کردپرس- حزب‌های کمونیست، سوسیالیست و آنارشیست و اتحادیه‌های کارگری پیش قراولان برگزاری این روز هستند هر چند الان در همه کشورها این روز جشن گرفته می شود؛ جشنی آمیخته با اعتراض به وضعیت کارگران. در ایران نیز روز 11 اردیبهشت ماه همزمان با سایر کشورهای جهان این روز با حضور کارگران جشن گرفته می شود.

در این روز سه نکته را می توان یاداوری کرد:

• نکته اول- هر وقت از کارگر صحبت می شود ذهن ها به سمت چپ گرایان، کمونیست ها و سوسیالیست ها می رود اما واقعیت این است که رفاه کارگران در سیستم های؛ ضد چپ و کمونیستی به مراتب بهتر از حکومت های کمونیستی و مدعیان دیکتاتوری کارگران بوده است.

• نکته دوم- در ایران در اشتباهی مضحک واژه ی کارگر ذهن ها را به سوی مزدبگیران ساختمانی و عمله ها و یدی کارها می برد اما در واقع هر کس که در ازای کاری که می کند پول یا مزد غیر پولی دریافت کند کارگر است از معلم و روزنامه نگار و پزشک گرفته تا مهندس و شخصی که در کارگاه و کارخانه و ساختمان کار می کند همه کارگرند. سایرین کارفرمایان و سرمایه داران هستند.

برخی یقه سفید هستند (کارگران فکری) برخی را یقه آبی می گویند (کارگران دستی)

• نکته سوم- خود کار است از دهه ی 60 هجری به بعد مفهوم کار تغییر کرده است و فرهنگ کار و اشتغال در ایران معنی واقعی خود را از دست داده است. مهارت آموزی از بین رفته و گرفتن مدرک تحصیلی جایگزین آن شده است. راحت طلبی سبب شده که دیگر کسی دوست ندارد کار کند و کسانی که بیکار نیستند بهره وری لازم را ندارند و بلکه تنها به سر کار می روند بدون آنکه کار کنند تولید کنند و بهره وری داشته باشند. حضور فیزیکی در محل کار و گذران وقت در محل با صرف ساعتی صبحانه و بازی های رایانه ایی و گوشی بازی جای، فعالیت و بهره وری را گرفته است.

راهکار چیست:

اگر می خواهیم معضل بیکاری تا حدود زیادی حل شود و اگر می خواهیم معضلات اجتماعی و بزهکاری کاهش یابد اگر به دنبال افزایش تولید ، افزایش بهره وری و افزایش سرانه ملی هستیم راهکار ساده است باید فرهنگ کار تقویت شود.