به گزارش خبرنگار کردپرس، مردم روستای «باوان» مرگور ارومیه، بیش از هر کسی، منتظر آمدن بهار بودند و روزشماری می کردند تا برف بی رحم آب شود، اما بهار این منطقه دیرتر آغاز می شود و هنوز هم تیغ کوهستان هایش پر از برف است.

با آغاز گرما، برف دامنه کم کم آب شده و حالا اهالی باوان دوباره به امید پیدا کردن پیکر عزیزانشان، که از زمستان سال گذشته تا کنون زیر خروارها برف ناپدید شده اند، چندین بار به دل کوهستان زده اند.

«بهلول»، «اسعد» و«بارزان»، هر سه اهل روستای باوان مرگور ارومیه بود که روز جمعه ٢٤ دی ماه ١٤٠٠، در سرمای زیر صفر درجه منطقه برای امرار معاش به نوار مرزی مرگور بین ایران و ترکیه رفتند، تا لقمه نانی پیدا کنند، غافل از اینکه آوار بهمن به باوانیان رحم نکرد و آنها را در دل خود مدفون ساخت.

روستاییان اما تسلیم نشدند و بارها و بارها در گروه های چند صد نفری به جست و جو پرداختند، اما غیر از سفیدی برف چیز دیگر پیدا نبود. تا اینکه بعد از ١١٤ روز بی خبری، پیکر «بارزان»، کوچکترین کولبر گمشده که فقط ١٨ سال داشت، از زیر برف بیرون کشیده شد.

سه هفته بعدش، پیکر یخ زده «بهلول»، در ارتفاعات روستای گلشم ترکیه در همان حوالی و ۵۰۰ متر دورتر از پیکر «بارزان»، به همت اهالی منطقه پیدا شد. باوان اما هنوز هم چشم به راه «اسعد» است.

خرداد به نیمه رسیده و انتظار همچنان قد می کشد و درد بی خبری به دل مردم روستای باوان چنگ می اندازد. هنوز خبری از سومین نفر نیست.

با گرم تر شدن هوا دوباره روستاییان عازم کوهستان شدند و بعد از ١٥٨ روز از آن حادثه ناگوار، پیدا شدن سیاهی هایی روی برف های آب شده، خبر از کشف پیکر یخ زده «اسعد»؛ سومین گمشده باوان می دهد. اکنون باوان می تواند بعد از ٥ ماه، برای فرزندانش عزاداری کند.

تو گویی، داستان تلخ و تراژیک روستای باوان با کشف سومین پیکر از کولبران مفقود شده سال گذشته، به پایان رسیده؟! خیر، این تازه آغاز درد است. حال که سومین و آخرین پیکر یخ زده به زادگاهش برگردانده شده، زخم دل خانواده های «بارزان» و«بهلول»، دوباره سر باز می کند و لرزه به جان هایشان می اندازد.

اینجا امید هم یخ می زند و انتظار برگشت کولبران از کوهستان یخ زده، همانند زمستان های طولانی منطقه، جانکاه است. اخبار کولبران را انگار تنها خانواده هایشان دنبال می کنند، این فراموش شدگان؛ که نام و کارشان هر بار ابزار تبلیغات انتخاباتی می شود، حالا که دیگر خبری از فصل انتخابات نیست، جذابیتی برای غوغاسالاران ندارند.

رسانه های خبری استان هم اشتیاقی برای بیان درد کولبری و داستان تلخ باوانیان ندارند!! هیچ کدام از نمایندگان مجلس در ارومیه و سایر مسئولان استانی تا کنون کوچکترین واکنشی به مفقود شدن کولبران و تلاش های مردمی برای پیدا کردن آنها نشان نداده اند و همین مهر تاییدی بر تبعیض پینه بسته و محرومیت و فقر نادیده در نوار مرزی ارومیه است؛ کلان شهری که مرکز موج سواری و قوم گرایی عده ایی فرصت طلب شده، همان هایی که محرومیت و تبعیض آشکار را بیخ گوششان انکار می کنند! و مسئولیتی در قبالش بر عهده نمی گیرند.

باز هم اینجا پایان کار نیست. باوان هنوز هم بی آب و نان و کار است و باز هم کولبرانی دیگر کوله بر کول، راه سختِ برفی و یخ زده کوهستان را طی خواهند کرد. درد کولبری همچنان ادامه دارد و گوش کسی هم بدهکار نیست.

طرح های «تجارت مرزنشینان» و «ساماندهی کولبران» در چند سال اخیر در بهارستان جاخوش کرده اند و همچنان در انتظار تایید و اجرا هستند. طرح هایی که در اجرایی شدن هم ناقص اند و دردی از کولبر و کولبران دوا نمی کنند. چرا که عواید گلوگاه های مرزی در غرب ایران، برای مرزنشینان آنقد ناچیز است که به چشم نمی آید اما در عوض جیب عده ایی رانت خور را آنچنان چاق کرده است که کولبری، به کل فراموش شده است.

مردم روستاهای مرزی هم که محرومیت از سر و کول منطقه شان بالا می روند، در نبود فرصت‌های شغلی، چاره‌ای جز کولبری ندارند. زمستان سرد در این منطقه بیش از پنج، شش ماه طول می کشد و عملا زندگی روستایی متوقف می شود و کوه می ماند و کولبری.

حالا بعد از ٥ ماه و یک هفته، پیکر هر سه کولبر مفقود شده در زادگاهشان آرام گرفت. «باوان» این «خانه پدری» اما هنوز هم نان و آب و کار ندارد و ترس تکرار فاجعه کولبران دیگر را تهدید می کند.

گزارش/ تانیا شعفی

در کردپرس بیشتر بخوانید؛

«باوان»، دیگر باوان نمی شود!

کشف پیکر کولبر ١٨ ساله ارومیه ای بعد از ١١٤ روز بی خبری!

عملیات جست و جوی کولبران مفقود شده ارومیه دوباره آغاز شد