باری؛ نفس های ما در هر نقطه از ایران این روزها بد جور بند آمده است. تنها هوا نیست که نمی شود به داخل ریه ها داد. بغض گلوی مان را فشرده. داغ فرهاد و خسرو که غریبانه برای لقمه نانی در گردنه «تته» جان دادند را هم قورت دهیم، غم آن کارتون خوابی که امروز از خواب بیدار شد و دید یکی بغل دستش از سرما یخ زده است را کجا بگذاریم؟ ریه هایمان را پر از غبار کنیم و دم بر نیاریم، بغض ناشی از وضعیت گریه آور کارگران بی کار شده را کجای دلمان بگذاریم. امروز در همین استان کردستان که دغدار فرهاد و خسرو است، سه نفر دیگر در یک تصادف در جاده مریوان- سقز جان باختند. این مرگ های هر روزه در جاده هایی که نام قتلگاه را یدک می کشند کجای دلمان بگذاریم. می دایند در 8 ماهه اول امسال 11 هزار نفر بر اساس آمار پزشکی قانونی در جاده ها جان باختند؟ این همه بغض را می شود قورت داد اگر فقط ؛ فقط زبان مسئولان کمی در راه همدلی با مردم بچرخد و زخم زبان نزنند. وقتی برخی نئولیبرال وطنی که دولت را تسخیر کرده اند می نشینند و آقا مابانه دستورات «دانشگاهی» صادر می کنند جان مردم به لبشان می رسد. هر روز با اعصاب و روان این مردم نجیب با نیش زبانی بازی می شوند. روزی در مورد یارانه نقدی و روزی در مورد یارانه بنزین. طوری حرف می زنند که انگار این مردم خودشان راه اقتصادیشان را طوری انتخاب کردند که «صدقه بگیر» شوند. انگار این مردم هستند که مسئول این وضعیت هستند نه آنها که مسئولیت شان را به آرزو های خیالی گره زدند. حالا که ماجرای کولبران غریب کردستان داغ است، مسئولان اگر می خواهند دلیل بغض های فروخفته مردم را بدانند، بنشینند و نحوه مدیریت اقتصادی و سیاسی استان کردستان را بررسی کنند. این مشت خوبی برای نمونه خروار مدیریت خسته و فرتوت دولتی است. وزیر بهداشت امروز (اول دی ماه) در مورد شیوع افسردگی در کشور هشدار داده است. اگر می خواهید عامل این افسردگی و دلمردگی را پیدا کنید سری به اتاق های کار و حوزه های مدیریتی تان بزنید. باور کنید نفس مان بند آمده است؛ کاری کنید.