به گزارش کردپرس، متن این یادداشت به شرح زیر است:

که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها...

یکشنبه ۳۰مهر ۹۶ در سنندج جلسه ای با حضور جمع کثیری از چهره های علمی و فرهنگی و مدیریتی استان کردستان در سنندج تشکیل شد که البته بطور معناداری و برخلاف انتظار، بعضی از افراد از غایبان این جلسه بودند.
عنوان نشست(نقش نخبگان در توسعه استان کردستان) بود. انتصاب استاندار جدید کردستان از قرینه های تناسب زمانی این برنامه بود و بی گمان وی به عنوان نماینده عالی دولت در استان مخاطب اصلی بحث های مطرح شده در آنجا باید می بود. بی شک با آمدن استاندار جدید گروهها و افرادی مطالبه گر سهم خواهی خواهند شد و رایزنیها و سفارشها شروع می شود. با توجه به اینکه استاندارهایی که یکی از پی دیگری آمده و همه نیز دارای نیات خیر بوده و در آغاز و ادامه کار اعلام کرده اند که برنامه ای جز توسعه همه جانبه استان ندارند جای سؤال است که چرا همه شاخصها نشاندهنده واقعیت بسیار تلخ عقب افتادن و توسعه نیافتگی است. چه عواملی در کار است که استانداران و تیم مدیریتی آنان نتوانند آنگونه که باید بتوانند کارها را پیش ببرند و هرروز با انباشت بیشتر مشکلات در عرصه های اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی و حتی زیست محیطی رو به رو شویم؟
آیا یکی از عوامل مهم این مشکلات همین سهم خواهیهای سیاسی و جناحی نیست؟ اگر ملاک انتصابها، صرفا بودن در ستاد فلان کاندیداست غیرمنطقی و نامعقول است. کردستان توسعه نیافته به پیکر بیمار ی می ماند که به طبیب نجات دهنده نیازمند است. بیمار از طبیبش نمی پرسد تو چه گرایشی داری. مردم در اینجا به نان شب محتاج اند. دانشگاهها محل رفتارهای قبیله ای شده و مدیران برای بقای خود در پستشان تنازع می کنند و انواع مشکلات اجتماعی و فرهنگی در بستر جامعه رو به تزاید است. ملاک انتصاب مدیران تا حد چندش آور فعال بودن در ستاد نماینده ها تنزل کرده است. اکثر کارخانه ها و مراکز تولیدی که تعدادشان چندان هم زیاد نیست تعطیل شده اند. مداهنه و ریا و تظاهر و تملق و دروغ و رابطه بازی در ادارات و فضای مدیریتی بسیار زیاد شده و موارد بسیار دیگری که اگر یک یک برشمرده شوند مثنوی هفتاد من خواهد شد.
این استان در آستانه تولد مشکلات روزافزون و مهیب تری است. باید به آینده پژوهی و رصد کردن مسائل و مشکلات مقدر که همه جای دنیای توسعه یافته یا در حال توسعه مورد توجه است روآورد و کمیته نجاتی برای حل گرفتاریهای فراوان کردستان یا دست کم کاستن از آنها و بسترسازی برای توسعه تشکیل داد. اگر اهتمام جدی نشود باز بی رحمانه زمان خواهد آمد و فرصتها فوت خواهند شد.
کردستان را از دام فزونخواهان طماع و سیری ناپذیر و مدیران نامدبر و (بان چاو بان چاو) گوی بی عمل باید درآورد و با بهره گیری از خردجمعی در مسیر توسعه و رشد قرار داد.