به گزارش کردپرس، امروز، هفدهم مرداد روز خبرنگار است. روزی که شاید پر کارترین روز خبرنگاران باشد و آنها در این روز مناسبتی به سراغ اساتید برجسته خبرنگاری بروند و به کند و کاو این روز و چند و چون آن بپردازند اما کمتر پیش آمده که خبرنگاران با هم صنفی های خودشان در این روز گفت و گو کنند.

به همین مناسبت خبرنگار کردپرس، به سراغ دو تن از خبرنگاران مهابادی، «ستاره حیدری» و «اوین اسماعیلی آذر» می رود و پای حرفهایشان می نشیند و آن دو از ناملایمتی های مسئولان در طول سال و عدم پاسخ گویی به خبرنگاران و خاطرات تلخ و شیرینشان در این حرفه می گویند.

خبرنگاران باید درحین کار هم در حال آموختن باشند

«ستاره حیدری» که مدت ها است در حرفه خبرنگاری مشغول به کار است به خبرنگار کردپرس می گوید: این که یک روز در سال به عنوان ارج گذاری و گرامیداشت حرفه خبرنگاری در ایران به رسمیت شناخته شده است، شایان تقدیر است و با توجه به اینکه شغل خبرنگاری جزو مشاغل سخت است، احتیاج به حمایت‌های مادی و معنوی دارد.

او معتقد است؛ خود خبرنگاران نیز باید به صورت مداوم دانش حرفه ای خود را ارتقا دهند، زیرا حرفه خبرنگاری با کنکاش ها و چالش های روزانه ایی روبه‌روست و نیاز است تا یک خبرنگار حرفه‌ای به صورت مداوم در حال یادگیری نکات جدید از اساتید خود باشد تا بتواند سطح علمی خود را ارتقا دهد.

حیدری لزوم شرکت در دوره های خبرنگاری پیشرفته را در حین کار برای هر خبرنگاری ضروری می داند و می گوید: خبرنگاران باید در اغلب زمینه ها و مسائل روز آگاهی داشته باشند و در نهایت بتوانند در یک مسیر به صورت تخصصی کار کنند یعنی ارتقاء سطح آگاهی عمومی خبرنگارها واجب است.

او با اشاره به سختی کار خبرنگاری بیان می کند: هر خبرنگار در طول کار خود با استرس و فشارهای روحی و روانی زیادی رو به رو می شود و حتی گاهی در صحنه هایی حاضر می شوند که از لحاظ روحی، فشار مضاعفی را بر خبرنگارها وارد می کند ولی آنها باز هم به خاطر رسالت خبرنگاری خود در محل حاضر می‌شوند. چند سال پیش برای تهیه خبر بر سر صحنه تصادفی حاضر شدم که بسیار دردناک بود و هنوز صحنه‌های آن تصادف وحشتناک را به یاد دارم همه این موارد در کنار استرس کاری که سرعت و دقت را می طلبد و به مرور زمان بر روحیه و دقت و تمرکز کاری خبرنگار تأثیر می‌گذارد و به همین می توان گفت که این شغل در رشته های مشاغل سخت قرار گرفته است. علاوه بر این فشارهای روحی و روانی، خبرنگارانی که به صورت میدانی کار می کنند بیشتر با خطرات محیطی روبرو می شوند.

خبرنگاران حقوق و مزایای چندانی ندارند/ عشق و علاقه رمز ادامه کار آنهاست

این خبرنگار جوان می گوید: می خواهم این نکته را عرض کنم در لابلای تمامی مواردی که از سختی های شغل خبرنگاری گفته شده اما خبرنگاران باید توجه داشته باشند که در هر صورت نباید دقت را فدای سرعت کنند و این نکته‌ای است که همیشه از اساتید خود به یاد دارم، زیرا ممکن است گاهی رقابت و تمایل به انتشار اخبار در سریعترین زمان ممکن از دقت خبرنگاران بکاهد که این مورد باید توسط هر خبرنگاری حرفه ای رعایت شود.

به گفته حیدری؛ هرچند که تاکنون حمایت‌های صنفی از خبرنگاران انجام نگرفته است و آنها از حقوق و مزایای چندانی برخوردار نیستند، اما به هر حال خبرنگاران با تعصب و عشق و علاقه‌ای که به کار خود دارند این حرفه را ادامه می دهند. در این سال ها با خبرنگاران زیادی روبه‌رو و متوجه شدم که اغلبشان بدون هیچگونه چشمداشتی و از روی علاقه به این حرفه وارد شدند، بیشتر آنها با وجدان کاری مشغول به فعالیت هستند.

او اضافه می کند: ایجاد یک اتحادیه صنفی برای خبرنگاران در هر شهر و استانی ضروری است تا خبرنگاران در یک فضای سالم بتوانند ضمن حمایت از یکدیگر با هم به رقابت سالم و تندرست بپردازند و من معتقدم در صورتیکه محیطی سالم برای رقابت شکل بگیرد همه می‌توانند در این محیط رشد کنند و به صورت حرفه ای آموزش ببینند.

از حیدری در خصوص بدترین و بهترین خاطره کاریش سوال می کنم و او می گوید: یکی از بدترین خاطره هایی که در طول دوران کاری با آن روبرو شده ام زلزله کرمانشاه بود. من در شب زلزله به پوشش خبری این رویداد می‌پرداختم و برای من این رویداد بسیار دردناک و اما از سوی دیگر شیرین ترین خاطره ای که در این حرفه با آن روبرو شده‌ام مراسم روز مادر در بیمارستان بود و ما برای پوشش متفاوت خبری از این روز، به عیادت مادرانی رفتیم که تازه نوزادان خود را به دنیا آورده بودند و شیرینی روز مادر را با مادر شدن در کنار نوزادانشان سهیم شدیم.

خبرنگاری یک شغل مستقل و نه پاره وقت است

با «اوین اسماعیلی آذر» دیگر خبرنگار مهابادی نیز صحبت کردم، او هم معتقد است که مسئولان به جای گرامیداشت روز خبرنگار تنها در یک روز از سال، در باقی روزهای سال نیز مسئولانه پاسخگوی خبرنگاران باشند.

او می گوید: روز خبرنگار تنها یک روز در سال است که به کانون توجه مدیران و مسئولان تبدیل می شود اما در باقی روزهای سال همین مسئولان و مدیران ما خبرنگاران را فراموش کرده و دوباره با ما همانند یک مزاحم برخورد می کنند در حالی که بهتر بود مسئولان تمام طول ایام سال زحمات خبرنگاران را نادیده نمی گرفتند و با نگاهی مسئولانه و با حس مسئولیت بیشتری در قبال آنها برخورد می کردند.

اسماعیلی آذر ادامه می دهد: اغلب ما خبرنگاران خاطرات تلخی از برخوردهای نامناسب مدیران و مسئولان اداری را دیده ایم و این برای هر خبرنگاری ناخوشایند است که تنها در یک روز از سال از او قدردانی شود اما بقیه روزهای سال زحماتش نادیده گرفته شود. بنده به عنوان یک خبرنگار ترجیح می دهم به جای برگزاری مراسم های روتین هر ساله در این روز برای ما خبرنگاران، مسئولان خوش قول تر و با احساس مسئولیت بیشتری در قبال ما عمل کنند و ژست‌های تعامل خوب با خبرنگاران را تنها به روز خبرنگار موکول نکنند.

این فعال رسانه ایی با اشاره به خصوصیات یک خبرنگار حرفه ایی می گوید: یک خبرنگار باید سمج و کنجکاو شد و تا پیگیری امور و کسب آنچه که در نظر داشته است از پا ننشینند و در عین حال باید به کار خود عشق و علاقه داشته باشد و صرفاً به این کار به عنوان یک منبع درآمد نگاه نکند و رسالت خود را بر پایه کشف حقیقت، اطلاع رسانی و آگاهی بخشی بنا کند. در واقع اول عشق و علاقه به این کار و سپس پشتکار می تواند رمز موفقیت یک خبرنگار باشد.

اسماعیلی آذر تاکید می کند: تا کنون پیشه خبرنگاری برای ما تعریف نشده است و به همین مورد سبب شده تا خبرنگارانی بدون آموزش و بدون کسب مدرک در این حرفه مشغول به کار ‌شوند، در حالی که خبرنگاری یک شغل است و نیاز به دانش و مهارت های خاصی دارد، اما تاکنون این نگرش به شغل خبرنگاری وجود نداشته است و به این شغل به عنوان یک شغل پاره وقت نگریسته می شود.

او با تاکید بر ضرورت کسب مهارت های خبرنگاری بیان می کند: گاهاً خبر هایی در رسانه های مختلف کشور منتشر می‌شود که با خواندن آن ها متوجه خواهید شد، خبرنگاری که برای تهیه این خبر رفته تا چه حد دارای ضعف است. حتی متن آنها گاهی از لحاظ املایی و نگارشی دارای اشتباهات فاحشی است و این نشان می‌دهد که این خبرنگار توجه چندانی به اصل موضوع نداشته و حتی گاهاً سوژه های بسیار داغی را با ندانم کاری و با غیر حرفه ای بودن خود از دست داده است است و تقریباً تنها به شکل یک خبر بیار و نه یک خبرنگار عمل کرده است.

اسماعیلی آذر ادامه می دهد: این شغل به دقت، سرعت عمل و نگاهی تیزبینانه نیاز دارد و زمانی که به صورت یک شغل تمام وقت به آن نگریسته شود، می تواند از فرد یک خبرنگار حرفه‌ای بسازد.

خبرنگاران با بیشترین مسئولیت کمترین حق الزحمه را دارند

این خبرنگار جوان می‌گوید: تاکنون شغل خبرنگاری به عنوان یک منبع درآمد هم برای خبرنگاران تبدیل نشده است و خبرنگارها بعد از چندین سال کار کردن از مزایای بیمه، بازنشستگی برخوردار نیستند. متاسفانه حمایت‌هایی که باید در شأن خبرنگارها انجام بگیرد تا کنون رخ نداده است. خبرنگاران برای تهیه یک خبر و یا تولید محتوا تحقیق و مطالعه می‌کنند، مصاحبه می گیرند، با کارشناسان امر مشورت می کنند تا بتوانند یک محتوای ناب تولید کنند اما در عین حال کمترین حق الزحمه از آن خبرنگاران است، در واقع بیشترین زحمت بر عهده اوست و حتی مسئولیت خبری که تهیه می کند را نیز باید عهده دار باشد اما زمانی که موقع پرداخت حق الزحمه می‌شود سهم خبرنگار از همه کمتر است و این تبعیض مطلوب نیست.

او معتقد است، کار خبرنگار کاری است که با کمترین پاداش، بیشترین مسئولیت و استرس را به دنبال دارد، موضوع استرس را نیز تنها خبرنگاران درک می‌کنند و می‌دانند که در برهه‌ های کاری، ما خبرنگاران با چه استرسی روبه‌رو می‌شویم. خبری که تهیه می شود باید موازین و قوانین حرفه‌ای خبری را دارا باشد و در عین حال به نحوی تهیه شود که خبرنگار شرمنده وجدان خودش نباشد.

این خبرنگار در خصوص دیگر سختی های این حرفه می گوید: بارها شده بر روی یک سوژه هفته ها کار کرده‌ام اما در نهایت منتشر نشده است و تمامی زحمات من در این پروسه تهیه گزارش نادیده گرفته شده است در واقع می توانند بگویم این شغل حساسیت های ویژه ای دارد که باید با تعامل و رعایت ریز کاری ها آن را به سرانجام برسانیم.

اسماعیلی آذر ادامه می‌دهد: اغلب اوقات مسئولان هفته‌ها به پاسکاری ما خبرنگاران میان خودشان اقدام کرده‌اند و حتی معطل شدن های چند ساعته پشت در اتاق مسئولان، پاسخ ندادن تلفن ها همه و همه اینها مواردی بوده که در طول دوره کاری با آنها روبه‌رو شده‌ام و برای من خوشایند نبوده اما عشق به خبرنگاری و این رسالتی که برای خودم تعریف کرده‌ام سبب شده که با پشتکار بیشتری به این کار ادامه بدهم.

او نیز همانند دیگر همکار رسانه ایی این گفت و گوی دوستانه در خصوص تلخ‌ترین و شیرین ترین خاطره کاری خود می گوید: تلخ ترین آنها رویدادی از تصادفی بود که برای پوشش این حادثه به بیمارستان اعزام شدیم یک خانواده پنج نفره تصادف کرده بودند جلوی چشمان من جنازه پدر خانواده را در کاور مخصوص پیچیدند و بردند و من جلوی در اتاق عمل همراه دیگر اعضای این خانواده منتظر پاسخ دکتر در خصوص وضعیت سایر اعضای این خانواده بودم و لحظه به لحظه استرس و ناراحتی این خانواده را تحمل کردم و در آن لحظه من یک خبرنگار نبودم بلکه خود را یکی از اعضای آن خانواده احساس می‌کردم و هر آن منتظر بودند تا دکترها از اتاق عمل بیرون بیایند و جواب ما را بدهند.

این خبرنگار مهابادی می گوید: بعد از جنازه پدر، اینبار جنازه دو تن دیگر از اعضای این خانواده را نیز بیرون آوردند و شیون و ناله تمامی فضای بیمارستان را گرفته بود و خواهران این خانواده به شدت گریه می کرد و من هم بدون اختیار همراه آنها گریه می کردم در آن لحظه تنها امید این خانواده کودکی بود که او به کما رفته بود و تنها بازمانده این خانواده بود اما فردای آن روز نیز خبر رسید که این کودک هم فوت کرد. حتی زمانی که با رئیس بخش اورژانس مصاحبه می کردم نمی توانستم جلوی اشک هایم را بگیرم و این رویداد تلخ ترین خاطره کاری من بود.

اسماعیلی آذر می گوید؛ زمانی که این خبر از تلویزیون پخش شد تنها یک خبر یک و نیم دقیقه ای و بسیار خشک و سخت بود و تمامی آن اشک ها، حسرت ها در لابه لای آن سخت خبر گم شده بود.

او شیرین ترین خاطره کاریش را پوشش خبری همایش ماموستا هیمن در مهاباد می داند و اضافه می کند: زمانی که با اساتید و بزرگان ادب کردی که از شهرهای کرمانشاه، سنندج، ارومیه و ... برای بزرگداشت ماموستا هیمن در یک محفل روبه رو شدم، لذت بردم.

اسماعیلی آذر در پایان می گوید: تا کنون ۴ بار با من مصاحبه شده است و این یکی از شیرین ترین مصاحبه هایی بود که با من به عنوان یک خبرنگار انجام شد. معتقدم که آموختن هیچ وقت تمام نمی شود و حس می کنم که باید مهارت های بیشتری را در این زمینه کسب کنم تا بتوانم خود را به عنوان یک خبرنگار حرفه ایی معرفی کنم.

گفت و گو از تانیا شعفی