خبرگزاری کردپرس _ سوزاندن مراتع و جنگل‌ها دیگر نیاز به نوشتن ندارد، چرا که دود آن به چشم همه می رود و آسمان آبی را تیره و تار می کند. قصه سوختن جنگل و آن هم از نوع حفاظت شده نگران کننده شده است. سوزاندن آنچه طبیعت برای آن دهها و گاه صدها سال شب و روز نموده است، اسف بار  است. 

دوست ندارم وقت خوانندگان را با سخنانی که با یک جستجوی ساده در دسترس است، بگیرم. اما خطابم به مسئولان و مجریان و ضابطان قضایی است.

در چند سال اخیر این سوختن و سوزاندن هم جان انسان گرفته، هم سلامتی را برای آتش نشانان داوطلب آرزو نموده و هم معلولیت به ارمغان آورده و هم تنوع زیستی را منهدم ساخته است.

تقریباً همه آتش سوزی های چند سال اخیر با دست نوع انسان با انگیزه های مختلف بوجود آمده است. هر چند تحقیقات درستی صورت نگرفته و برخوردی قاطع صورت نگرفته و یا حداقل رسانه ای نشده است، اما انتظار می‌رود همه دست از چشم پوشی های مضر، تسامح و تساهل ها دست بردارند و واقعا عامل یا عاملان را شناسایی و معرفی نمایند و با انها برخورد شایسته بعمل آورند.

تساهل و تسامح در این حوزه جز تداوم سوختن جگر پدران و مادران مدافعان شهید و معلول این حوزه و دوستداران طبیعت و به معنی عدم نکو داشت نعمت الهی نیست! ضمن آن که عدول از اجرای قانون اصولاً پذیرفته شدنی نیست.

پاکتراشی جنگل و شخم زدن و حصار کشی و علم نمودن بتن و میلگرد پیامد هر آتش سوزی است.
هر چند یک اختلاف محلی  در خصوص بهره برداری و یا طمع درآمد ناشی از زغال بلوط هم می تواند آتش به جان جنگل زند.
لذا انتظار می رود خاطیان و سهل انگاران و متجاوزان به حریم منابع ملی و طبیعی که نوعی مفسد فی الارض هستند، نقره داغ شوند، مبادا خیلی دیر شود.