به گزارش کردپرس؛ با این حال شهرستان سقز با داشتن نزدیک به 280 روستای دارای سکنه و دومین شهرستان بزرگ استان کوردستان، به لحظا برخورداری از شاخص اسفالت راه روستایی وضعیت مناسبی ندارد و با کمتر از 39% برخورداری (381 کیلومتر اسفالت از 981 کیلومتر راه روستایی)، حدود 10 % از میانگین استانی و بیش از 20 % از میانگین کشوری عقب تر می باشد.

در تاریخ 16 شهریور 98 جلسه ای با حضور مسئولان استانی و شهرستانی در فرمانداری ویژه سقز برای بررسی وضعیت راه های روستایی و تصمیم گیری در این خصوص برگزار شد.

براساس آنچه در این نشست گذشت متاسفانه روند حاکم بر تصمیمات، توضیحات و برنامه های ارائه شده کارشناسان و مسئولان استانی برای بهبود وضعیت راه های روستایی سقز مناسب نبوده، تاکید مکرر بر انعقاد قرارداد برای اسفالت 310 کیلومتر راه روستایی سقز همچون 5 سال گذشته بعنوان دستاوردی بزرگ!، ارائه آمارهای مختلف در مورد طرح های نیمه کاره و برنامه های در دست اقدام و مهمتر از آن تعارفات و تعریف و تمجیدهای غیرمعمول توسط برخی مدیران میانی و کارشناسان استانی از مدیران مافوق بخاطر جذب اعتبارات و رسیدن به وضعیت (نامشخص) فعلی و.... بخشی از محتوای این جلسه بود که با واقعیات موجود، بررسی های میدانی و وضعیت نامناسب راه های روستایی سقز همخوانی ندارد؛ سال هاست اسفالت مسیرهای گردشگری کانی نیاز (نوبهار)- قلندر، خورخوره (جعفرخان، سرخ موسی- جعفرخان، سوته)، قلعه جقه- باشماق، خیدر- هیجانان، دره زیارت، الکلو، شمسه، جنیان- تخت و...نیمه کاره رها شده و چند بار زیرسازی این مسیرها و عدم اسفالت آنها موجب هدر رفتن منابع و زحمات قبلی نیز شده است.

تاکیدات زیادی در این جلسه از سوی مسئولان شهرستان سقز برای تسریع در کارها و افزایش اعتبارات صورت می گرفت و نماینده، فرماندار و بخشداران اسفالت راه های روستایی را مهمترین مطالبه مردم عنوان نموده و معاون عمرانی استانداری و مدیرکل جدید راه و شهرسازی هم ضمن تایید موضوع، مسائلی را مطرح نمودند که البته چندان امیدبخش نبود، اما برخی از حاضرین در جلسه هم مسائلی همچون کمبود اعتبارات و مشکلات دیگر را مطرح کرده و عملاً امیداوری به تحول کوتاه مدت در این حوزه را غیرممکن ساخته است.

به عقیده نگارنده براساس آنچه در جلسه گذشت، وجود تعارفات غیرمعمول بین مسئولان با یکدیگر، کوتاه آمدن مسئولان شهرستان از کم توجهی ها و عدم ارائه به موضع اعتبارات استانی و کشوری، کمبود شدید اعتبارات مالی و نداشتن ردیف بودجه ملی برای وضعیت راه های روستایی استان، ناهماهنگی ها، ضعف مدیریت در گذشته و سرایت آن به حال، بدهی بالا به پیمانکاران، توزیع نامتوازن اعتبارات، بوروکراسی شدید اداری، کمبود قیر و مصالح، کارشکنی برخی ادارات نظیر صمت، محیط زیست و منابع طبیعی در سال های گذشته در روند اجرای طرح ها و...از معضلات اساسی در حوزه راه های روستایی بوده و تا زمانی که تصمیماتی اساسی و زیربنایی با حضور مقامات استانی و کشوری گرفته نشود و مشکلات اعتباری و مصالح حل نشود، صحبت کردن از اسفالت و تحول در وضعیت راه های روستایی مصداق همان ضرب المثل معروف "با حلواحلوا گفتن دهن شیرین نمی شود" می باشد.