خبرگزاری کردپرس_ سردرگمی های مسیر تعیین استاندار در کرمانشاه، قرار نیست سامانی یابد. استانی که گروه مرجعی ندارد و تقریبا هر خرده فرهنگ و هر لابی سیاسی بسته به انتفاع گروهی، بدون در نظر گرفتن مصالح استان،در پی انتصاب فرد مورد وفاق خویش، بر کرسی استانداری پافشاری می کند.

عاقبت هم چونان دوره های پیشین فردی می آید و هرکس سعی در وصله خویش به دامن وی میکند و در آخر نیر متنعمین از حضور استاندار، چشم بر روی تمام کژکاردهایش می‌بندند و بهر قیمتی سعی در دوام ریاستش دارند و دور افتادگان از سفرگان نیز چشم خود را بر رو محاسن وی بسته و به هر قیمتی سعی در برکناری اش میکنند، فرجام کار هم این استان می ماند و این فلاکت و آن رانت خواران فربه و این مردمی که دم به دم در باتلاق نامیدی  از بهروزی استان، فرو می روند.

روشن است که تا در استان گروه مرجع مورد وفاق و فارغ از انتفاع های شخصی، شکل نگیرد، آش همان آش و کاسه همین کاسه خواهد بود.

این رویکرد نکوهیده  و این بی سامانی که، فضای استان را چنان به کام انبان دوزان قدرت و ثروت کرده است که هرکس با هر اندیشه و کارکردی، با قول و وعده و هدیه های خاص! سعی در لابی با افراد ذی نفوذ کرده و با تهور تمام، سفره می اندازد و از کیسه ی خلیفه سبد سبد می بخشد تا روزی رسد که خروار خروار برداشت کند.

از استخدام های چند صد نفری گرفته تا قراردارد های پیمانکاری چند صد میلیاردی و وعید های چند ده هکتاری،  آب هم از آب تکان نمی خورد!

گویی این استان باید بهشتی ترین سرزمین جهان برای کسانی باشد که درپی  توشه اندوزی و رانت خواهی اند و جهنمی ترین حریمی باشد برای آنانی که می خواهند دامان خویش از گند های شبهه و اکراه، بدور دارند.

در این میان هم درد های مردم استان که جایی برای شنیدنشان نیست، تنها در آمارهای طلاق و جنایت و سرقت های خرد بر روی نمودار های بی جان و بی ثمر به چشم های دغدغه مندان فرو می رود، دردهایی که انقدر میمانند تا کهنه شوند و با دردمندهایش از یادها بروند.

با این تفاسیر، اگر قرار است استانداری بیاید، بهتر آن است که کسی باشد که کمترین وابستگی را به ذی نفوذان استان اعم از سیاسیون و نمایندگان و صاحبان زر را داشته باشد تا با انتخاب گزینه های اصلح برای زمام داری ادارات استان،  این دور تسلسل ساخت و پاخت های اداری و رانت خواهی ها را منقطع  و زمینه ای را برای حضور دلسوزان مردم فراهم کند تا دست کم گره ای بر گره های کور دیگر افزون نگردد و چراغ و کورسوی امیدی هرچند قریب به محال به گشایش گره های کار فرو افتاده مردم استان، روشن گردد.

بدیهی ست که اگر بنا بر روال کنونی، چرخ این ساخت و پاخت ها بچرخد.
استان از حضور این اندک دغدغه مندان نیز هم، سترون خواهد شد و ملوک الطوایف های زر و زور و قومیت و سیاست ، ملک کرمانشاه را به باد انتفاع خویش خواهند سپرد و دردهای مردم نیز هم‌ در آمارهای محرمانه خودکشی ها و طلاق ها و قتل ها بایگانی خواهد شد.