کرد پرس_ اینها تنها یک صفات عارضی برای معرفی او به جامعه بود. اگرچه خاستگاه سیاسی او جریانی شناخته شده و شناسنامه دار می باشد اما او همچنان مسیر مدارا مداری را بر تعصبات سیاسی ترجیح می‌داد و با بازخوانی حقیقی برخی حقایق شروع جنگ بسیاری از شبهات را در این زمینه ضعیف نمود.
صفات برجسته وصفا و خلوص باطنی و تواضع و فروتنی اش بر کسی پوشیده نیست. او از معدود مدیرانی بود که صادقانه با خودروی پیکان قدیمی موسسه اطلاعات به همه جا تردد می‌کرد. بارها این تنها مدیر پیکان سوار در جلسات رسمی و مهم دیده می‌شد که با افتخار با پیکان قدیمی اش به جلسات می آمد.
او ابایی برای بوسیدن دست خدمتگزاران نداشت و اگر حس می کرد کسی در حال خدمت است دستش را می بوسید، اما کیست که نداند از این «دست بوسی» تا آن «دست بوسی ها» فاصله از زمین تا آسمان است.
دوست و دشمن می دانند سید محمود دعایی عمرش را گذاشته بود برای مدار و مهربانی، برای «ریش سفیدی». البته از این «ریش سفیدی» تا آن «ریش سفیدی ها» هم فاصله کهکشانی است. مدیری سیاسی و دارای سبقه نفوذ.
بسیاری از کسان که سوابق شان در مقایسه با مجاهدت های این یار دیرین امام در مقایسه ذره هم به حساب نمی آید، داد سخن انقلابی گری و از خودگذشتی می دهند، اما در دفاتر خدمتی خود، «آقاهایی» هستند که آفت این کشور شده اند.
اما درب دفتر دعایی به روی همه باز بود. هر کس هر گاه اراده می کرد می توانست او را ببیند. خوش مشرب و طناز و خوش خلق.
خانه قدیمی سیمانی اش در محله شهرآرا هم همینطور این خانه هم محلی برای درد دل همه با یک یار دیرین امام بود. این پیکان سوار بی محافظ، یکی از مسئولان مهم این کشور بود؛ او هم ساده زیستی را معنا کرد و هم مدارا و مهربانی و کار بی منت را.
شاید بخاطر همین خلق و خوی رفتاری بود که در پیام رهبر معظم انقلاب از او به عنوان مردی وفادار در دوستی و رفاقت نام برده شد و شخصا بر جنازه این سید مطبوعات نماز خواندند و این یعنی خوش نامی در عین گمنامی.
روحش شاد