به گزارش خبرنگار کردپرس، طی چند روز قبل و با توجه به اعلام مسئولان شهرستانی مبنی بر حضور وزیر راه و شهرسازی کشور در شهرستان پیرانشهر نوعی امید و خوشحالی در چهره های عموم شهروندان مشاهده می شد چرا که حوزه راه و شهرسازی یکی از حوزه های مهمی است که مردم همواره به دنبال نگاه های ویژه مسئولان کشوری به این حوزه هستند.

راه های مواصلاتی به شهرستان پیرانشهر و گذر از این محورها اگر چه در سال های اخیر به واسطه عدم برخورداری از استانداردهای جاده ای و نبود آسفالت مناسب همواره برای عابرانش به یک کابوس وحشتناک تبدیل شده بود اما گاهاً حضور برخی از مسئولان رده بالای مملکتی موجی از امید و خوشحالی را در دل مردم این منطقه زنده می کرد اما این بار صاحب خانه هم به خانه اصلی خود سر نزد و بی تفاوت به حضور چند ساعته برخی از مردم و مسئولان شهرستانی در محل افتتاح، آسمان را بر زمین ترجیح دادند و از ارتفاع چند هزار متری با پیرانشهر خداحافظی کرد.

حاضران در محل افتتاح پروژه مذکور اگر چه از حضور وزیر راه در شهرشان خوشحال بودند اما در زیر لبخند مصنوعی شان ناراحت سنگینی به چشم می خورد که چرا جناب وزیر در آخرین روزهای مردادماه 99 برای قیچی تزئین شده جهت افتتاح و حضور چند ساعته آنها در زیر آفتاب سوزان هیچ اهمیتی قائل نشدند و شهروندان منتظر را که برخی بدون در نظر گرفتن سمت و اهداف سفر ایشان با نامه ای در دست منتظر حضور این مهمان کشوری بودند که شاید بتوانند از طریق این سفیر دولت دردها و مشکلات خود را به گوش دولتمردان پایتخت نشین برسانند اما باید گفت که دریغ و افسوس که جناب وزیر ما آماده میزبانی شایسته شما بودیم اما شما به چشمهای منتظر ما افتخار دیدار ندادید.

متأسفانه در بسیاری از موارد در خصوص سفر وزرا یا مسئولان رده بالای مملکتی به شهرستان پیرانشهر مشاهده شده است که علی رغم این همه برنامه ریزی و تلاش برای حضور بیشتر این مسئولان در شهرستان و همچنین تلاش و برنامه ریزی برای شنیدن درد دل مردمان این منطقه، میهمانان ویژه تنها بصورت گذرا و لحظه ای و پس از ثبت چند تصویر جهت درج در رسانه ها، با مردم و آرزوهای در دست مانده آنها خداحافظی می کنند.

شاید سفر وزرا یا مسئولان رده بالای مملکتی به یک شهرستان در طی چند سال بسیار کم اتقاف بیفتد بخاطر همین انتظار می رود که در این سفرها ضمن انجام برنامه های کاری و از پیش تعیین شده فرصتی را هم برای شنیدن درد دلهای مردمانی بگذارند که به ادعای خود مسئولان همین مردم ولی نعمتان آنها هستند و همچنین در روزهای سخت همواره محتاج حمایت و همراهی های آنها بوده و هستند، در اختیار آنها قرار دهند تا شاید بتوان با شنیدن مشکلات و دردهای مردم مرحمی برای زخم های عمیق آنها پیدا کرد.