اکنون‌که این مطلب را می‌نگارم نه یک سال بلکه ۷ ماه از آغاز به کار مجلس دوازدهم می‌گذرد و حدود ۳ ماه آن ۷ ماه نیز به بحث انتخابات ریاست جمهوری و انتصاب استانداران و مابقی نیز به تصویب بودجه و مسائلی از این قبیل گذشته و به‌عبارتی هنوز خیلی زود است عملکرد و رویکرد منتخبان را در باب نقششان در توسعه و جذب اعتبارات و سایر مسائل محلی و حوزه‌ای سنجید.
از دیگر سوی نیز اگر نمایندگان را عصاره انتخاب مردم بدانیم که در فرایندی بنام صندوق رأی به آنها از سوی تک‌تک رأی‌دهندگان «تفویض اختیار» شده است تعین تکلیف مکرر رسانه‌ای و راه و چاه نشان دادن‌های احساسی و بعضاً قومیتی با هر هدفی که انجام شود؛ فعلا و در این مدت کم، چندان کمکی به رشد و توسعه منطقه و کاهش شکاف‌های اجتماعی آن نمی‌کند.
بدیهی است در شهرهای چندقومیتی، انتخاب نماینده مجلس همواره با حساسیت‌های ویژه‌ای همراه بوده است. متأسفانه، گاه دیده‌شده که برخی از منتخبان، خود را صرفاً نماینده یک قومیت خاص دانسته و از پرداختن به مسائل و مشکلات کل حوزه انتخابیه، به‌ویژه در زمینه زیرساخت‌ها و اقدامات زیربنایی، غفلت کرده و حاصل این رویکرد قومی چیزی جز چندپارگی و جزیره‌ای شدن مناطق مختلف آن حوزه نبوده و نیست. این رویکرد نه‌تنها باعث عقب‌ماندگی شهر در ابعاد مختلف می‌شود، بلکه شکاف‌های موجود را نیز عمیق‌تر می‌کند.
دیدگاهی که حداقل در یک دهه اخیر مورد نقد جدی بسیاری از فعالان سیاسی و فرهنگی قرار گرفته و شوربختانه اکنون برخی از همان منتقدان دیروز، خود بر طبل قومی دیدن مسائل و مناطق این حوزه می‌کوبند! باید پرسید پس فرق شما به کسانی که تا دیروز به افزایش تنش و شکاف متهمشان می‌کردید دقیقاً در چیست؟
باید به این نکته اساسی توجه داشت که نماینده‌ای که از صندوق رأی بیرون می‌آید، نماینده تمام مردم منطقه است، فارغ از قومیت، زبان و مذهب. وظیفه او، پیگیری مطالبات و رفع مشکلات همه شهروندان است، نه‌فقط گروهی خاص؛ بنابراین، اگر نماینده‌ای به دنبال مطالبات، توسعه زیرساخت‌ها و انجام اقدامات زیربنایی برای کل شهر باشد، نباید مورد مواخذه و انتقاد قرار گیرد. بلکه، باید از او حمایت و تشویقش کرد تا بتواند وظایف خود را به نحو احسن انجام دهد بالاخص که بعضاً شرایط محیطی و ساختار قدرت محلی برای فعالیت اثربخش او چندان مساعد و آماده نباشد!
متأسفانه، در برخی از شهرهای چندقومیتی، رسانه‌ها و افرادی با رویکردهای قوم‌گرایانه، تلاش می‌کنند تا نمایندگان را در چارچوب منافع یک قومیت خاص محدود کنند. این افراد، هرگونه تلاشی برای توسعه کل شهر را به‌عنوان خیانت به خود جلوه می‌دهند. این در حالی است که توسعه و پیشرفت شهرستان، امری غیرقابل تفکیک و خط کشی و به نفع همه شهروندان است.
اگر در گذشته، نمایندگان این شهرها خود را فقط نماینده یک قومیت خاص می‌دیدند، این دلیل نمی‌شود که این روند غلط همچنان ادامه پیدا کند. نمایندگان فعلی باید با شجاعت و بدون ترس از برخی افراد، به مفهوم «شهروندی» باور و ایمان داشته باشند حتی اگر بدنه رأی آنها قومی و مذهبی باشد. آنان باید به این باور برسند که نمایندگی آنها، نمایندگی از تمام مردم است و نه‌فقط یک گروه خاص حتی اگر یقین داشته باشند در سبد رأی دیروز و فردای آنها گروهی از مردم جایی ندارند.
کل‌نگری، اجتناب از نگاه‌های تنگ قومی، دوری از حواشی و پوپولیسم، انجام اقدامات زیربنایی و توسعه زیرساخت‌ها، ازجمله وظایف اصلی نمایندگان است. این اقدامات، نه‌تنها به بهبود کیفیت زندگی شهروندان کمک می‌کند، بلکه زمینه را برای توسعه اقتصادی و اجتماعی منطقه نیز فراهم می‌سازد؛ بنابراین، نباید اجازه داد که رویکردهای قوم‌گرایانه، مانع از انجام این وظایف مهم شوند تنها در این صورت است که می‌توان به توسعه پایدار و همه‌جانبه منطقه امیدوار بود.
نظر شما