همه مهندس بهاء الدین ادب را می شناسند و او را دوست دارند، چرا که او همه مردم کردستان را دوست داشت او بسیار پیشرو تر از زمان خود در عصری که همه چیز به سیاست ختم می شد، مسئله کردستان را «توسعه» می دانست.

او در عصر دعواهای سیاسی و در حالی که بسیاری از همقطرانش در مجلس در فکر بافتن کلاهی برای خود از نمد سیاست بودند به سنبلی از عقلانیت و خرد بدل شد و «درس های عبرت آموزی با رفتار و کردارش» به آیندگان و همکارانش می داد. درس های در حال حاضر در سال 1400 و بعد از گذشت 14 سال از فوت او در حال بدل شدن به رویه جاری در عرصه سیاست ورزی است.

مهندس بهاء الدین در مجلس پنجم که اکثریت آن اصولگرا بود، به عنوان یک چهره توسعه گرا در اکثریت طرح ها و برنامه های مجلس در تراز یک شخصیت اثرگذار و متخصص صاحب نظر بود.

در فضای آن سالها شاید چنین تاثیرگذاری از سوی یک نماینده «کُرد و اهل سنت» در تصور عده ای هم نمی گذشت اما مهندس ادب، فرزند شایسته کردستان، برای فضاسازی و کارسازی برای چنین تاثیرگذاری و نشان دادن یک عقلانیت توسعه گرا، تعلیم دیده بود و ویژگی جلوتر بودن از زمان خود به او این قدرت را بخشیده بود که درگیر برخی مسائل زودگر سیاسی نشود و توسعه کردستان برای او اولویت بود.

شخصیت ادب پیش از ورودش به مجلس ساخته شده بود و او به فکر نردبان کردن مجلس برای خود نبود، بلکه آماده بود نردبان توسعه کردستان شود.

در مجلس ششم هم که اصلاح طلب ترین مجلس تاریخ 42 ساله ایران بعد از انقلاب به حساب می آید، مهندس ادبِ پیش تر اصولگرا و حتی حامی ناطق نوری، در قامت یک استوانه محکم و یک شخصیت محوری در مجلس نقش آفرینی کرد و بسیاری از زیرساخت های توسعه ای به گواه تاریخ از رهنمودهای او در کردستان شکل گرفت.

مهندس ادب نقش مهمی در شکل گیری و فعالیت های فراکسیون کرد و اهل سنت در مجلس ایفا کرد و ضمن این که به یکی از چهره های شاخص مجلس ششم تبدیل شد با جدیت بیشتری پروژه های عمرانی و مسائل سیاسی و اجتماعی کردستان و اهل سنت را پیگیری کرد.

اگر چه شایستگی و توان مدیریتی مهندس ادب چنان جایگاهی داشت که در مدیریت اجرایی کلان کشور نقش های مهم بر عهده داشته باشد اما این امکان و فرصت هرگز برای این فرزند برومند کردستان فراهم نشد و نتوانست و یا نگذاشتند از نمایندگی مجلس فراتر رود. با این وجود وی از فرصت به دست آمده به خوبی بهره برد و از نظر مردم و موکلانش به وظایف خود در نقش نمایندگی مجلس عمل و کارنامه ی قابل قبولی داشت و در واقع یکی از شاخص ترین نمایندگان مجلس تاریخ کردستان به شمار می آید.

پر بیراه نیست اگر مهم ترین میراث مهندس ادب را بازسازی و افزایش شان و شخصیت نمایندگی مجلس عنوان کنیم. شاید همین میراث او است که باعث شده هنوز هم مردم کردستان هر گاه در محافل شان از یک نماینده ایده آل سخن می گویند بلافاصله مهندس ادب را به یاد می آورند و در آرزوی یک «ادب» دیگر مدت ها با هم صحبت می کنند.

از سوی دیگر این هم مورد پذیرش بخش مهمی از مردم و نخبگان کردستان است که در سال های اخیر نماینده های مردم در مجلس آنطور که مورد انتظار بوده ظاهر نشده اند. البته این عارضه مربوط به کردستان نیست به طور کلی ناظران سیاسی بر این باورند کیفیت نماینده های مجلس در این دوره های اخیر به شدت افت کرده است. نماینده های کردستان هم از قاعده مستثنی نبوده اند. هر چند این تعریض نافی زحمات و تلاش های آنان نیست.

در چنین وضعیتی و در سالگرد وفات مهندس ادب باید به نمایندگان فعلی مجلس توصیه کرد که به میراث ادب؛ توجه کنند. این میراث مهم یکی از ظرفیت های بالقوه کردستان در مجلس است. نمایندگان مردم کردستان در مجلس وارث میراثی هستند که دیگر نمایندگان از آن کم تر برخوردار هستند. آنان بر جای کسی تکیه می کنند که منشاء تغییر نگرش های مهم از مفهوم پارلمانتاری و نمایندگی مردم در مجلس است.

مهندس ادب نماینده ای بود که با وجود اینکه از چند شهر کردستان رای گرفته بود اما محدود به حوزه انتخابیه نماند و با صراحت نماینده کردستان بود. او در گام بعد ثابت کرد یک نماینده مجلس هر چند از یک استان محروم آمده باشد اما می تواند نماینده مردم ایران باشد.

مهندس ادب ثابت کرد می توان مسایل محلی را در سطح ملی مطرح کرد. امروزه یکی از گرفتاری های جدی مجلس این است که بسیاری از نمایندگان مجلس (نه فقط نمایندگان کردستان) وظایف ملی را فراموش کرده و حتی در تصویب قوانین مهم کشوری محلی فکر می کنند. میراث ادب اما نماینده محلی بودن و ملی عمل کردن را ترجمه و ثابت کرد. دنبال کردن طرح حذف گزینش دانشگاه ها به همرا جمعی دیگر از نمایندگان تنها یکی از اقدامات مصداقی ادب در این زمینه است که نشان می دهد یک نماینده مجلس چگونه می تواند مسایل محلی را درک و آن را در سطح ملی مطرح و حل کند. نطق های کارشناسی او را هنوز هم می توان بارها گوش داد و از آن درس ها گرفت. کاش همه نمایندگان پیمان ببندند هنگام رسیدن به آن صندلی ها نیم نگاهی به میراث مهندس ادب داشته باشند. آنها میراثی دارند که می توانند با استفاده از آن خود را چون مهندس ادب در دل و ذهن مردم جاودانه کنند و البته با راهنما قرار دادن آن منشا خدمات ارزنده هم باشند.