خبرگزاری کردپرس _ منطقه باینگان بعنوان منطقه ای همجوار با مرز و در دل رشته کوههای زاگرس با طبیعتی گاه بهشت گونه و بعضا خشن زادگاه انسان هایی بوده است که همواره به نیک نامی منطقه کمک شایانی نموده اند. خشت خشت منطقه بر دستان پینه بسته مردان و زنان سخت کوش و باصفا و صادقش بوسه زده است.

آری زندگی در این منطقه با زور بازو و همیاری و وحدت آحاد مردم شکل گرفته و تداوم یافته است و البته همواره انسان های ارزشمند و صالحی محرک اصلی این همیاری بوده اند. قطعا شهر باینگان با فراز و فرودهای بسیاری که داشته است، بخشی از این تاریخ است.

افراد فراوانی را می توان برشمرد که انگیزه بخش و عامل سرزندگی مردم بوده اند. اما در یک دوره فرود منطقه، جوانی گمنام با یاری تعداد دیگری از دوستان تصمیم گرفتند، خون تازه ای  به رگ های منطقه تزریق کنند. آنها و بویژه کاک غفور همیشه خندان مامور گشتند تا خمودگی را از چهره منطقه برانند. 

کارشان را با معرفی محصولات ارگانیک منطقه و حفظ و احیای محیط زیست منطقه و برپایی سیاه چادر و جشن نوروز و پذیرایی از مهمانان آغاز کردند و برای این مهم نه سر از پا شناختند و نه شب و روز داشتند. برخورداری از یک روابط عمومی عالی با همه مردم و مدیران ذیربط و مقامات ملی و محلی و بهره‌برداری مناسب و درست از رسانه‌های دیجیتال و فضای مجازی از نکات برجسته موفقیت آنها بود.

حضور در اکثر نمایشگاه های استانی و ملی را وظیفه خود می دانستند تا فرهنگ و ادب و رسم زندگی مردمانشان را به دیگران بنمایانند و فرش قرمز برای مهمانان از سراسر کشور و جهان بگسترانند. کارشان با شکل گیری انجمن نیک اندیشان توسعه یافت.

آری کاک غفور عزیز پرچمدار و محرک جریان نوینی در منطقه شد، تا نعمت الهی ارزانی شده را به سایرین بشناساند و در رهگذر آن ضمن کمک به توسعه منطقه و حفاظت از طبیعت به افزایش رفاه مردمان دیارش کمکی کرده باشد. کاک غفور و دوستان نیک اندیش توانستند با کم ترین حواشی جشن انارانه را برپا و در آخرین گام جشن دف نوازی را با شکوه بی نظیر برگزار نمایند.

از نگاه بنده ایشان در کارهای تعریف شده خود موفق عمل کرد و توانست هزاران نفر را به تماشاگه راز در این منطقه بکشاند و نیک نامی و مهربانی  را تقدیم راهشان و خاطره ساز ذهنشان سازد.

گرچه از برنامه‌های برگزار شده انتقادهایی بعمل می آمد اما از نظر من این انتقادات در جایی که منتقدین نتوانستند و نمی خواستند به وظیفه خود در جهت معرفی فرهنگ سنتی و آیینی این دیار عمل کنند، قابل پذیرش نبود و نیست. و بنده از کسانی بودم که از مراسم جشن انار با مطلبی تحت عنوان «جشن انارانه نماد ظرفیت فراموش شده منطقه »» حمایت کردم. و نوشتم: جشن انار فرصتی بود برای آنکه استعدادهای مختلف مردم را در تقویت ریشه های اقتصاد مقاومتی با تکیه بر طبیعت خدادادی, ثابت نماید. تا ثابت کند بهره برداری معقولانه و اندیشمندانه و حفظ محیط زیست بدون تغییر کاربری های تجملاتی و ساخت ویلا و حصار کشی می تواند به لطف الهی تکیه گاه مناسب و پایداری برای مقاومت در برابر جهانخواران و حصر کنندگان ملتها باشد.

از نگاه من یکی از علل موفقیت ثبت جهانی اورامانات یا هورامان ایشان و انجمن فعال نیک اندیشان بود. چرا که تحرکی به کل منطقه هورامان بخشیدند، هر چند در این فرایند ثبت جهانی انتظارات برای بخش باینگان و حتی شهرستان پاوه برآورده نشد.

صد افسوس که کاک غفور زودهنگام این ماموریت را به پایان بردند و تسلیم مشیت الهی گردیدند. اما راه و رسم نوینی که همگام با سراسر کشور آغاز و حدود یک دهه سخت برایش تلاش کردند نباید خاتمه یافته تلقی شود و سایر عزیزان این مشعل فروزان را روشن نگهدارند.
از خداوند متعال اجر بی پایان و بهشت برین برای این عزیز و سایر درگذشتگان این دیار خواستارم.
یادش گرامی