به گزارش کرد پرس به نقل از شفق نیوز، این گزارش می افزاید که گروههای مرتبط با پ.ک.ک برای ابطال نتایج انتخابات در شنگال تلاش می کنند. اما تحلیلگران بر این باورند که این حزب از حمایت کافی برای اجرای خواسته هایش در این زمینه برخوردار نیست.

گزارش این پایگاه آمریکایی تأکید می کند که شنگال به عنوان محل تنش بین حزب کارگران کردستان (پ.ک.ک) و حزب دمکرات کردستان از سال 2014 تاکنون و یکی از مناطق مورد مناقشه بین اربیل و بغداد، تا تاریخ مذکور تحت کنترل اربیل بود. اما نیروهای پیشمرگ در جریان جنگ با داعش از این منطقه عقب نشینی کردند و یگان هایی موسوم به مقاومت شنگال در آن تشکیل شد.

براساس این گزارش، از آن زمان و به دنبال شکست داعش و استقرار پ.ک.ک در ارتفاعات شنگال، حضور این حزب در منطقه و مخالفت آن با درخواست های اربیل برای خروج از این منطقه استراتژیک به علت همسایگی آن با سوریه و قرار گرفتن آن در مسیر جابجایی بین پایگاههایش در شمال عراق و نیروهای وابسته به آن در شرق سوریه، به کانون تنشی با دولت اقلیم کردستان تبدیل شد.

المانیتور می افزاید: انتخابات پارلمانی عراق بار دیگر باعث تنش بین حزب دمکرات و پ.ک.ک شد و با وجود اینکه بیش از 10 نامزد از احزاب مختلف در این انتخابات به رقابت پرداختند، اما رقابت اصلی بین حزب دمکرات کردستان و حزب آزادی و دمکراسی ایزدی مورد حمایت پ.ک.ک بود.

گزارش مذکور خاطرنشان می کند که تنش های فزاینده باعث شد نامزدهای حزب دمکرات کردستان در روز دوم اکتبر و تنها یک هفته مانده به برگزاری انتخابات از منطقه خارج شوند و سایر نامزدها بتوانند به تبلیغات انتخاباتی شان در منطقه ادامه دهند.

براساس این گزارش، نتایج انتخابات برای بسیاری شوکه کننده بود. زیرا حزب دمکرات کردستان، توانست هر سه کرسی این منطقه را به دست بیاورد و نامزدهای مورد حمایت پ.ک.ک شکست بزرگی خوردند و نتایج آن، تأثیر فراوانی بر پیش بینی ها در زمینه موازنه قوا در منطقه داشت.

وهاب گوسکن استان حقوق دانشگاه دیار بکر در این باره می گوید: پیروزی حزب دمکرات کردستان در شنگال ادعاها مبنی بر سلطه پ.ک.ک را نقش بر آب کرد و این امر نشان می دهد که گروه مذکور از نفوذ اندکی در منطقه برخوردار است.

براساس گزارش المانیتور، حامیان گروههای وابسته به پ.ک.ک بر این باورند که مشروعیت انتخابات پارلمانی عراق، به دلیل کاهش میزان مشارکت تا پایین ترین سطح آن با تردیدهایی روبروست. زیرا اقبال و مشارکت عمومی اندک در انتخابات، به منزله چالشی برای دمکراسی در عراق است. اما در عین حال هیچ تغییری در نگرش سیاسی کسانی که در انتخابات شرکت کرده اند ایجاد نمی کند.