به گزارش خبرگزاری کردپرس، ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻗﺒﻞ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺎ بچه‌هاﯼ ﺭﻭﺳﺘﺎ، ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻧﻬﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﺳﯿﺎﻩ ﻭ ﺳﻔﯿﺪ می‌دیدیم ﺗﺼﻮﺭ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﺍﺯ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺁﻣﺪه اﻧﺪ. ﭼﻬﺮه‌هاﯼ ﻭﺭﺯﺷﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﺑﻘﺎﺕ ﻣﻬﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪﯾﻢ، ﺑﺎﺯﯾﮕﺮﺍﻥ ﺳﺮﯾﺎل‌ها، ﻣﺠریان ﻭ... ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﯿﮕﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﮐﺠﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ؟ ﭼﻪ ﻣﯿﺨﻮﺭﻧﺪ؟ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ؟ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻮﺩ، ﺍﯾﻦ ﺗﺼﻮﺭﺍﺕ ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻣﺎ ﻧﺒﻮﺩ، ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﺭﺅﯾﺎﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺟﻌﺒﻪ ﺟﺎﺩﻭ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯿﺸﺪ. ﺁﺭﺯﻭﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﯿﺎﻓﺘﻨﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ، ﺧﺼﻮﺻﺎً ﺑﺮﺍﯼ بچه‌هایی ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻓﺘﺎده‌ترین ﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎﯼ ﮐﺸﻮﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ می‌کردند، ﺩﻧﯿﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻓﻘﻂ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ.
ﺯﻣﺎﻥ ﮔﺬﺷﺖ، ﺍل سی دی های ﺭﻧﮕﯽ ﻭ ﺑﺎﮐﯿﻔﯿﺖ ﺟﺎﯼ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻧﻬﺎﯼ ﺳﯿﺎﻩ ﻭ ﺳﻔﯿﺪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﺼﻮﺭﺍﺕ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ هنرپیشه‌ها ﻭ ﻭﺭﺯﺷﮑﺎﺭﺍﻥ ﮐﻤﯽ منطقی‌تر ﻭ ﻭﺍﻗﻌﮕﺮﺍﺗﺮ ﺷﺪ.
ﺍﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭﺧﺸﺶ ﺩﺍﺧﻞ ﻗﺎﺏ ﺟﺎﺩﻭﯾﯽ ﻭ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺭ ﺭﻭﯾﺪﺍﺩﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺟﺸﻨﻮﺍﺭه‌ها، المپیک و رویدادهای ﻭﺭﺯﺷﯽ ﻭ... ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﺭﺅﯾﺎ ﺑﻮﺩ.
ﺑﺪﻭﻥ ﺷﮏ ﺍﻟﻤﭙﯿﮏ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦ ﻭ ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﺭﻭﯾﺪﺍﺩﻫﺎﯼ ﻭﺭﺯﺷﯽ، ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻭ ﮔﺎﻩ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﯾﺪﺍﺩ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﻫﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﯾﮏ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ موفقیتی بزرگ که ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪ ﺳﻌﯽ ﻭ ﺗﻼﺵ ﻓﻮق اﻟﻌﺎﺩﻩ همراه با ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﺑﻘﺎﺕ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﯽ است.
دیروز ﻭﻗﺘﯽ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﭼﻬﺮﻩ همشهری ﺧﻮﺩﻡ «ﻋﻠﯽ ﻫﺎﺷﻤﯽ» (ملی‌پوش وزنه‌برداری) ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺎﺏ ﺟﺎﺩﻭﯾﯽ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﺩﯾﺪﻡ، ﺣﺲ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺩﺍﺷﺘﻢ، ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺭﻭﯾﺪﺍﺩ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﻟﻤﭙﯿﮏ!!!
ﺍﻭ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﺎ «ﺍﯾﻠﯿﺎﺗﯽ ﺍﺳﺖ، ﺍﺯ ﺗﺒﺎﺭ ﺑﺎﺭﺍﻥ، ﺍﻫﻞ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﻨﮕﻼﺥ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﺍﯾﻞ ﻏﺮﯾﺐ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ...» ﺍﻭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﺎ ﺭﺷﺪ کرد ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻮﺍﯾﯽ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ، ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺎﻧﯽ ﺩﻭﺭﺍﻓﺘﺎﺩﻩ، ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﯽ ﺯﻻﻝ ﻭ ﺩﻟﻨﺸﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ «ﻣﻮﺭﺕ» ﺍﺯ ﺗﻮﺍبع شهرستان ﭼﻮﺍﺭ در استان ﺍﯾﻼﻡ.
ﺍﻭ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺯ ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﻭ... ﻣﺤﺪﻭﺩﯾﺖ ﻧﯿﺴﺖ و با تلاش و کوشش می‌توان به اوج رسید؛ همانند ﺑﺴﯿﺎﺭﯼﺍﺯ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻥ ﺍﺭﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﺩﻭﺭﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺳﮑﻮﻫﺎﯼ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ، ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺷﻮﺍﺭﯾﻬﺎ، ﻣﺤﺪﻭﺩﯾﺘﻬﺎ ﻭ ﮐﻤﺒﻮﺩﻫﺎ ﻏﻠﺒﻪ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ قله‌های ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﺩﺳﺖ ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ.
ﺣﻀﻮﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﻟﻤﭙﯿﮏ ﺣﺎﻭﯼ ﭘﯿﺎﻣﻬﺎﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ، ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﺍﻟﮕﻮﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﻫﻞ ﻫﺮﮐﺠﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺧﻄﻪ ﭘﻬﻨﺎﻭﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﻢ ﻭﺭﺯﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺟﺪﯼ ﻭ حرفه‌ای ﺁﻏﺎﺯ ﮐﻨﻨﺪ، ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺭ ﺍﻟﻤﭙﯿﮏ ﺑﻌﺪﯼ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﻣﺤﺎﻟﯽ ﻧﯿﺴﺖ.
ﻋﻠﯽ ﻫﺎﺷﻤﯽ در سن ۲۰ سالگی ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺭﻗﺎﺑﺖ وزنه‌برﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺍﻟﻤﭙﯿﮏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺎﺏ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻭ ﮐﻤﺘﺮ ﮐﺴﯽ ﺗﺼﻮﺭﺵ ﺭﺍ نمی‌کرد چهارسال بعد در سن ۲۴ سالگی ﺩﺭ ﺍﻟﻤﭙﯿﮏ ریو و مسابقات امسال توکیو ﺩﺭ ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩﻫﺎ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻧﯿﺎﻥ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺘﻪ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ قهرمانان ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﮐﻨﺪ ﻭﻟﯽ ﺗﻮﮐﻞ، ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻭ ﺗﻼﺵ ﻫﺮ ﻧﺎﻣﻤﮑﻨﯽ ﺭﺍ ﻣﻤﮑﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ.
ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﮐﻨﺪ، وزنه‌برداری ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻗﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﻣﺤﻘﺮ ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﭘﺲ کوچه‌های ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﺶ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﻨﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ ﺁﺳﯿﺎ ﺑﺮﺳﺪ، ﺳﭙﺲ قهرمانی جهان را کسب و ﻣﺠﻮﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺭ دو دوره ﺍﻟﻤﭙﯿﮏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﯿﺎﻭﺭﺩ و تا یک‌قدمی مدال برود، ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺠﺎ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﯿﺎﯾﯽ، ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻭ ﺗﻼﺵ ﺑﺎﺷﺪ، ﻫﯿﭻ ﺁﺭﺯﻭﯾﯽ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﻣﺤﺎﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
ﻋﻠﯽ ﻫﺎﺷﻤﯽ علیرغم مصدومیت و نداشتن تمرینات کافی، در المپیک توکیو تلاش غیرتمندانه‌ای به خرج داد، هرچند با بدشانسی دستش از مدال دور ماند اما این حضور می‌تواند ﻧﻮﯾﺪﺑﺨﺶ ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﻬﺎﯼ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ به شرطی که اﻭ و ﺳﺎﯾﺮ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬﺍﺭﯾﻢ ﻭ ﺣﻤﺎﯾﺘﺸﺎﻥ ﮐﻨﯿﻢ، ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺪﺭﺩﺍﻧﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ دغدغه‌های ﺯﻧﺪﮔﯿﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻢ ﮐﻨﯿﻢ، ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﻻﺯﻡ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺭﻭﺣﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﺸﺎﻥ ﻣﻬﯿﺎ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻭﯼ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻫﺎﯼ ﺟﺪﯾﺪ ﻫﻢ سرمایه‌گذاری ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻭ ﺩﺭﺧﺸﺎن تر ﻭﺭﺯﺷﮑﺎﺭﺍﻧﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻟﻤﭙﯿﮑﻬﺎﯼ ﺑﻌﺪﯼ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﻨﯿﻢ، ﺁﺭﺯﻭﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﯾﺎﻓﺘﻨﯽ ﺍﺳﺖ.
*جامعه‌شناس ایلامی
نظر شما