معلوم نیست که چرا در حادثه ای همچون زلزله ، همه دلها یکی میشد و شرقی ترین روستایی کشور به مرزی ترین نقطه ایران در غرب این سرزمین پهناور، مدد می رساند، اما اکنون که ویروس کرونا خطرناک تر از هر زلزله و سیلی در حال جولان دادن در کشور می باشد ، برخی فروشنده ها ، حتی الکل و مواد شوینده را در انبارهایشان احتکار می کنند. دستکش و ماسک را به چندبرابر بهای واقعی می فروشند .

موج سواران شایعه را به راحتی رواج می دهند. فضای مجازی با دروغ تزیین می گردد. سرمایه اجتماعی کاهش می یابد و اعتماد به سیستم سلامت و بهداشت نحیف می شود. از یک سوی مردم ، مسوولین را مقصر می دانند و مطالبه گری را حق خود می شمارند و از سوی دیگر، مسوولین مربوطه نمی توانند فضای روانی جامعه را به خوبی مدیریت نموده ، اعتمادسازی کنند و مکانیزم متمرکزی برای پاسخگویی به ابهامات مردم در این راستا تعریف نمایند.

شاید به دلیل همین روابط جیوه ای لرزان است که برای کنترل بیماری کرونا جز تعطیلی مدارس و دانشگاه ها و سالن های ورزشی که دولت قادر به صدور حکم حکومتی برای آنها بوده است ، هنوز نتوانسته ایم تدبیری برای کم کردن اجتماعات دیگر همچون مراسمات فاتحه خوانی ، تجمعات مردم در مراکز مذهبی، سفرهای برون شهری و ... اتخاذ کنیم!

برای اینکه نگران گفتمان رایج در جامعه پس از پایان این بحران نباشیم ، بهتر است خیلی زود فکری برای ترمیم این گسل های اجتماعی نماییم.