خبرگزاری کردپرس _ مدارس دولتی،مدارس غیر انتفاعی، مدارس تیزهوشان ، مدارس نمونه ،مدارس شاهد،مدارس هیئت امنایی ! و سردرگمی برای اولیا و استرس برای دانش آموزان!
مگر همه ما محصول همان مدارس یکسان و یک تیپ‌ دولتی نیستیم؟! تیزهوش و عادی،‌ پول دار و بی پول، هر کس در نزدیکترین مدرسه محل زندگی اش ثبت نام می کرد. نیازی به پارتی، سفارش و التماس نبود. کارنامه را با شوق می گرفتیم، بی آنکه نگران پرداخت هزبنه ای برای دریافتش باشیم.
روزگار امروز ، دانش آموزان در فشاری عجیب برای گرفتن مجوز ورود به هر مدرسه ای غیر از دولتی ! قبول شدن به هر قیمتی برای رشته تجربی! رویای پزشک شدن برای اولیای دانش آموزانی که آنان را قربانی آرزوهای خود کرده اند.
این همه مدرسه ! از تیزهوشان تا نمونه ! دانش آموزان تیزهوشی، که از نوجوانی خویش فقط خاطره ای از جزوه ها و کتابهای سپید و زرد و انزوای مطلق اتاقهای مطالعه را با خود دارند.
دانش آموزانی که یک دل سیر ندویده‌اند. کودکانی که با استرس می خندند، نوجوانانی که معادله سه مجهولی ریاضی را حل می کنند، ولی گاهی از تعویض یک لامپ چراغ مطالعه شان درمانده اند ! دانش آموزانی که رویای پزشک شدن، آنها را مشتری مطب های چشم پزشکی و گوارش و...کرده است.
کدام مدرسه ثبت نام کنیم ؟! تصمیمی سخت برای اولیایی که این روزها راهروهای ادارات آموزش و پرورش را از فاصله اجتماعی دور کرده اند!
تلاش برای ورود به برخی مدارس که، ارزش مراجعان را فقط در عددها و ارقامی می جویند که معیار هوش دانش آموز به حساب می آیند. تلاش برای ورود به برخی مدارس که پول حرف اول را در آنها می زند! موسسانی مدارسی که گاه حتی سلام مراجعانشان را جواب نمی‌گویند.
سوال دردناک اینجاست:
براستی آیا این همه تنوع مدارس توانسته است دردی از دردهای آموزش و پرورش را درمان کند یا خود درد ناسوری است که درمانش را امیدی نیست.