خبرگزاری کردپرس _ دود قصه تحریم و محاصره اقتصادی در چشم همه ما کم و بیش حس می شود، اما حقایق تلخی را به اثبات رساند. حقیقتی که در صورت عدم توجه به آن وضع را بدتر و وخیم‌تر می‌سازد.
وابستگی کشورهای در حال توسعه به همه نیازمندی های روزانه علیرغم وجود بسترهای طبیعی تولید آنها خطر وابستگی کشورها را بشدت افزایش می دهد و هر کشوری ولو‌ با داشتن قدرت نظامی بدون توجه به وابستگی های بنیادی باز ضعیف و شکننده خواهد بود.

این وضع نگران کننده در چند سال اخیر و در سال ۹۹ در بحث نهادهای مختلف دامی و تولید روغن خوراکی و حتی شکر سبب خالی شدن قفسه فروشگاه ها و در خطر تهدید «کوید 19» موجب شکل گیری صف هایی گردید.
در یاداشتی در آبان ماه 95 نوشتیم که «اقتصاد مقاومتی برای آنانی ناشناخته است که می خواهند با کالاهای عبوری از تنگه هرمز مقاومت ایجاد کنند!..... اقتصاد مقاومتی ضمن داشتن اندیشه جهانی, یعنی توجه به درون و فرض عدم وجود بیرون!, و حرکت همزمان با دنیای در حال توسعه و بومی سازی دانش, درعین لزوم تلاش برای حفظ همه راههای ارتباطی با اولویت حفظ عزت و استقلال میهن. حرکت در جهت صلح و آرامش جهانی و برخوردار ازمحیط زیستی الهی برای تنها مقصود انسان بر روی زمین یعنی عبادت خدای کریم.»
اما از اخبار و آمار و مشاهده صف هایی در تامین مایحتاج مردم و آنچه که روزگاری کالای اساسی خوانده می شد می توان بی توجهی محض را در این خصوص مشاهده نمود. با این همه توصیه و تاکید و میزگرد و شعار؛ آیا این حجم وابستگی به این بذور، تخم لاین برای تولید مرغ، نهادهای خوراکی مختلف و در یک کلمه سفره مردم به دلاری که اجازه جابجایی آن را نداریم چه توجیهی دارد؟ ما حتی در تولید محصولاتی که حرفی برای گفتن داریم، هیچی برای گفتن نداریم. یعنی اگر دیگران تصمیم بگیرند بذور را نفروشند و یا در انتقال پول مشکل داشته باشیم که داریم در این حوزه هم گرفتار درد تحریم خواهیم شد.

طبق مطالعات معاونت پژوهشهای زیر بنایی و امور تولیدی مرکز پژوهشها مجلس به شماره مسلسل 25017120 منتشر شده در 11 تیرماه 99 ایران دارای رتبه های برتری در تولید محصولات جالیزی و سبزی است. به عنوان مثال کشور در تولید خیار و هندوانه رتبه دوم، در خربزه رتبه سوم، در بادمجان و پیاز رتبه پنجم، در گوجه فرنگی رتبه ششم و در کاهو وکلم رتبه هفتم را در جهان به خوداختصاص داده است.( فائو 0202) که طبق همین گزارش بغیر از سیب زمینی در سایر موارد وابسته به بذور اصلاح شده واراداتی است.

اگر چه تولید این محصولات خود به نوعی تامین کننده امنیت غذایی مردم است اما وابستگی شدید به وارد نمودن نهادهای دامی و ... . روغن خوراکی و ... نقطه ضعفی است که در روز مبادا! یعنی امروز و در شرایط تحریم های ظالمانه لبه تیز خود را به دولت و ملت نشان داده است. در همین گزارش به اهمیت سرمایه گذاری در تولید این بذور بعنوان یکی از وظایف پدافند غیر عامل تاکید شده است.
در این خصوص به موضع گیری رئیس سازمان تحقیقات آموزش و ترویج کشاورزی با اشاره به وابستگی 98 درصدی در تولید بذر سبزی و صیفی اشاره می کنم که گفته است: کشور خود را برای تولید بذر سبزی و صیفی و مرغ لاین در شرایط تحریم آماده نکرده بود. از سوی دیگر طعم واردات اجازه تولید در داخل را نمی‌داد. علاوه بر آن وابستگی صدرصدی به سموم کشاورزی را هم باید به آن افزود.
حال به قول ایشان این به علت طمع واردکنندگان بوده است، اما آیا واقعا نقش ناظران و برنامه ریزان دولتی چه بوده است؟ همه ما شاهد هستیم که از سوی بالاترین مقام نظام جمهوری اسلامی ایران و رهبر معظم انقلاب اسلامی بارها نسبت به ضرورت توجه به اقتصاد مقاومتی تاکید گردید.
از بعد ملی که بگذریم متاسفانه رویکرد انقراض گونه‌های مختلف بومی هم تا اعماق روستاها نیز رسوخ نموده است. آیا صرف نظر از تحریم ظالمانه، ظلم مضاعف از چه ناحیه ای بر این ملت تحمیل شده است؟ ما که در طی 42 سال اخیر همیشه پتک تحریم بر روی سر ما خودنمایی نموده است، چگونه است در ایده پردازی و تئوری به همه ابعاد حیات یک ملت آگاهیم ولی در عمل زمانبر بودن و هزینه بردار بودن و از همه مهمتر وراد کنندگان را مسئول این وضعی می دانیم که در حال شمردن جوجه هایش هستیم؟ ایا واقعا این دلایل قابل توجیه هستند؟
مجلس شورای اسلامی بعنوان نهاد نظارتی و نمایندگان آن چه دستاوردی در زمینه کاهش وابستگی کمر شکن به ارمغان آورده اند، آنهم در بستری به گستردگی ایران چهار فصل......
این پرسش اساسی مطرح است امنیت غذایی ما را چه کسانی به دلار و تحریم و غرب و شرق گره زدند؟ وارد کننده قابل کنترل یا دستگاه های مختلف نظارتی.....
وابستگی به بذر و تخم و سایر مولدهای بنیادی تهدیدی راهبردی است.

عبرت آموز نیستیم جانم خطا اینجاست!