به گزارش کردپرس،  معصومه خلج با اشاره به اینکه منابع آب زیرزمینی رابطه مستقیمی با موجودیت انسان و توسعه پایدار دارد، اضافه می کند: به علت افزایش تقاضا برای آب زیرزمینی در پاسخ به رشد سریع شهر نشینی، صنعت و آب مورد نیاز کشاورزی به خصوص در مناطق خشک و نیمه خشک، شاهد کمبود آب ناشی از عدم تعادل بین عرضه و تقاضای آب هستیم.

او ادامه می دهد: ایران از جمله کشورهایی است که به دلیل کمبود منابع آب سطحی بیشترین آب مصرفی در کشاورزی را از آب زیرزمینی تامین می کند.

کارشناس مطالعات پایه منابع آب می گوید: میانگین کاهش تراز آبخوانهای آبرفتی استان در حوضه آبریز دریاچه ارومیه در سال آبی ۱۴۰۱-۱۴۰۰، حدود ٠٨.٠ متر و مجموع کاهش حجم مخزن آبخوانها حدود ۳.۳۰ میلیون مترمکعب بود. این در حالی است که این مقادیر در درازمدت به ترتیب ٧.٥ - متر و ۷۴۵- میلیون متر مکعب بوده که حاکی از تداوم کاهش حجم آبخوان است.

خلج اضافه می کند: حفر بی رویه چاه های عمیق و نیمه عمیق و برداشت زیاد از آب های زیرزمینی مسایل متعددی را به وجود می آورد. کم شدن و خشک شدن آب بسیاری از قنات ها یکی از عواقب برداشت های بی رویه است

او تاکید می کند: پیشروی آب شور در چاه های آب شیرین یکی دیگر از عواقب برداشت بی رویه از منابع آب زیرزمینی است که در مناطقی از کهریز و قالقاچی اتفاق افتاده  است. تبدیل شدن چاه آرتزین به چاه معمولی، خشک شدن چشمه های آب شیرین نیز در بسیاری از مناطق با برداشت زیاد از منابع آب زیرزمینی رخ داده است.

به گفته این کارشناس مطالعات پایه منابع آب؛ پایین رفتن سطح آب زیرزمینی در یک نقطه و بالا آمدن زهاب در یک نقطه دیگر همان دشت، غیر اقتصادی شدن کشاورزی، خالی شدن مخازن آب زیرزمینی، نابود شدن مزارع و روستاها، شکستن لایه یا قشر نفوذ ناپذیر زمین و هدر رفتن آب زیرزمینی، نشست کردن زمین ناشی از متراکم شدن آبرفت به علت کاهش سطح آب زیرزمینی و خسارات ناشی از آن که لطمات فراوانی به زمین های کشاورزی، ساختمان های مسکونی و جاده ها و ... وارد می کند از عوارض تخلیه بیش از حد سفره های آب زیرزمینی است.

 خلج در پایان می گوید: امید است که ضمن آگاهی از عواقب غیر قابل جبران برداشت های بی رویه از منابع آب زیرزمینی، با مدیریت مصرف از بروز عوارض و عواقب آن جلوگیری شود.