کردپرس- با آرایش جریانات سیاسی در سال 1376 و ظهور طیف‌های اصلاح طلبی و اصولگرایی، فضای سیاسی کشور وارد مرحله جدیدی گردید. جریانات به وجود آمده معادلات چپ و راست سنتی را برهم زده و ذائقه های سیاسی طیفهای موجود دچار تحول گردید در این دگردیسی سیاسی برخی رگه های اصلاح طلبی از درون نیروهای انقلابی دهه اول در این عرصه ظاهر شدند و به نوعی پرچم دار جریان تحول خواهی وضعیت موجود گردیدند و از همان ابتدا به دنبال جلب توجه برخی حوزه های مغفول سیاسی و اجتماعی بودند. اقوام ایرانی از جمله مناطق کردستانی که تازه از یک چالش سیاسی عبور کرده بودند و به دنبال جایگاه هویتی در حاکمیت می گردیدند، در مدار جلب توجه اصلاحات قرار گرفتند که به‌زعم اندیشه اصلاحات در پروسه گفتمان جذب حداکثری و در نظر اقوام تکیه گاه حاکمیتی تعریف می شد.

فضای سیاسی دوران 8 ساله اصلاحات تا حدودی برخی از اهداف اقوام را برآورده کرد و در زمان خود با ایجاد فضای نسبتاً باز رسانه ای در برخی عرصه ها آنان را همراهی کردند. در دولتهای هفتم و هشتم آن بخش از جریان قومی که اصلاحات را همراهی کرده بودند در معیت آنان به محاق سیاسی کشوری فرو رفتند و در دولت دهم با قدرت گرفتن اصلاحات همراهان آنان در کردستان نیز به مناصب قدرت بازگشتند. در این دوره برخی مطالبات مذهبی نیز به بسته گفتمانی دولت جدید اضافه گردید که بار مسئولیت آنان را سنگین تر کرد. در این دوران چهار ساله اصلاح طلبان کردستان خود را نماینده جامعه نمونه قومی دانسته و حلقه اصلاح طلبی را در اطراف خود تنگ تر کرده و با طیفی خاص ساختار اجرایی استان خصوصاً سازمانهای اقتصادی را مدیریت کردند و به هنگام انتخابات 96 با برجسته کردن عملکرد چهار ساله خود چشم بر همه ناکامی های دولت در منطقه پوشیدند و در طلیعه انتخابات اعلام کردند که تنها اصلاحات و دولت مستقر شایستگی پیگیری و اجرای مطالبات اقوام و مذاهب را دارد و با احساسی کردن فضای انتخابات متأسفانه انتظارسازیهای بسیاری را در جامعه بوجود آوردند بدین سان تبلیغات انتخاباتی را با همراهی رسانه های بیرونی تحت شعاع قرار دادند. این طیف اصلاح طلبی از همان فردای انتخابات به حاشیه رفتن خود را حس کردند. با عدم دعوت از برجستگان و حتی همفکران نزدیک جناح پیروز انتخابات به مراسم تحلیف ریاست جمهوری یازدهم شاهد اولین بی مهری بودیم همچنین پس از تعیین کابینه و مشاورین ریاست جمهوری دومین ناکامی مشاهده گردید و مدیران دولتی به نوعی درصدد توجیه این بی مهری برآمدند که نتوانست فعالان سیاسی جناح پیروز انتخابات را در مناطق کردستانی قانع کند. در حالیکه بخش عمده مدیریت در اختیار دولت میباشد ولی بعضاً بهر نحوی که اراده اجرایی نباشد آن را به دیگر مراجع قدرت احاله نموده اند که با اعلام مواضع مقام معظم رهبری در خصوص اقوام و مذاهب پاسخی به فرافکنی دولت و برخی لایه های اصلاحات بود که شبهه ای در این خصوص باقی نماند.

آنچه بدنه اصلاحات در کردستان از آن رنج میبرد بی توجهی به شعارها و وعده های انتخاباتی طیف نزدیک به ریاست جمهوریست که درزمان تبلیغات از همه ظرفیتهای قومی و مذهبی نهایت استفاده را برد و درفاصله اندکی از انتخابات توجهی به مطالبات ایجاد شده نکردند و آسیبهایی را متوجه فعالین ستادهای انتخاباتی نمودندکه عمدتاً از نیروهای کارآمد و صاحب نام سیاسی کردستان بودند. با شرایطی که در بدنه دولت و نیز ارکان استانها بوجود آمده بیانگرآن است که اراده ای در دولت مبنی بر برآوردن مطالبات و پایبندی به وعده های انتخاباتی 96 ندارد درحالی‌که افزایش سهم مشارکت اقوام در قدرت ملی و در شرایط کنونی منطقه ای میتواند مزید افزایش انسجام و اتحاد ملی و هم چنین قدرت نرم ایران در منطقه باشد.

با نگاهی منصفانه به رفتارهای اخیر جناح پیروز انتخابات و همچنین سردی رفتار اصلاحات نسبت به مطالبات قومی مناطق کردستانی میتوان گفت اصلاحات اراده ای در اجرای وعده های خود و یا قدرتی در برآوردن مطالباتی که خود ایجاد کرده را ندارد که در هر دو صورت میتواند مجوزی برای عبور اقوام از اصلاحات باشد. رفتارهای سیاسی اصلاحات در چند انتخابات اخیر شبیه صدور چک بی محل بوده که فاقد ضمانت اجرایی میباشد و به‌جز سیاسی کردن مطالبات قومی کاربرد دیگری نداشته است حال وقت آن رسیده است که نخبگان و اندیشمندان سیاسی در پیمان نانوشته خود با اصلاحات تجدید نظر نموده تا حداقل از ظرفیتهای جناحهای سیاسی دیگر بتوانند نا کامیهای خود را جبران نمایند.