چند سالی می شود که گرهی کور در مدیریت شهری سریش آباد افتاده است. علیرغم اینکه این وضعیت برای مردم شهر امر غریبی نیست، اما برای مسئولان شهرستانی و استانی تنها تجمع گاهگدار کارگران شهرداری است که ذهن ها را به سوی این شهر و مشکلات آن معطوف می کند. مشکلات البته فراتر از معوقات در دریافتی های پرسنل است و بدهی چند میلیاردی شهرداری به پیمانکاران، بی انگیزگی کارکنان و نیروی انسانی ناراضی از وضعیت موجود، رکود عملیات عمرانی و البته بدترین اتفاق بی اعتمادی عمومی شکل گرفته به نهادها به واسطه کلاف سردرگم معضلات این مجموعه است، آن هم در شهری که همواره از حیث شاخص های ایثارگری و برخورداری از میزان علقه به نظام سیاسی طی چند دهه در استان و کشور زبانزد بوده، اما واقعیتی که مشاهده می کنیم در حال حاضر این شهر و مشکلات آن را کسی وقعی نمی گذارد. جلسات تکراری و تسکین های مقطعی دیگر کارگزار نیستند و باید چاره ای عمرانه برای حل مسائل این مجموعه اندیشیده شود.

برخلاف سریش آباد در شهرهای به نسبت بزرگتر که اغلب مراکز شهرستان یا استان هستند و جمعیتی به مراتب بیشتر دارند، رونق نسبی ساخت و ساز و درآمدهای قابل توجه از محل انواع عوارض دریافتی، تقریباً این مراکز شهری را از بودجه های دولتی بی نیاز می نماید، هر چند ردیف بودجه های عمرانی و فرهنگی و دیگر تخصیص ها هم به سایر نهادها، در نهایت سهم همین مناطق شهری است و معضل جدی در واقع برای شهرهایی در مقیاس جمعیتی کم مانند سریش آباد این است که نرخ رشد جمعیتی آن ها به علت مهاجرفرستی تقریباً نزدیک به صفر است، مرکز شهرستان نیستند، دارای رونق ساخت و ساز نبوده و مشاغل خدماتی هم تبعاً در این شهرها رونق آنچنانی ندارند، لذا نتیجه این شرایط، درآمدهای کم و ناچیزی خواهد بود که شهرداری ها را در این شهرها ناچار وابسته به بودجه های دولتی می کند، امری که برنامه ریزان استانی به واقعیت آن توجهی نداشته اند.

قابل ذکر است که قوانین بسیاری هم در این سال ها و در مورد نظارت جدیتر بر فعالیت های اقتصادی منطقه معطل اجرا مانده اند وگرنه مشکلات این شهر به این اندازه هم حاد نمی شد. واقعیت تلخ اینکه تاکنون سهمی از درآمدهای نجومی معادن منطقه هم برای توسعه شهری سریش آباد هزینه نشده است. غالباً در این سال ها و به اشتباه مردم در مقابل بهره برداران معادن قرار گرفته اند و سمت و سوی مطالبه گری ها متوجه نظام مدیریت برخی ادارات متولی حوزه معادن نبوده یا اگر هم درخواستی طرح گردیده، گوش شنوایی برای حل مشکلات نبوده و نهادهای متولی می بایست در این ارتباط پاسخگو می بودند و معادنی با تولیداتی که از حیث بین المللی برند محسوب شده و حاشیه سودی قابل توجهی برای بهره بردان خصوصی و خصولتی خود داشته اند، برابر قانون سهمی مشخص از عوایدشان از حقوق دولتی پرداختی، باید نصیب توسعه منطقه می گردید، اما تخصیص نیافته و از سویی از این شرکت ها به دلیل آلایندگی های زیست محیطی و تخریب طبیعت و منابع طبیعی هم برابر قانون هیچ سهمی اخذ نشده است. همچنین از مسئولان درخواست می گردد در خصوص مسئولیت های اجتماعی بهره برداران هم توضیحاتی ارائه دهند و اگر در تمام قوانین به ایفای نقش مؤثر شرکت های بهره بردار در حوزه اجتماعی تأکیده شده، چگونه است که مسئولان در سال های متمادی فعالیت این بخش در منطقه گزارشی به مردم در خصوص این بخش از وظایف هلدینگ های اقتصادی و بخش خصوصی بهره بردار نداده اند.

امروز اراده ای استانی وحتی فرا استانی لازم است که از سوی مسئولان برای حل مشکل اندیشیده شود. می باید به حرمت مردمی که ایثارگری و همراهی آنان در دوره چهل ساله برای همگان اثبات شده، سنگ تمام گذاشت. اگر حتی بخش کمی از سهم قانونی مطالبه نشده از فعالیت معادن هم به شهر اختصاص یابد، دیگر شاهد مشکلات نخواهیم بود و لازم است در آغاز سال جدید با حضور جدی و مستمر مسئولان استانی، شهرستانی و نماینده مردم در مجلس یک بار برای همیشه با ارائه طرحی عملیاتی و در یک بازه زمانی مشخص به تمامی مشکلات شهرداری سریش آباد رسیدگی شده و به نحوی تدریجی و با سازوکاری منطقی حل مشکلات شهرداری سریش آباد در دستور کار قرار گیرد. این خواسته ای حداقلی از سوی مردم این شهر است و وارد شدن خدشه بر اعتماد عمومی مردم مقبول نیست، امیدواریم در آستانه انتخابات ریاست جمهوری و شورای اسلامی شاهد برداشتن گام های بلندی از سوی مسئولان منطقه ای و استانی برای رفع مسائل و مشکلات شهر شهیدپرور سریش آباد باشیم./