در این روزها در مناظرات و مصاحبه های نامزدهای ریاست جمهوری در بیان نظراتشان و در جلب آراء مخاطبان ، به کرات سخن از به کارگیری شایستگان و نخبگان اهل سنت در کابینه رفته است و از ضعف و بی توجهی دولتهای پیشین بشدت انتقاد می شود. البته پیشتر هم شنونده و شاهد وعده هایی اینچنین بوده ایم اما در رویکردی تقلیل گرایانه، تأسیس معاونت اقوام و مذاهب ریاست جمهوری در دولت روحانی، به دستیار اقوام و مذاهب، بدون قدرت اجرایی، تنزل یافت که آن دستیاری هم به یکی از شیعیان سپرده شده و اعتماد نشد. انتصاب وزرا و معاونین تنها به انتصاب دو سفیر بطور نمادین، آنهم در دو کشور کم یا بی اهمیت که شاید ده سال یک بار، نامشان را در رسانه ها نشنویم اکتفا شد و گفته شد که سهم ادا شد و بریء الذمه شدیم! در داخل حتی یک استاندار از میان نخبگان سیاسی اهل سنت گذاشته نشد. نمایندگان مجلس از دیگر شهرها پس از دوران نمایندگی وزیر و معاون وزیر و حداقل استاندار یا سفیر می شوند ولی این نمایندگان اهل سنت اند که غالبا در حاشیه می مانند.
قبل از انقلاب، در کردستان، مرحوم آیه الله مردوخ، از شخصیتهای علمی و مذهبی و متنفذ منطقه، متولی مسایل مذهبی و مفتی احوال شخصیه اهل سنت بود و تعامل میان مردم و نظام پهلوی را در حوزه مذهب، رسیدگی می کرد و انتظام می بخشید. کلام و مهر و امضایش نزد دولتمردان اعتبار داشت اما پس از انقلاب با وجود علمای شایسته و خوشنامی چون ماموستا قادر قادری، امام جمعه پاوه، که به رهبری، نزدیک و معتمد نظام هست؛ کردستان و مناطق اهل سنت، از داشتن حتی نماینده ولی فقیه که اهل سنت باشد محروم بوده است. در حالی که اگر چنین موقعیتی در دست کسی که به تعبیر قرآن (بلسان قومه) باشد قطعا بیشتر به نفع حاکمیت است تا خود مردم. و قس علی ذلک دیگر حوزه ها چون دادگستری و صدا و سیما و استانداری و دانشگاهها و ادارات کل، ارگانهای نظامی و انتظامی و ..... و این در حالی است که بی آنکه بخواهیم آمار و ارقام بیاوریم پیش از انقلاب، در سطح وزارت و دیگر پست های کلیدی از نخبگان اهل سنت استفاده می شد. در این زمینه شوربختانه، ما شاهد پسرفت بوده ایم و شاهد تناقض آشکار بین شعار و عمل مسؤولان نظام جمهوری اسلامی ایران هستیم.
رییس جمهور آینده هرکه می خواهد باشد و از هر جناح و گروهی، رویکرد و حکمرانی نظام، در حوزه اهل سنت، عملا و فراتر از بحثهای نظری و محدود به مراسمهای نمادین سالیانه ای چون تقریب مذاهب، باید تغییر کند و انتظار هست که در این حوزه شاهد تحولی بنیادین و آشکارا در راستای تفاهم و اتحاد ملی و اخوت اسلامی باشیم.