خبرگزاری کردپرس _ امروز چراغ عمر یکی از مهندسان برجسته هورامان و اورامانات در شهر پاوه خاموش شد. حاج محمدشریف رحیمی؛ متعلق به نسل مهندسان زبردستی بود که بدون آنکه در دانشگاه‌های آکادمیک تحصیل کنند، آن هوش و دانش بومی و مهندسی منطقه اورامانات را با آن ذهن پویا و دستان هنرمند خود را به رخ دنیا می‌کشیدند.

امروز هورامان و اورامانات شاهد کوچ مردی سخت کوش، متدین، با ایمان و مهندسی خلاق بود که چهل سال از عمر خود را با تمام سختی ها صرف خدمت به مردم کرد و چهره ماندگار هورامان و اورامانات شد.

کمتر کسی هست که حاج محمدشریف رحیمی را نشناسد. هنگامی که برای شبکه آب و فاضلاب شهر پاوه مشکلی پیش می آمد تنها کسی که می توانست حلال مشکل باشد؛ او بود.

او در دوران جوانی با وجود زیرکی و هوش سرشارش، به دلیل عدم برخورداری از توان مالی مناسب فقر و تنگدستی، نتوانست برای تحصیل در رشته مورد علاقه اش یعنی مهندسی تاسیسات و آب  راهی شهرهای دیگر شود.

متاسفانه در زمان قبل از انقلاب اغلب کارهای مهندسی در ایران به مهندسان خارجی سپرده می شد و اهمیتی به نخبگان مناطق محروم داده نمی شد.

با اینحال، ایشان هیچ وقت ناامید نشد و با شاگردی و تلاش بدون مُزد بعنوان کارگر در کنار مهندسان خارجی _ که آن زمان شبکه های آبرسانی ایران را در انحصار و اختیار خودشان داشتند _ کار و فعالیت می‌کرد و تا توانست از آنها کسب تجربه کرد تا روزی آن را برای گره گشایی از مشکلات این مردم به کار گیرد.

وی در دوران محاصره پاوه و جبهه جنگ تحمیلی هیچ وقت سنگر خدمت را ترک نکرد و دفترش در آب و فاضلاب شهر پاوه که آن زمان زیر مجموعه شهرداری بود؛ مردانه ایستاد و در خدمت مردم شریف منطقه بود.

در شرایط جنگ، شب و روز برای تامین آب شرب مردم پاوه با جان و دل مایه گذاشت و هیچ کس شاید آنروزها نمی‌دانست که مردی بومی از هورامان و اورامانات، اینکارهای دشوار فنی و مهندسی را انجام می‌دهد.

در آخرین دیدارم با ایشان خاطره ای نقل کرد که برایم بسیار جالب بود و شاید اگر این خاطرات ضبط و ثبت می‌شد، شاید برگ‌های کتاب قطور تاریخ هورامان و اورامانات بیشتر زرین می‌شد خاطراتی کاری که می توانست الگویی برای تمامی مهندسان در پاوه و اورامانات شود.

حاج محمدشریف رحیمی در یکی از خاطراتش چنین گفت؛ پاوه در محاصره کامل بود و شهر در زیر آتش تیر و خمپاره قرار داشت. هنگام نماز عصر از دفتر فرماندهی سپاه تماسی گرفته شد و من را به آنجا دعوت کردند، وقتی آنجا رفتم  بسیار برایم جالب بود که این فرمانده من را می شناسد. و آن فرد کسی نبود جز شهید چمران. وقتی ایشان را دیدم با وجود فشار و محاصره جنگی، کاملا آرام بود. بعد از یک احوال پرسی گرم، گفتند من از هرکجا سئوال می پرسیدم؛ از مسئولان تا پاسداران منطقه و استان، می گفتند که یک نفر می تواند شما را در این خصوص کمک کند و آن‌هم مهندس رحیمی است.  احساس شهید چمران این بود که من از اولین مهندسان فارغ التحصیل ایران در این حوزه هستم. ولی وقتی داستان زندگی و کارم را گفتم شهید چمران برایش تعجب برانگیز بود و گفتند شما شمع فرزوان نخبگان این دیار و ایران هستید و مردم هورامان و اورامانات باید افتخار کنند که بدون امکانات چنین نخبگانی را دارند. در ادامه ایشان به من گفتند ظاهرا موتورخانه آب پاوه دچار مشکل شده و از من خواست به سراب هولی بروم و پس از بررسی میدانی، گزارشی را در مورد وضعیت آن، برایش آماده کنم. من هم با کمال میل قبول کردم و با ماشین در  وسط تیرباران دشمن تا مسجد جامع پاوه پیش رفتم ولی به دلیل شلیک ممتد گلوله، ماشین متوقف شد اما من دلم طاقت نیاورد و در همان زیر رگبار دشمن خودم را به موتورخانه سراب هولی رساندم. متاسفانه موتور آسیب جدی دیده بود. گزارش آن را برای شهید چمران بردم  و ایشان همان لحظه دستور تهیه دو موتور برای راه‌اندازی آب شرب پاوه دادند که از مرکز ارسال شد. مدیریت کار موتورخانه را هم به بنده سپردند تا تمامی اقدامات برای قطع نشدن آب شرب مردم پاوه انجام داده شود".

حاج محمد شریف رحیمی در دوران پس انقلاب یکی مدیران برجسته در حوزه ی شبکه آب و فاضلاب بود و در دوران خدمت خود علی رغم پیشنهادهای کاری زیادی از تهران به او می‌شد که در کسوت مدیران ارشد کشور قرار گیرد اما او مردم پاوه و زادگاه خود را هیچ وقت رها نکرد و تا آخرین لحظه های زندگی در خدمت مردم شریف پاوه بود.

مهندس حاج محمدشریف به دلیل سال‌ها حضور در فضای دود آلود موتور خانه های آب سراب هولی و انجام کار تعمیر شبکه های لوله کشی در شیب های تند شهر پاوه، دچار عوارض و مشکلاتی مانند ناراحتی ریه و قلب شد و این درد مزمن سال‌ها همراهش بود.

حاج محمدشریف رحیمی جدای از این خدمات، یکی از فرزندانش به نام شهید مبین رحیمی را برای حفاظت از این خاک، تقدیم نظام و انقلاب کرد و امروز در کنار فرزندش شهیدش بخاک سپرده شد.

حاج محمدشریف در کنار برخورداری از دانش مهندسی آب و فاضلاب، عالمی مذهبی و متدین بود و درس فقه و اصول دین را نیز در مکتب عالمان بزرگ منطقه پاوه و اورامانات گذارنده بود و از وی می توان به عنوان یکی از  روشنفکران دینی نام برد.

امروز شهر پاوه سوگوار مردی است که شاید کمتر افرادی از گستره زحمات و تلاش‌های او با خبر بودند. و اگر امروز پاوه و اورامانات افتخاراتی در حوزه ی مهندسی و معماری دارد به خاطره تلاش‌های چنین مردان بزرگی است .