به گزارش خبرگزاری کردپرس، یک باور و روحیه ای به تازگی و در اثر فضای مجازی در جامعه ایجاد شده و آن القای این حس خودبزرگ‌بینانه است که آنچه "من" در فضای مجازی می گویم، دغدغه بسیاری از مردم است غافل از اینکه شاید بسیاری از مردم اصلا به آن موضوع فکر هم نکنند و هر چه پیام خود را در گروههای بیشتری فوروارد می کنیم باز هم این پیام خیلی مهم!! به مردم نمی رسد.

اینکه هر فردی خودش را مرکز عالم بداند، دلایل روانشناختی دارد اما واقعا چنین ادعایی از این حجم تاثیرگذاری در فضای مجازی صحت دارد؟

از آنجا که ما فاقد هر گونه ابزار برای افکارسنجی و نظرسنجی هستیم نمی توانیم به طور قطعی نظر بدهیم که مثلا فلان یادداشت یا برجسته سازی فلان موضوع توسط ما چقدر در افکار عمومی رسوخ کرده و سپس چقدر در تغییر باورها و سیاستها موثر بوده است؟

آنچه مدعیان اثرگذاری در افکار عمومی در اختیار دارند، اطراف خودشان و افراد نزدیک به خودشان است که با یک مثال موضوع را باز می کنیم:

مثلا تعیین استاندار جدید برای ایلام. نویسنده فرضی ما در این مثال، با خانواده خود، تعدادی از سیاسیون استان (حداکثر ۱۰ نفر)، تعدادی از خبرنگاران نزدیک به خود (حداکثر ۱۰ نفر) و تعدادی از مردم اعم از نانوا، سوپرمارکتی، راننده تاکسی و غیره ممکن است در طول روز ارتباط مستقیم داشته باشد (برخی همین تعداد مراوده را هم ندارند!)

نویسنده ما در خصوص استاندار آینده مطلبی می نویسد و منتشر می کند و با فوروارد کردن آن در گروههای زیادی که اغلب اعضای مشترک زیادی هم دارند، بازدید آن را بدون کمک ربات! به دو هزار یا بیشتر می رساند و ما فرض می کنیم تمام این بازدیدها کیفیت داشته باشند و همه این مطلب را خوانده باشند یا در بهترین حالت در یک کانال پرمخاطب تا ۳۰ هزار بازدید داشته باشد.

خب حالا برگردیم به مخاطبان؛ بیش از ۳۰ درصد مردم طبق آمار اصلا گوشی هوشمند استفاده نمی کنند که در مورد ایلام ۶۰۰ هزار نفری یعنی چیزی در حدود ۲۰۰ هزار نفر!!

از ۴۰۰ هزار نفر باقیمانده نیز که گوشی هوشمند دارند، طبق تحقیقات، ۶۰ درصدشان به خاطر سرگرمی از فضای مجازی استفاده می کنند؛ یعنی ۲۴۰ هزار نفر دیگر هم وقعی به اخبار و فراتر از آن به تحلیل نمی گذارند و نگاهشان به این مقوله سرسری است.

می ماند حدود ۱۶۰ هزار نفر که ممکن است پیگیر برجسته سازی های ما در حوزه فضای مجازی باشند که آنها هم می دانیم اغلب گرفتار فرهنگ سه خطی و مصرف کننده پوسترهای خبری و تقلیل دهندگان حقیقت به یک تیتر خالی هستند. حال از این ۱۶۰ هزار نفر در بهترین حالت ۳۰ هزار نفر پیام ما را دیده اند و ما به غلط به خاطر مشاهده واکنشهای اطرافیان، سیاسیون نزدیک و سایر خبرنگاران و فعالان مجازی فکر می کنیم که به افکار عمومی جهت داده ایم و این در حالی است که تصویر چند ثانیه ای قورت دادن یک بستنی توسط یک فرد بی نام و نشان میلیونها بار در فضای مجازی بین مردم دست به دست می شود.

*یاسر بابایی