به گزارش خبرنگار کردپرس، هر سال درست در چهارشنبه آخر سال این دلهره است که به جای لذت و شادی به جان خانواده ها می افتد. دلهره از آتش چهارشنبه سوری و سوزشی که تا آخر عمر همراه می شود و بدتر اینکه هر سال خبری از درس عبرت نیست که نیست...

قروه هر سال در شب چهارشنبه سوری بعد از سنندج دومین شهرستان پرحادثه است و این معضل به جای آنکه مورد بحث و واکاوی صاحب نظران و مسئولان قرار گیرد تنها در لیست شعارهای سطحی گنجانده می شود و در نهایت هم تا سال بعد مسکوت باقی می ماند.

نه تلاش برای کاهش حوادث چهارشنبه آخر سال نتیجه بخش بوده و نه دستگاه های فرهنگی موفق شده اند اساس این روز را در جامعه به سمت آنچه بوده است، برسانند.

اینکه هر سال قروه شاهد افزایش آمار مصدومان در شب چهارشنبه سوری می شود قابل قبول نیست و باید متولیان فکری به حال این مسئله داشته باشند.

خفقان نشاط در طول سال

شهرستان قروه به واسطه موقعیت اجتماعی که دارد در طول سال از برنامه های نشاط آفرین بی بهره است به طوری که هیچ راهکاری برای تخلیه هیجان جوانان و نوجوانان وجود ندارد و مهم تر از همه هیچ فضایی برای این کار هم در نظر گرفته نشده است.

کمبود فضای فرهنگی و تفریحی در قروه معضلی است که گرچه همیشه مورد انتقاد کارشناسان فرهنگی و اجتماعی قرار گرفته اما دریغ از واکنشی مثبت از جانب مسئولان...

جوانان و نوجوانان و کودکان نیازمند تخلیه درونی هیجان خویش هستند و اگر فضا و برنامه ای برای آنان در نظ گرفته نشود چه بسا به شبی همچون چهارشنبه آخر سال روی می آورند و با یکسری کارهای خطرناک نه تنها به خود آسیب می زنند بلکه باعث ایجاد موج خشونت و عصبانیت در جامعه هم می شوند.

این خفقان نشاط در طول سال از نظر روانشناسان و کارشناسان اجتماعی آن قدری آسیب زاست که اگر به موقع فکری برای آن نشود هر روز در قروه باید شاهد برنامه های خطرآفرین همانند چهارشنبه سوری بود.

مسئولان فرهنگی بی خیالند

مشکل اصلی در ایجاد خفقان نشاط در قروه ضعف مدیران فرهنگی شهرستان است. مدیرانی که در رأس امور کارهای فرهنگی قرار می گیرند و تنها سمت دار می شوند و برنامه ای در حوزه فرهنگ ندارند و فقط در قالب حرف خوش می درخشند و لباس عمل هرگز به تن نمی کنند.

ظرفیت های فراوانی برای نشاط آفرینی در قروه وجود دارد که مغفول مانده و اگر اندکی فقط اندکی متولیان فرهنگ و هنر برنامه داشته باشند و کمی از منبر حرف پایین بیایند قطع به یقین می توانند فضاهای پر نشاط در شهرستان فراهم کنند.

از برگزاری کنسرت های موسیقی از همه نوع گرفته تا بازی های بومی و محلی، از نمایش های خیابانی و اجراهای طنز گرفته تا دایر کردن نمایشگاه های هنری و... همه و همه می توانند قروه فرو رفته در افسردگی را به چراغ شادمانی برساند.

غفلت شهرداری از زیباسازی شهر

سالهاست از شهر شدن قروه می گذرد اما خبری از زیباسازی شهری در آن نیست. محیط شهر قروه به جای آنکه شهروندان را با نشاط سازد بیشتر به سمت دلمردگی می کشاند. در این میان علیرغم انتقادات خبرنگاران و شهروندان و فعالان هنری به شهرداری برای اینکه در حوزه زیباسازی شهر کاری نکرده، همچنان این بخش از وظایف شهرداری اجرا نشده و نادیده گرفته می شود.

زیباسازی شهری این نیست که چند تابلو تبلیغی با نگاه اقتصادی در ابتدای هر چهارراه و بلوار قرار گیرد یا چراغ های تزیینی بی استفاده نصب شود؛ زیباسازی شهری اصول خاص خود را دارد و متخصصان مرتبط به خود را... در این میان شهرداری حتی حاضر به پذیرش پیشنهادات در این زمینه نشده به طوری که تعدادی از گرافیست های شهر چند سال قبل وقتی با پیشنهاد طراحی گرافیست های هنری در سطح شهر به شهرداری مراجعه می کنند با وعده سرخرمن شهردار وقت مواجه می شوند. وعده ای دیگر شهرداران هم به آین پایبند بودند و ادامه دار آن... درستی همین ادامه وعده های بی حاصل را می توان در سطح شهر به خوبی دید که نه خبری از طراحی شهری هست و نه اقدامات زیباسازی شهری...

آنچه در قروه بیشتر نمود دارد تلاش شهرداری برای رسیدن به صرفه اقتصادی است تا ایجاد نشاط در محیط شهر... هرچه در شهر توسط شهرداری به نام زیباسازی دایر شده بیشتر جنبه مادی دارد تا جنبه فرهنگی... و این درست همان معضلی است که دامن گیر شهر قروه شده و دست بردار آن هم نیست.

مسئولان در برابر آسیب ها مقصرند

سال گذشته علیرغم اینکه شیوع ویروس کرونا آغاز شده بود و به نسبت سال 97 شب چهارشنبه آخر سال خیلی شلوغ نبود اما مصدومان خود را به جای گذاشت به طوری که به گفته رئیس مرکز بهداشت قروه 13 نفر مصدوم 10 تا 50 ساله به همراه داشت که مطابق اظهارات «مسعود معتمدی» از این تعداد 11 نفر به صورت سرپایی درمان و 2 نفر هم بستری شدند.

او بریدگی و زخم و سوختگی حین استفاده از مواد محترقه را بیشترین آسیب هایی دانست که مصدومان دیده بودند.

هرچند این میزان مصدومیت در برابر آمار سال های قبل قابل مقایسه نیست اما باید از مسئولان پرسید آیا می دانند در برابر هر نفر مصدومی که هر سال به آمار این حوادث اضافه می شوند! احساس مسئولیت می کنند و آیا خود را مقصر می دانند؟!

* گزارش: زیبا امیدی فر