به گزارش کردپرس، نتایج یک تحقیق با عنوان «سنگ - کاغذ - قیچی» نشان می دهد که تنها در طی 5 سال 123 کودک در درگیری های استان های کردنشین جان خود را از دست داده اند.

این پژوهش که با حمایت بنیاد فردریش ابرت (FES) و توسط ابرو ارگین و ازگی کومان انجام شده است، به تاثیر هنر در حمایت روانی از کودکان در زمان منازعات می پردازد. این پژوهش به درگیری هایی که پس از انتخابات 7 ژوئن سال 2015 در استان های باتمان، دیاربکر، مادرین، شرناخ و وان آغاز شد، و همچنین عدم اجرای یک برنامه پیوسته برای حل مسئله کرد از طرق مسالمت آمیز می پردازد.

بر اساس این گزارش، در سال های پس از جولای 2016 درگیری ها در مناطق کردنشین از سر گرفته شد. در این مدت در 11 استان و دست کم در 51 منطقه کردنشین، دست کم 381 بار حکومت نظامی (مقررات منع آمد و شد) اعلام شده است. در طول این پروژه با 58 نفر از نمایندگان نهادهای غیر دولتی و سازمان های هنری، مربیان و فعالان اجتماعی که در زمینه کودکان فعالیت می کنند، مستقلاً مصاحبه شد.

نتایج به دست آمده نشان می دهد که در مدت درگیری های شدید در استان های دیاربکر، وان، ماردین، شرناخ، حکاری، و باتمان، دست کم 123 کودک جان خود را از دست داده و هزاران کودک دیگر به دلیل همین درگیری ها آواره شده، تعداد بسیاری از کودکان از ادامه تحصیل بازماندند. در کل 2 میلیون نفر تحت تاثیر مستقیم درگیری هایی قرار گرفته اند که از سال 2015 در این مناطق آغاز شده است.

در سور اولین جایی که در آن مقررات منع آمد و شد وضع شد، 26 کودک جان خود را از دست دادند و 27 کودک از والدین خود جدا شدند. دست کم 15 درصد این کودکان به دلیل درگیری ها هم از پدر و هم از مادر خود جدا شده اند.

تنها در شرناخ دست کم 78 کودک جان خود را بر اثر درگیری ها از دست داده اند. بسیاری از محله های مسکونی شرناخ بر اثر درگیری ها تخریب شدند که بر اثر آن کم کم 55 هزار نفر از اهالی شرناخ آواره شدند. کودکان این خانواده ها برای مدتی طولانی از دسترسی به تحصیل بی بهره هستند.

در شرناخ تنها 8 مدرسه سالم از حملات حکومت باقی مانده است که معلمان آنها هم درخواست انتقالی خود را به دلیل عدم امنیت جانی به دولت داده اند.

در ماردین به ویژه مناطق دارگچیت، دریک (دیر)، و نصیبین، تعداد زیادی از خانواده ها به دلیل درگیری ها و اعمال مقررات منع آمد و شد مجبور به مهاجرت از خانه و کاشانه خود شدند.

در درگیری های استان وان که بیشتر در مناطق ادرمیت و باش قلعه رخ دادند، 288 معلم از مدارس اخراج شدند. در بسیاری از مناطق شهرداری وان، شهردارهای منتخب حزب دموکراتیک خلق ها (HDP) از کار برکنار شده و شهردار های انتصابی حکومت مشغول به کار شدند. همچنین به دلیلی درگیری در شرناخ و حکاری دست کم 4 هزار و 560 خانواده آواره از این استان ها به وان مهاجرت کردند.

در باتمان اگرچه به طور مستقیم درگیری رخ نداد اما در جریان اعتراضات به درگیری ها 11 سازمان غیر دولتی که در حوزه کودکان فعالیت می کردند تعطیل شدند. 136 معلم مدرسه از شغل خود برکنار شدند. همچنین شهردارهای منخب مردم برکنار شده و جای آنها را شهردارهای انتصابی حکومت گرفتند.

کودکان تحت تاثیر درگیری های مناطق کردنشین غالبا به مشکلاتی مانند درونگرایی شدید، کاهش علاقه به مدرسه رفتن، عدم علاقه به برقراری ارتباط اجتماعی، حساسیت شدید به صدای بلند، واکنش عاطفی منفی نسبت به معلمان و از دست دادن امکان برقراری ارتباط کلامی و بروز احساسات و عواطف به سایرین دچار شده اند.

موضوع نقاشی ها و بازی های این کودکان عمدتا به خشونت، جنگ و درگیری می پردازند. همچنین این کودکان که فعالیت های خود را به زبان مادری خود، کردی کرمانجی و زازا، و عربی انجام می دهند در مدارس دچار مشکل هستند. نتایج پژوهش نشان می دهد که فعالیت هنری برای بهبود و ایجاد همبستگی اجتماعی کودکانی که نمی توانند به زبان مادری خود تحصیل کنند بسیار تاثیر گذار است.