به گزارش خبرگزاری کُردپرس، اولین جای دیدنی مریوان که گردشگران به محض ورود، به سوی آن می روند زریوار است. مریوان را با نام زریوار می شناسند. دریاچه ای که مانند نگینی در شهر مریوان می درخشد اما از چشم ها دور مانده و رو به نابودی می رود.

در چهاردهمین جشنواره بین المللی تئاتر خیابانی که در مریوان بودم مسافران و گردشگران زیادی را دیدم که نام زریوار را شنیده بودند و مشتاق تماشای آن از نزدیک بودند اما زمان وصال به حال آن تاسف خوردند. محل اجرای برخی از نمایش ها در زریوار بود و همزمان که هنرمندان تئاتر بازی خود را به رخ می کشیدند کمی آن طرف تر، صدای نفس نفس زدن های زریوار به گوش می رسید که در میان نیزارها غوطه ور شده و نفس کشیدنش سخت شده است.

نیزارهایی که دریاچه را در میان خود پنهان کرده و زیبایی آن را در خود حل کرده اند. آه از نهاد مردمی که زریوار انگیزه ای قوی برای آنها برای طی طریق و سفر به مریوان بود بر می خاست وقتی مهجوریت دریاچه را می دیدند. درد زریوار تنها نیزار نیست، فاضلاب بخشی از شهر مریوان و روستاهای اطراف هم به داخل آن می ریزد، ساخت و سازهای غیرمجاز در حاشیه آن و افزایش بی رویه چاه های غیرمجاز هم در محوطه این دریاچه قوز بالا قوز شده است.

در جلسات مختلف به نجات بخشی این دریاچه اشاره می شود اما این بار در سفر به مریوان و مشاهده زریوار از نزدیک دیدم که نه تنها اقدامی نمی شود بلکه بی توجهی به آن سبب شده است که دیگر آثاری از آن مکان ارزشمند نماند و بیشتر نیزارها به چشم بخورد تا آب دریاچه.