به گزارش کردپرس، اعتراضات مدنی کردها در اقلیم کردستان، با برپایی تظاهرات دانشجویان معترض از سر گرفته شده است. وینثروب راجرز، کارشناس مسائل خاورمیانه و کردها در موسسه میدل ایست آی، در مقاله ای به بررسی پیامدهای اعتراضات مدنی در اقلیم کردستان پرداخته است.

او با اشاره به این که اعتراضات مدنی در اقلیم کردستان از سال 2006 آغاز و همچنان گاه و بی گاه در سطح شهرها و روستاهای اقلیم کردستان دیده می شود، تاثیرگذاری این اعتراضات را بر تغییر وضعیت ناچیز دانسته است.

او مشخصه بارز اعتراضات در اقلیم کردستان را محلی بودن آن دانسته که این مسئله کار دولت برای مهار این اعتراضات را آسانتر می کند. این کارشناس مسائل کردها می گوید دولت اقلیم کردستان اغلب به صورت موقت و با وعده و وعید اعتراضات را مهار می کند و از تبدیل شدن آن به اعتراضات سراسری جلوگیری می کند. البته وی اشاره کرده است که تبدیل شدن اقلیم کردستان به دو منطقه تحت نفوذ حزب دموکرات کردستان و حزب اتحادیه میهنی کردستان مانع از گسترش اعتراضات شده است.

راجرز علت اصلی ادامه اعتراضات در اقلیم کردستان را ناامید شدن کردها از اصلاح امور و دولت دانسته است که این مسئله می تواند در نهایت به نیروی طغیانگر در برابر حکومت اقلیم کردستان تبدیل شود.

بدل برواری، از جمله فعالان مدنی که به تازگی از زندان دولت اقلیم کردستان آزاد شده، یکی از دلایل اصلی اعتراضات را عدم توجه دولت به زیرساختها از جمله جاده ها و منابع تامین آب عنوان کرده است.

ریبین فاتح روزنامه نگار ساکن اقلیم کردستان از تغییر محسوس در صفوف معترضان خبر داده است. به باور او، اکنون همه اقشار از کشاورز، خانه دار و معلم گرفته تا دانشجو و زنان، در اعتراضات مشارکت دارند و نسبت به وضعیت موجود ابراز نارضایتی می کنند. او ادعا می کند حتی طرفداران دو حزب حاکم اتحادیه میهنی و حزب دموکرات کردستان نیز وارد صفوف معترضان شده و علیه وضع موجود به پا خواسته اند.

راجرز به آماری اشاره کرده که نشان می دهد از جولای 2019 تاکنون، بیش از 355 مورد تظاهرات و شورش در سه استان سلیمانیه، دهوک و اربیل در اقلیم کردستان روی داده است. البته وی تاکید کرده است برخی از موارد اعتراضی مربوط به مسائلی مانند دخالت ترکیه در اقلیم کردستان مسئله پ.ک.ک و غیره بوده است.

او معتقد است که اعتراضات در اقلیم کردستان تاکنون نتیجه مثبتی در تغییر وضعیت نداشته است. او از زبان معترضان سه دلیل اصلی را برای عدم موفقیت معترضان در رسیدن به خواسته هایشان مطرح کرده که عبارتند از : بی تفاوتی مسئولان به کمبودها و خواسته ها، عدم هماهنگی میان معترضان در سراسر اقلیم کردستان و همچنین عدم وجود اپوزیسیون واقعی در اقلیم کردستان عراق.

مرا جاسم بکر، پژوهشگر موسسه کنراد نیز معتقد است که اعتراضات اقلیم کردستان پیامد چندانی نداشته است که البته بخشی از عدم توجه دولت به خواسته ها، نبود سرمایه گذاری لازم برای توسعه زیرساختها است. او شرط اصلی بهبود وضعیت و مجبور کردن دولت برای ایجاد تغییر در وضعیت مردم را بزرگتر شدن و گسترده تر شدن اعتراضات در اقلیم کردستان دانسته است.

بدل برواری یکی از دلایل عدم موفقیت معترضان در تغییر وضعیت را نداشتن فرهنگ اعتراضات عنوان کرده است که این مسئله مانع تبدیل شدن اعتراضات به تظاهرات سراسری و مجبور کردن مسئولان به پاسخ به خواسته های معترضان می شود.

داستان جاسم از موسسه آلمانی مطالعات جهانی، یکی از علل عدم موفقیت معترضان اقلیم کردستان را نداشتن چهارچوب برای مطالبه خواسته ها و عدم وجود اپوزیسیون پارلمانی کارا و فعال دانسته است . البته وی تاکید کرده است اپوزیسیون پارلمانی باید بتواند دو حزب حاکم، بویژه حزب دموکرات کردستان عراق را به چالش بکشد.

راجرز هرچند به ناموفق بودن اعتراضات در اقلیم کردستان تاکید می کند اما معتقد است ادامه این اعتراضات می تواند به پیوستن افراد بیشتری از ناراضیان منجر شود که این مسئله می تواند در نهایت به نیروی سیاسی قدرتمندی تبدیل شود.

او تاکید کرده است که دخالت جامعه بین الملل در اقلیم کردستان و کمک به هدایت درست کمک های مالی می تواند تا حدی وضعیت مردم عادی را بهبود بخشد.