بارها برایمان پیش آمدە است هنگام آموزش مساله ای به کودک خود دچار یاس و نا امیدی شدە ایم چرا که بعد از چندین و چند بار آموزش کمترین نتیجه ای نگرفته ایم و همین امر چالشی بزرگ برایمان شدە است.

امروزە قطع به یقین همه می دانیم آموزش مهمترین مسالە جوامع متمدن بشری است. همه واقفیم کە فرد برای موفقیت باید تحت تاثیر آموزش قوی قرار بگیرد. آموزشی کە تمام جنبه های فیزیکی و روانی او را در بر بگیرد و او را برای زندگی در اجتماع آمادە سازد. در این راە یادگیری مهارتهای زندگی ارجح بر تمامی آموزش هاست.

نکته اولیه در آموزش بحث آموزش عملی است. آموزشی موفق و ماندگار در ذهن خواهد بود که به شیوه عملی و نه تئوری اجرا گردد. در این بارە مثال معروفی وجود دارد. در کشورهای اسکاندیناوی که موفق ترین سیستم آموزش و پرورش را دارند وقتی می خواهند بە بچه های مهد کودکی مسائل راهنمایی و رانندگی و رعایت عبور و مرور را آموزش دهند در حیاط مهد بچه ها را بە چند دستە تقسیم می کنند. تعدادی از بچه ها نقش ماشین را بازی می کنند یکی نقش تابلوی راهنمایی رانندگی و یکی پلیس می شود. بعد ماشین ها به حرکت در می آیند چراغ و پلیس طبق برنامه مشخص انجام وظیفه می کنند و بچه ها عملا این درس را تجربه می کنند. این آموزش عملی آنچنان در ذهن بچه ها حک می شود که تا آخر عمر دیگر نیازی به آموزش در این مورد نخواهد داشت و همیشه و در همه حال رعایت می کنند. و یا هنگامی کە می خواهند مفهوم عدالت را بە بچه ها آموزش بدهند دو نفر از بچەها را روبروی هم قرار می دهند سیبی به آنها می دهند یکی از بچه ها مسئول دو تکە کردن سیب و دیگری مسئول تقسیم کردن آن می شود بە این ترتیب بچه ای کە تکه می کند تمام سعی خود را بە کار می برد تا عادلانە تکه کند چون می داند که دیگری تقسیم می کند کە کدام تکه مال چە کسی باشد.

این شیوەها و نمونه هایی از این دست آموزش بر مبنای عمل است کە بسیار تاثیرگذار و ماندگار است.

اما نکتە دوم و با اهمیت در بحث آموزش، آموزش به شکل جمعی است. بچه ها در کنار هم و با هم میل به یادگیری دارند نه به تنهایی. بچه ها در مهمانی ها، در مهد کودک ها و در مدرسه ی شوق یادگیری دارند نه در خانه و به تنهایی. به همین علت است که ما در خانه هر اندازە تلاش می کنیم کە به کودک خود چیزی را آموزش دهیم یا نتیجه ای نمی گیریم و یا خیلی اندک، چون اساسا آموزش یک مفهوم جمعی است و نه انفرادی. آموزش جمعی در عین حال باعث تقویت کار گروهی، خرد جمعی، قبول و تحمل همدیگر و تشکیل جامعه ای کوچک می شود کە اجماع جوامع کوچک همان جامعە بزرگ انسانی را شکل می دهد.

بنابراین چنانچه به عنوان پدر و مادر و یا بزرگتر و یا معلم بخواهیم امری را به کودک خود و یا دیگر بچه ها آموزش بدهیم باید دو نکتە اساسی را مد نظر داشته باشیم: اولا آموزش ما باید به شیوە عملی اجرا گردد ثانیا باید شکل جمعی، دو یا چند نفری داشته باشد.