واقعیت آن است که خاستگاه موسیقی تنبور دقیقا همین جاست: در دل کوه‌های زاگرس؛ در میان جنگل های بکر بلوط؛ در مضیقه های فراوانی که مردمان این نواحی طی سالیان و دهه ها و سده ها تحمل کرده اند و ساختار این موسیقی بر اساس همین مولفه ها شکل گرفته است. پس به یقین مکان یابی خانه تنبور بسیار آگاهانه و بر اساس اصول و استانداردهای اتنوموزیکولوژی (دانش فرهنگ شناسی موسیقی) صورت پذیرفته است.

این سخنان برخاسته از دل مهردادنهایی کارشناس، پژوهشگر، آهنگساز و مدرس موسیقی در جواب انتقادات به ساخت خانه تنبور در سال ۹۶ به دلیل دوری و صعب العبور بودن جاده دسترسی روستای بان زلان دالاهو چه زیبا بردل نشست.

اکنون پس از گذشت سه سال از افتتاح خانه تنبور توسط استاد علی اکیرمرادی و برگزاری موفق و درخشان جشنواره کهن آواهای تنبور نویدهایی برای ثبت ملی و جهانی تنبور به گوش می رسد و باید این مهم را به فال نیک گرفت وبه زعم حقیر بجای کشمکش برسر نام شهر و منطقه باید فرصت معرفی و ثبت این ساز اساطیری را غنیمت دانست...

به گفته اکثر پژوهشگران وادی موسیقی تنبور از معدود سازهای ایرانی است که جنبه اساطیری دارد و مقدس ومورد احترام است. تنبور هزاره های عمر خود را پشت سر گذاشته؛ قلندری تکیده و لاغر و همیشه مسافر که نقش اندامش را بر سنگهای شش هزار سال پیش در شوش و خوزستان و تپه های کیوان و بنی یونس در اطراف شهر موصل پیدا کرده‌اند...

از مقامات و نغمه هایی که در آن زمان با این ساز نواخته شده اطلاع دقیق ومستندی در دست نیست ولی می توان ادعا کرد شاید مقامات کلام یارسان نزدیکترین نواها به آن نغمات باشد زیرا مقامات یاد شده و همچنین ساز تنبور بیش از هزار سال است که با احترام و تقدس و امانت داری توسط مردم یارسان حفظ شده است و امروز در مهد اصلی تنبور منطقه دالاهو (گوران ) هنوز نواهایی به گوش می رسد که بوی فرهنگ و تمدن کهنسال این مرز و بوم از آن به مشام جهان می رسد.

خشک سیمی خشک چوبی خشک پوست/از کجا می آید این آوای دوست ....