به گزارش کردپرس، حزب دموکراتیک خلق ها (HDP) با انتشار بیانیه ای به مناسبت 12 مارس، در سالروز کشتار مردم کرد در قامیشلو توسط حکومت سوریه، همچنین کشتار علوی ها در محله های غازی و عمرانیه استانبول توسط حکومت ترکیه، با بیان این که «هیچ حکومتی با ظلم باقی نمانده است»، بر میثاق خود برای مبارزه تا نیل به آزادی و برابری تأکید کرد. HDP این کشتارها را نتیجه تلاش حکومت های خودکامه برای افزایش بقای خود دانست.

در این بیانیه که با امضای هیأت مرکزی HDP در سایت رسمی این حزب به انتشار رسیده، آمده است:

«امروز هجدهمین سالگرد کشتار مردم کرد در قامیشلو توسط رژیم بعث در 12 مارس 2004 و بیست و هفتمین سالگرد کشتارهای غازی و عمرانیه توسط حکومت غیر تکثرگرای ترکیه در 12 مارس 1995 است.

در 12 مارس 2004 در حمله رژیم بعث سوریه به مراسم تشییع جنازه 8 نفری که در جریان مسابقه فوتبال در قامیشلو جان خود را از دست داده بودند، 52 نفر کشته، هزاران نفر مجروح و دو هزار نفر دستگیر شدند.

در 12 مارس 1995، در حمله های مسلحانه همزمان به پنج قهوه خانه مختلف در مناطق علوی نشین ترکیه، ده ها شهروند علوی کشته شدند. در تظاهرات اعتراضی که در روزهای بعد به بسیاری از نقاط استانبول کشیده شد، 35 نفر جان خود را از دست دادند، صدها نفر مجروح و دستگیر شدند. در نتیجه تیراندازی پلیس به مردم معترضی که در 13 و 14 مارس در محله غازی به خیابان ها آمده بودند، دست کم 30 تن جان خود را از دست دادند.

هدف از کشتار قامیشلو سرکوب آزادیخواهی مردم کرد و هدف از قتل عام محله های غازی و عمرانیه سرکوب مبارزه مردم معترض، و خواستار برای برابری و آزادی به ویژه علوی ها بود. عاملان این کشتارها که ده ها نفر در آن کشته شدند، هیچ گاه افشاء نشدند، بلکه روی این پرونده ها سرپوش گذاشته شد و عاملان آنها از سوی حکومت محافظت شدند و بدین ترتیب زمینه برای کشتارهای جدید و ایجاد رنج بیشتر برای مردم فراهم شد.

حکومت های غیر تکثرگرا، سرکوبگر و خودکامه بر این باورند که تنها با کشتار و حمله به مردم و حقوق آنها می توانند موجودیت و بقای خود را حفظ کنند. اما تاکنون هیچ حکومتی بر پایه ظلم «آباد» نبوده و نخواهد بود...

از سوی دیگر، حاکمان ترکیه با الگو گرفتن از شیوه های صدام و دیگر حکومت های خودکامه، سعی در طولانی کردن عمر زمامداری خود دارند. متأسفانه، این امر در حال حاضر به بحران های اجتماعی و سیاسی، و فقر و ناداری و گرسنگی در ترکیه تبدیل شده است.

اگرچه هویت مناطق، قربانیان کشتارها و عاملان آنها متفاوت است، اما این کشتارها محصول ایدئولوژی مشترکی است، و نتیجه اش درد مشترکی است که ما هرگز فراموش نخواهیم کرد. ما در سالگرد کشتارهای 12 مارس، درد هر دوی این کشتارها را به اندازه روز اول احساس می کنیم و یاد و خاطره همه کسانی را که جان خود را از دست دادند، گرامی می داریم. تنها راه حفظ خاطرات کسانی که از دست داده ایم، گسترش مبارزه برای نیل به دموکراسی، آزادی و برابری است. ما میثاق خود را برای مبارزه برای رسیدن به فرداهایی تکرار می کنیم که در آن مردم آزادانه زندگی خواهند کرد.»