خبرگزاری کردپرس _ ما به هر دلیل در دامنه ارتفاعات زاگرس غربی و منطقه‌ای کوهستانی سکنی گزیده ایم. این منطقه جزء مناطق نسبتا پر بارش محسوب می شود و قرآن کریم در سوره ق (آیه ۷) به زیبایی این موضوع را بیان می فرماید.
«وَالْأَرْضَ مَدَدْنَاهَا وَأَلْقَيْنَا فِيهَا رَوَاسِيَ وَأَنْبَتْنَا فِيهَا مِنْ كُلِّ زَوْجٍ بَهِيجٍ »

این مدد الهی و زیبایی گونه های متعدد و «زوج بهیج» در شعر شعرا و مکتوبات ادبا و علما و آواز خوش صدایان و خاطرات بسیاری از ما انعکاس یافته است. نیکان ما با هزاران زحمت و رنج و مشقت و مرارت در دامنه رودها و چشمه سارها شخم زدند و دیوار بنا کردند و کاشتند و صد البته خود در آن سوی کاشته هایشان و نه در دل آنها پناهگاه و سکونت گاهی مختصر فراهم ساختند. این چنین بعد از سال‌ها منظری بسیار زیبا و با محصولاتی ناب و ارگانیک هرچند کم برای ما به میراث نهادند. امید داشتند این میراث پاس داشته شود و توسعه یابد. اما ما میراث خواران بی هنر چون گرسنگان حریصانه تقسیمش نمودیم و حق آبه‌شان را در کوزه ریختبم و پساب را نجس نمودیم و حرمت آب و رود را شکستیم و تیشه برداشتیم و بریدیم و بریدیم و میله و ستون و آهن کاشتیم.

نمیدانم این حرص را چه بنامم. می خواهم نگرانی خود را از بروز این وضعیت و حذف گونه های مختلف جانوری و گیاهی و پاکتراشی دشت و دمن و کوه و جنگل با آیه سوره رعد (آیه ۴۱) تسکین دهم که می فرماید:
«أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّا نَأْتِي الْأَرْضَ نَنْقُصُهَا مِنْ أَطْرَافِهَا وَاللَّهُ يَحْكُمُ لَا مُعَقِّبَ لِحُكْمِهِ وَهُوَ سَرِيعُ الْحِسَابِ»

اما وقتی به آیه ۲۸ سوره ابراهیم می رسم که:

«أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ بَدَّلُوا نِعْمَتَ اللَّهِ كُفْرًا وَأَحَلُّوا قَوْمَهُمْ دَارَ الْبَوَارِ»

این حرکت قوم بسوی دار نیستی را بر نمی‌تابم و نمی‌توانم در برابر این خود خودخوری و خود آزاری مردم بی تفاوت باشم چرا که می‌دانم:

«ذَٰلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ لَمْ يَكُ مُغَيِّرًا نِعْمَةً أَنْعَمَهَا عَلَىٰ قَوْمٍ حَتَّىٰ يُغَيِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ وَأَنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ» سوره انفال (آیه ۵۳)

بنابراین باید بپذیریم آنچه در حال وقوع است یک فساد و یک تراژدی وحشتناک بنام تخریب حریصانه و جاهلانه محیط زیست و زیربنای حیات است. و این چنین شاهد عینیت یافتن هشدار قرآن کریم هستیم:

سوره روم (آیه ۴۱)

ظَهَرَ الْفَسَادُ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ لِيُذِيقَهُمْ بَعْضَ الَّذِي عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ (٤١)

حال باید پرسید مگر جز آن نیست که وظیفه انسان عبادت است و حق ادای عبودیت عدم تخطی از قوانین الهی و حفظ آنچه است که خداوند امر به پیوستگی آنها نموده است و در جایی این انقطاع را فساد خوانده و در آیه زیر حفظ پیوستگی های نظام هستی (مادی و معنوی) را تشویق فرموده است.
سوره رعد (آیه ۲۱)

«وَالَّذِينَ يَصِلُونَ مَآ أَمَرَ اللَّهُ بِهِٓ أَنْ يُوصَلَ وَيَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ وَيَخَافُونَ سُوٓءَ الْحِسَابِ»

مگر نه آنکه ایمان داریم هر آنچه در جریان است به امر الهی است و « ولا حول و لا قوه الا بالله» اثبات کننده این موضوع است. پس گسستن روابط موجودات و اکوسیستم ها و قوانین لایتغیر الهی فساد است و مثال عینی از آیه ۴۱, سوره روم.
سوال اینجاست چگونه ما حکم عبودیت را که طبق فرمایش خدا همان اعمال صالحه و احسن عمل برای آزمون رستگاری نهایی است برای بندگان خدا تبین می کنیم که چنین « سَعَىٰ فِي الْأَرْضِ لِيُفْسِدَ فِيهَا وَ يُهْلِكَ الْحَرْثَ وَالنَّسْلَ» در مورد ما و آنها مصداق می یابد.
مگر قطع درختان و پاکتراشی باغات و منقرض ساختن گونه های مختلف ذی حیات چیزی جز فساد در زمین است. ما سالهاست تلاش می کنیم مردم را از سراسر جهان برای گردش در این طبیعت زیبا فراخوانی کنیم تا هم در شناساندن زیبایی خلقت خدا بکوشیم. و هم برای رنگین نمودن سفره این مردم گامی مفید و موثر برداریم.

متاسفانه مهاجرت و افزایش جمعیت و رونق گردشگری و افزون شدن حرص و مشکلات اقتصادی و معیشتی ناشی از محاصره و تحریم کشور و از همه مهمتر ضعف مدیریت و نداشتن طرح و برنامه برای توسعه سکونتگاه ها و بیکاری جوانان و کوچک شدن وسعت املاک بعلت تقسیم بندی ناشی از سهم الارث ... دست بدست هم دادند تا هر آنکس که درختی داشت و دارد یا در کنارش ویلایی بسازد یا بفروشد و به ویلا سازی بعدی تحویل دهد. و کسی نبود این هشدار آیه ۲۸ سوره شعراء را اعلام و ابلاغ کند که:
«أَتَبْنُونَ بِكُلِّ رِيعٍ آيَةً تَعْبَثُونَ
چرا در هر مكانی به بيهوده نشانی بنا می‌كنيد؟»

با توسعه و پیشروی خودسرانه و ناهمگون و وحشتناک ابنیه بسوی فضای سبز و باغات و کنار رودخانه ها، آنچه مشاهده می شود محو سریع منظر زیبا و طبیعت گرانبهای منطقه می باشد که مصداق فساد است. این معضل بعضا منشأ جهانی و ناشی از عملکرد نظام سرمایه سالار و رشد گرایانه و مصرف گرا و مفسده جویانه است که نتیجه اش گرمایش زمین و تغییر اقلیم مضر به حال ما است، و در سطح محلی و با این سرعت باورنکردنی ناشی از عدم آینده نگری و بی برنامگی ما و بی تفاوتی فرهیختگان جامعه است.

ما بر شاخه ایستاده و ساقه می بریم و خود با کله بر زمین می افتیم. چون منظر محو شد و ویلا و آپارتمان و کوچه و خیابان علم و آب نایاب و فاضلاب و پسماند فراوان گردشگر و درآمد هم رویا می شوند و ما می مانیم و مشتی نخاله بصورت ابنیه و ساختمان و آه حسرت و خاطره و نوستالژی بی فایده و عبث ... .
پس تا وقت بافیست و امید به « لعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ» وجود دارد به وظیفه خود عمل کنیم و نگذاریم منظر زیبا و مورد پذیرش جهانیان در زیر آلودگی های محیطی انسان ساخت خاطره شود. برای توسعه سکونتگاه و منطقه عالمانه، عاقلانه، دوراندیشانه تصمیم بگیریم. نیاز است همه آحاد ذی‌نفوذ جامعه برای حفظ و احیای این اکوسیستم و مناظر و محیط زیست بسیج شویم و همدیگر را خبر سازیم.

ما آنچه شرط بلاغ بود گفتیم تا آن که حتی بخش کوچکی از مصائبی را که خدا برای مفسده جویان در زمین وعده داده نچشیم. باشد بی تنبیه و عذاب خود هوشیار شویم. شاید کمترین عذاب محروم شدن نسل بعدی از دیدن این زیبایی ها و تنفس اکسیژن ناب باشد و ظهور دود و مه دود و آلودگی و تنگی نفس و بر باد رفتن کشته دیگران و خریدن نفرین به جان خود ...‌ .
پناه بر خدا