به گزارش خبرنگار کردپرس، اواخر هر سال و نزدیک به سال جدید تحرکاتی توسط متولیان گردشگری و میراث فرهنگی در شهرستان قروه صورت می گیرد. تحرکاتی که بیشتر روتین و نمادین بوده و آن چنان که باید روی رونق گردشگری در این شهر دارای سرمایه های مهم طبیعی و تاریخی، ندارد.
به عنوان نمونه هر سال مسئولان از آماده سازی ورودی شهر و تهیه بروشور و... می گویند. البته منظور از آماده سازی فقط نصب بنرهای تبلیغاتی و خوش آمدگویی است نه چیز دیگر؛ آن هم برای مسافرانی که فقط از قروه گذر می کنند برای رفتن به مرکز استان و شهرستان های دیگر استان. در واقع متولیان گردشگری هیچ وقت اقداماتی جهت جذب این مسافران و ماندگاری آنان نداشته اند. ماندگاری که بتواند مسافران را ترغیب کند تا قروه را هم در لیست سفرهای بعدی خود قرار داده و هم به دیگران معرفی کنند.
باید دانست هیچکدام از استانداردهای گردشگری در شهرستان آن طور که باید لحاظ نشده اند؛ برای مثال آیا خدمات اقامتی و اسکان مسافران براساس نیاز لازم تأمین شده؟ یا خدمات حمل و نقل یا تفریحی و...
مسئولان شهرستان بهتر است به یک سؤال اساسی پاسخ دهند که آیا اماکن گردشگری برای جذب مسافران و گردشگران مهیا هستند!؟
سراب؛ نگین بی صیقل
دریاچه سراب قروه یکی از مراکز تفریحی و گردشگری این شهرستان محسوب می شود که گرچه به نام نگین گردشگری قروه معروف است اما در حقیقت این نگین بدون صیقل دادن مانده و آن خدمات تفریحی و گردشگری که باید در این منطقه باشد وجود ندارد.
این منطقه که از نظر طبیعی جاذبه بی نظیری دارد می توانست تبدیل به یک مجتمع گردشگری طبیعی در کنار ایجاد اقامتگاه های کوچک و دایر کردن غرفه های صنایع دستی با درآمدهای بالا برای مسافران و گردشگران شود.
خودنمایی کوه های بدر و پریشان در اطراف این پارک چشم اندازی را به این منطقه داده که اگر شرایط لازم مهیا می شد قطعاً منطقه ای دیدنی برای هر مسافری می بود.
این پارک آبی نیاز به رسیدگی و سرمایه گذاری اصولی دارد تا از یک منطقه صرف تفریحی و سرگرمی به یک منطقه گردشگری طبیعی و بکر تبدیل شود.
باباگرگر؛ گرفتار بود و نبود
روستای تاریخی «باباگرگر» با وجود چشمه آب معدنی و جاذبه های تاریخی همانند فسیل اژدها و باقیمانده هایی از قبرستان قدیمی روستا یکی از عجایب تاریخی در شهرستان است که می توانست تبدیل به قطب گردشگری روستایی شود.
این روستای تاریخی که میان بود و نبود مانده و اسیر اختلافات اداری اوقاف و میراث فرهنگی شده چنان از بی هویتی رنج می برد که هنوز نام و نشان ماندگاری از خود ندارد. این منطقه که با هویت تاریخی در شهرستان شناخته می شود اما هنوز از منظر تاریخی مورد توجه قرار نگرفته و به نوعی به حال خود رها شده است.
وجود همان چشمه معدنی و قبرستان قدیمی روستا و فسیل اژدها می توانستند به بهترین منظره تاریخی و درمانی تبدیل شوند به طوری که اگر یک مرکز آب درمانی با چشمه راه اندازی می شد و در کنار آن موزه اژدها با قبرستان قدیمی دایر و مورد بازدید قرار می گرفتند اما دریغ که نه امامزاده از نظر سیاحتی در جذب گردشگر موفق بوده و نه آثار تاریخی و چشمه معدنی روستا.
نبود زیرساخت های استاندارد لازم برای گردشگران در کنار استقبال نکردن سرمایه گذاران به دلیل درگیری دو اداره اوقاف و میراث؛ باعث شده اند که این روستای پرجاذبه بدون رسیدگی بماند و مثل سراب تنها تبدیل به یک مرکز تفریحی موقت شود.
فرهادآباد؛ پلی فراموش شده
در مسیر روستای فرهادآباد و ۴۵ کیلومتری قروه پلی تاریخی با بنای خشتی و آجری وجود دارد. پلی که در مسیر قدیمی بیجار- قروه و روی رودخانه تلوار احداث شده و گفته می شود در اواخر دوره قاجار، فرهاد میرزا- حاکم وقت منطقه- تعمیراتی اساسی بر روی آن انجام داده و بدین جهت پل و روستای مجاور آن به نام فرهادآباد نامگذاری کرده اند. از آنجا که این پل توسط امیر علایی به دست تعمیر سپرده شد، به نام پل امیر هم شهرت دارد. این پل در سال ۷۹ با شماره ۲۶۴۷ به عنوان نخستین اثر تاریخی شهرستان در ردیف آثار ملی کشور به ثبت رسید.
با وجود چنین قدمتی اما این پل از لحاظ گردشگری هرگز نتوانسته موفق باشد چرا که نه تنها به درستی معرفی نشده بلکه مسیر دسترسی به پل و امکانات لازم برای بازدید از آن هم فراهم نیست. اینکه یک مسافر یا گردشگر مسیر خاکی و طولانی را بگذرد تا پلی برسد که هیچ خدمات رفاهی در آن ایجاد نشده قطعاً نمی تواند عاملی برای ماندگاری و جذب باشد.
آیا میراث فرهنگی نمی توانست برای حفاظت از این پل هم از نظر گردشگری و هم امنیت آن اقدام به سرمایه گذاری در آن کرده و اطراف این پل را تبدیل به یک کاروانسرای ویژه با اقامتگاهی برای استراحت مسافران و غرفه های صنایع دستی و رستوران و... می کرد!؟
وقتی هیچ خدماتی برای مسافر در این منطقه تدارک دیده نشده چطور انتظار می رود مورد توجه از نظر گردشگری قرار گیرد!؟
حمام قصلان؛ زخم خورده از بی تدبیری
یکی دیگر از اماکن تاریخی شهرستان مربوط به قدیمی ترین روستا یعنی قصلان است. روستایی که زمانی مرکز قروه بود و معتبر اما حالا در تاریخ گم شده و مانده در مسیر بی تدبیری.
این روستا با حمام قدیمی و تاریخی آن شناخته می شود. حمامی که در ۶ کیلومتری شمال شرق قروه سر راه دینور به سمت زنجان و در سرچشمه رودخانه شور شهر سریش آباد قرار دارد. این اثر تاریخی جزیی از مجموعه بزرگ ارگ، بازار، مسجد و بناهای باشکوهی بوده که به اواخر دوره زندیه و زمان حکومت خسرو خان اول، والی وقت کردستان می رسد.
این بنا دارای قسمت های مختلفی همچون هشتی، حمام سرد، میان در، حمام گرم و خلوتی خصوصی و عمومی و خزینه و تون و با تزیینات منحصر بفرد، آهک بری با طرح های گیاهی، هندسی و انسانی و حیوانی بوده که در نوع خود قابل توجه است.
حمام تاریخی قصلان که در سال ۱۳۷۹ به عنوان دومین اثر تاریخی شهرستان بعد از پل تاریخی فرهادآباد با شماره ۲۸۳۵ در ردیف آثار ملی کشور به ثبت رسیده بارها بر اثر بی تدبیری تخریب و مرمت شده و مثل دیگر آثار تاریخی متولیان امر موفق به سرمایه گذاری و جذب گردشگر در این منطقه آن طور که باید نشده اند.
هم مسیر دسترسی به حمام استاندارد نیست و هم خدمات رفاهی و گردشگری برای آن لحاظ نشده و قطعاً یک مسافر جذب یک اثر تاریخی رها شده به حال خود نمی شود. آن هم اثری که می توانست موزه ای جالب برای معرفی روستای قصلان و همین طور تاریخچه قروه باشد و اینکه چرا هیچ مسئولی حاضر به تقویت این آثار و میراث تاریخی شهرستان نیست جای سؤال دارد!؟
نمونه های مشابه فراوانی از این حمام در کشور وجود دارد که تبدیل به سفره خانه و موزه و حتی اقامتگاه شده اند و سالانه مسافران و گردشگران بسیاری را جذب خود می کنند اما در قروه چنین سرمایه مهم تاریخی دچار بی تدبیری و بی توجهی شده و روز به روز هم در معرض خطر نابودی قرار می گیرد.
فرهاد تراش؛ صخره ای غریب
فراتاش (فرهاد تراش) یکی دیگر از آثار باستانی در شهرستان قروه است که در بخش چهاردولی، روستای وینسار واقع شده؛ صخره ای که در تاریخ ۲ بهمن ۱۳۸۲ با شماره ثبت ۱۰۷۷۹ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده اما هیچ گونه امتیازی برای نگهداشت و جذب مسافر به آن صورت نگرفته است.
این صخره از یک طرف به باور مردم به داستان شیرین و فرهاد ربط دارد و از طرف دیگر از نظر کارشناسان میراث فرهنگی یا برای معبد آناهیتا در کنگاور کرمانشاه استفاده شده و یا اینکه برای همدان که زمانی پایتخت هخامنشیان بوده، به کار رفته اند.
صخره فراتاش بر روی کوهی مرتفع قرار دارد که از نظر نوع، اندازه و تراش سنگ دارای ویژگی های خاص و از اهمیت بسیار برخوردار است. نوع حجاری و سفال های موجود در منطقه، احتمالاً به دوره ساسانی تعلق دارد و حوالی منطقه نمونه های فسیل دریایی زیادی هم دیده شده اند.
با وجود چنین جاذبه های بی نظیری که این منطقه دارد مثل مابقی آثار تاریخی هیچ امکانات گردشگری در این اثر لحاظ نشده و حتی آن طور که باید هم در لیست معرفی اماکن گردشگری قرار نگرفته است.
مسلماً همانند دیگر آثار تاریخی و طبیعی قروه این منطقه هم می توانست با ایجاد زیرساخت های مناسب تبدیل به یک محل پرجاذبه گردشگری به ویژه علاقه مندان به تاریخ و آثار باستانی شود.
بدر و پریشان؛ طبیعت بکر خاموش
قروه را به معنای دشت خدا می شناسند. دشتی پر از کوه ها و باغات و طبیعتی بکر و دست نخورده و جذاب. طبیعتی که اگر تمامی زیرساخت ها لازم گردشگری برای آن فراهم می شد می توانست سالانه در تمامی فصول سال شاهد حضور مسافران و گردشگران بسیاری باشد. از همان آبشار سنگین آباد که پیدا و پنهان مانده گرفته تا دشت زیبای ویهج و آصف آباد از مناطق چشم نواز بدر و پریشان گرفته تا روستاهایی که در دامنه این طبیعت قرار دارند؛ همه و همه ظرفیت قابل توجهی برای جذب مسافر داشته اما دریغ از اندکی تلاش برای رسیدن شهرستان قروه به موفقیت در صنعت گردشگری.
در این مناطق نه آلاچیقی نه شرایط پذیرش مسافر و گردشگر فراهم شده و نه راهنمایی که بتواند مسافران علاقه مند به طبیعت را همراهی کند.
جاذبه هایی زیبا اما رها
گرچه صنعت گردشگری در شهرستان قروه هنوز رونق نگرفته و متولیان امر هم چندان رغبتی برای پیوستن به یکی از بزرگترین صنعت های اقتصادی جهان ندارند اما نمی توان جاذبه های طبیعی و تاریخی بسیاری که این شهرستان دارد را منکر شد. جاذبه هایی که هر کدام به تنهایی ظرفیت پذیرش سالانه گردشگران زیادی را دارند و می توانند به منبع درآمدی بالایی برای منطقه و همچنین اشتغالزایی برای مردم بومی تبدیل شوند.
قطعاً هیچ مسافری نمی تواند از عشوه گری طبیعت دست نخورده بدر و پریشان با روستاهای کوهپایه ای اطراف آن ها که مملو از درختان و باغات میوه هستند چشم بردارد. هیچ گردشگری قادر نخواهد بود از آبشار زیبای سنگین آباد که لابه لای کوه های سر به فلک، پنهان شده و صدای آن موسیقی آرامبخشی است، به راحتی بگذرد. هر گردشگری نخواهد توانست از احساس دلپذیر نسیم دلنواز بهاری در طبیعت ویهج و میهم و آصف آباد لذت نبرد و یا پای نگذارد به دشت تاریخی قصلان و باباگرگر و از نمای زیبای پل فرهادآباد عکس نگیرد. حتماً همه گردشگران و مسافران با رسیدن به سراب از روی پل آن رد می شوند و در جزیره متروک سراب عکس یادگاری می گیرند و حسرت می خورند از این همه زیبایی که رها شده اند. زیبایی هایی که از دل تاریخ بیرون آمده و در دست طبیعت در دشت خدا با وجود تمامی بی مهری ها می رقصند. /
* گزارش و عکس: زیبا امیدی فر
نظر شما