به گزارش کردپرس، اگرچه گفته می شود که رژیم صدام حسین در فوریه 1988 اقدام به تعقیب و کشتار دسته جمعی کردهای عراق کرد اما در واقع سیاست پاکسازی نژادی را خیلی پیشتر و تحت عنوان تعریب و از طریق کوچ اجباری آنها از مناطق مهمی مانند کرکوک آغاز کرده بود.

حکومت بعثی صدام در پروژه موسوم به انفال اقدام به تخریب حدود 5000 روستای کردنشین در شمال عراق کرد و نزدیک به 182000 تن از کردها را به سرنوشت هولناکی دچار کرد؛ چرا که بسیاری از آنها طی حملات شیمیایی جان خود را از دست دادند، بسیاری زنده به گور شدند و خیلی از کردها نیز در بیابان های جنوب عراق و در غربت دفن شدند و هنوز از سرنوشت بسیاری از آنها خبری نیست. هنوز خیلی از تنها بازمانده های انفال که در زبان کردی به آنها «تاقانه» می گویند چشم به راه بازگشت عزیزان خود هستند اما دریغا که هر روز فقط خبر از کشف گروهای دسته جمعی بیشتری آورده می شود؛ گذشت 31 سال از عملیات انفال علیه کردها امید چندانی به زنده بودن آنها نمی آفریند.

اندیشکده میدل ایست آی با اشاره به برگزاری مراسم یابود قربانیان انفال در روزهای گذشته گزارشی در مورد دردهای التیام نیافته تهیه کرده است. در این گزارش مظلومیت قربانیان با توجه به اهمال در مورد به رسمیت شناخته شدن این جنایت و آزاد بودن همکاران و همدستان کُرد رژیم بعث دو چندان توصیف شده است.

میدل ایست آی اشاره می کند که متهم شماره یک برخی جنایات رژیم صدام تحت عنوان انفال کشورهای غربی هستند زیرا آنها بودند که مواد اولیه بمب های شیمیایی را در اختیار رژیم صدام قرار داند تا 5000 کرد بی دفاع را در حلبجه به کام مرگ بفرستد. کشورهای غربی به این هم اکتفا نکردند و در جریان اجرای عملیات انفال سکوت کامل اختیار کردند زیرا معامله با صدام پرسودتر از آن بود که بخواهند به خاطر بازتاب جنایت این رژیم آن را به خطر بیاندازد.

این اندیشکده در اشاره به تایید این موضع غرب جمله ای از حسن علی مجید موسوم به علی شیمیایی، مجری بخش بزرگی از طرح انفال علیه کردها را بازتاب می دهد که گفته بود: « چه کسی می خواهد در این باره حرف بزند؟ جامعه بین الملل؟ گور بابای جامعه بین الملل».

در این گزارش همچنین اشاره شده که به جز دولت عراق پس از سقوط صدام حسین، فقط چهار پارلمان متعلق به کشورهای سوئد، کره جنوبی، انگلیس و نروژ عملیات صدام علیه کردهای عراق را نسل کشی دانسته اند و بقیه کشورها از جمله غرب که سالها با صدام همکاری نزدیک داشت از به رسمیت شناختن این جنایت ضدبشری خودداری می کنند.

برخی بازمانده های انفال اقدام به عفو برخی همکاران محلی صدام را جهت جلوگیری از قدرت گرفتن حس انتقام جویی در اقلیم کردستان علیه همدستان این عملیات ناپسند نمی دانند اما از این که برخی عوامل این اقدام ضدبشری بدون تحمل مجازات همچنان ازاد باشند در نظر بازمانده ها دردآور است.

برخی بازمانده های انفال پیشنهاد می کنند فعالیت های بیشتری در راستای شناساندن این اقدام ضدبشری علیه کردها در جامعه بین الملل صورت بگیرد و این مسئله در بخشی از کتب درسی مدارس گنجانده شود که ظاهرا چنین تلاشی تاکنون نبوده و یا اگر انجام شده بسیار ناچیز بوده است.

کد خبرنگار: 40101