به گزارش خبرنگار کردپرس، هفتم تیر بود. در یک ظهر گرم تابستانی در سال ۶۶، ساعت ۱۶:۳۰، صدای انفجاری عظیم گوش شهر را کر کرد. شهر مرزی و محروم سردشت، در آن روز و در بحبوحه جنگ ایران و عراق، توسط رژیم بعث از ۶ نقطه بمباران شد.

مردم همانند سایر بمباران های دیگر سعی کردند پناه بگیرند تا از اصابت بمب‌ها در امان باشند، پس از چندی که آسمان غران آرام گرفت، مردم شتابان خود را به آن نواحی که محل اصابت بمب بود رساندند تا به یاری همدیگر بشتابند و همشهری های خود را که زیر آوار گرفتار شده بودند، نجات دهند.

پر جمعیت ترین نقطه شهر محل اصابت بمب واقع شده بود و در این جریان چند نفر زخمی و یک نفر شهید شد. مردم حتی در آن روز خوشحال بودند که تنها شش نقطه شهر بمباران شده است و تلفات کم است اما آنها اطلاع نداشتند که تا چند ساعت دیگر چه اتفاقی آینده شان را تغییر خواهد داد.

کفتارهای رژیم بعث چرخ زنان در پی قربانی گرفتن بودند و بعد از این بمباران حدود ۲۰ دقیقه هواپیماهای جنگی بعث بر فراز آسمان سردشت چرخ می‌زدند تا مبادا مردم از شهر خارج شوند و مردم هم از ترس شروع دوباره بمباران در شهر باقی ماندند و نگران و سراسیمه در پناهگاه ها و زیرزمین های خانه هایشان پناه گرفته بودند، اما بعد از چند ساعت همه چیز دگرگون شد؛ خارش ها، تنگی نفس، تاول‌ها و سوختن بدن... بوی لیمو می آمد!

تنها در یک روز ۸ هزار و ۲۴ نفر؛ زن و مرد و کودک و پیر با گازهای شیمیایی، مسموم شده و ۱۱۰ نفر از ساکنان غیرنظامی شهر هم شهید شدند.

جانبازان شیمیایی سردشت ٣٧ سال است که با درد و رنج روزگار خود را سپری می کنند. این جانبازان در مقابل هر سرماخوردگی، گرد و غبار آلرژی و حساسیت های فصلی با درد و ناراحتی روبه رو می شوند و در طول این سالیان یاد گرفته‌اند که با تمام این بیماری هایی که ممکن است برای مردم عادی یک بیماری گذرا و سطحی باشد مقابله کنند، زیرا کوچک ترین سرماخوردگی و یا گرد و غبار برای یک جانباز شیمیایی بسیار دردناک خواهد بود.

پس از حدود گذشت چهار دهه از بمباران شیمیایی سردشت هنوز تعداد دقیق جانبازان شیمیایی این شهر محرز نشده و تعداد زیادی با وجود مصدومیت شیمیایی به دلیل نبود مدرک امکان اثبات جانبازی را ندارند! بسیاری از بیماران شیمیایی گلایه دارند که حق بیمه آنها پرداخت نمی‌شود و چون پول شرکت‌های بیمه پرداخت نمی‌شود، آنها قرارداد بیمه دفترچه‌های این مصدومان را تمدید نمی‌کنند. بسیاری از مصدومان شیمیایی نیز دفترچه ندارند و هزینه‌های خود را به صورت آزاد پرداخت می‌کنند.

سردشت پس از این فاجعه دردناک، خواهر خوانده «هیروشیما»ی ژاپن شد. این شهر کوچک و مرزی عناوین دیگری همچون «اولین شهر قربانی سلاح های شیمیایی جهان»، « شهر نفس های سوخته»، «پایتخت کولبری» و ... را دارد، و با این حال نرخ بیکاری آن در استان آذربایجان غربی بالا است. شهرستانی که در حوزه زراعت و صنعت هم حرفی برای گفتن ندارد!

سردشت سال هاست با بیکاری، درد و الم مصدومان شیمیایی سر می کند. تا کنون مهاجرت پاسخ مردم به این بیکاری و محرومیت ها بوده است.