خبرگزاری کردپرس _ حضرت سعدی می فرماید: «دو چیز طیره عقل است؛ دم فرو بستن به وقت گفتن و گفتن به وقت خاموشی».

حال آنجا که باید زبان بگشایی و حق بگویی اما مجال نباشد، دم ببندی و یا مجبور باشی از حواشی نامربوط سخن بگویی، تکلیف چیست؟

این بزنگاه بود که احساس کردیم آنگونه که باید سخن نمی گوییم و در پاسخ به خواسته مردم برای آنکه زبانشان باشیم عاجزیم، قلم زمین نهادیم و مجوز انتشار شهرمن باطل شد. مانند فرزند از دست داده ای بودیم اما پشیمان از انتخابمان نه! چون می دانستیم خوب است گاهی در خود فرورفتن و بازنگری در احوال خود، شاید که در مسیر کمال افتی. به واقع بگویم که نه کمبودهای مالی سبب بود و نه سختی کار؛ شاهدش همه آنان که ما را می شناسند و همکاران درد آشنایمان می دانند که از روز نخست روزنامه بودیم نه روزی نامه! تنها بی انگیزگی و واهمه از ناحق گفتن و کاغذ سیاه کردن و اثرگذار نبودن بر حال و روز شهرمان و مردمانمان بود که این شد. روزهای بی «شهرمن» گذشت اما سخت گذشت. اکنون هستیم و با خود عهد کرده ایم آنچه در توان داریم به میان نهیم تا در بهتر شدن حال این شهر و دیارسهیم شویم. همچنین به این این باور رسیده ایم که گاهی نبودن کارسازتر است اما دست از قلم سرد کردن و سکوت گزیدن گره ای در گلو می اندازد، جان سوز که دیگر تابش نمی آوریم.

دفتر تازه« شهرمن» را به یاد بزرگمردی از نام آوران «دکتر جواد کریمی» ورق می زنیم و زادروزش را در اسفندماه گرامی می داریم.

از عمق جان آرزومندیم که باز آن روز نیاید که فراق آید و از حضرت حق می خواهیم که در راه درست و نورانی هدایتمان کند و ما را در بهتر شدن حال و روز مردم خوب این سرزمین سهمی دهد. به دعای خیرتان نیازمندیم.