خبرگزاری کردپرس _ سال‌هاست زیر پوست جامعه ایرانی یک نسل جدید در حال شکل‌گیری است. نسلی با شکل و شمایلی متفاوت از عرف رسمی و معمول و دولتی پسند و البته دارای دیدگاه‌ها و رویکردهای خیلی متفاوت تر.

نسلی صریح و بی تعارف، با سبک زندگی متفاوت و نگرش‌های خاص به مسائل پیرامونی. نسلی که سال به سال هم بر گستره و دربرگیرندگی آن افزوده شده است.
البته با وجود این تفاوت ها و نگرش ها، طی این سال‌ها بسیاری از جریان‌های سیاسی و نامزدهای پارلمانی از این نسل برای زینت ستادها و کارناوال‌های انتخاباتی و جلب آرای بیشتر استفاده کرده اند. آن‌ها با اینکار می‌خواستند وانمود کنند متفاوت و امروزی هستند ولی همین ها فردای پیروزی، کره‌کره های ستادهایشان را پایین کشیدند و بر کرسی های خود لم دادند و خواسته‌ها و مطالبات اقتصادی، سیاسی و فرهنگی این نسل را به فراموشی سپردند.

رسانه ملی هم طی سال‌ها به نمایش این نسل متفاوت در مناسبت‌های ملی آن‌ هم به عنوان تایید کننده و موافق بسنده کرده، بی آنکه طرح و برنامه‌ای برای رمزگشایی از خواسته‌ها و پیگیری مطالبات این نسل داشته باشد.

بخش های مهمی از این نسل ناامید از مدیران استانی و ملی و نمایندگان پارلمانی به دنبال طرح صریح خواسته های خویش در حوزه های مختلف است و با صدایی رسا می خواهد مطالباتش دیده و شنیده شوند و به شکل غیابی و یک طرفه، محکوم و مطرود نشود.

نسلی که دوست دارد به خواسته‌ها و تقاضاها و نوع نگاهش به زندگی و دنیای پیرامون، با دیده احترام نگریسته شود و به انصاف در موردش قضاوت شود.

از امکان دستیابی به حداقل‌های موردنیاز یک زندگی استاندارد مانند توانایی امکان تحصیلات عالیه، یافتن شغل مناسب، تشکیل زندگی، تهیه مسکن و داشتن فرزند و توانایی مالی برای داشتن تفریح و یک زندگی بانشاط برخوردار باشد.

این رویدادها و اعتراضات اخیر ضرورت دیده و شنیده شدن مطالبات نسل جدید و ارایه پاسخ های منطقی به این خواسته‌ها را بیش از پیش نشان داده است و مدیران دیگر نمی توانند نسبت به سرنوشت این نسل بی تفاوت باشند.

دولت و مجلس و نهادهای مختلف باید در طرح‌ها و برنامه های توسعه‌ای، جایگاهی ویژه برای حمایت موثر از جوانان و نوجوانان در نظر بگیرند و برای آنها کمک هزینه‌های کافی برای تحصیل و تفریح، آموزش های کاربردی رایگان اختصاص دهند و طرح های مناسب برای تسهیل در اشتغال و ازدواج و صاحب مسکن شدن، تدوین کنند.

همچنین در حوزه فرهنگی باید فضا و بستر برای تولید محتوای متناسب با ذائقه های این نسل فراهم شود و به برنامه های کلیشه ای و بی اثر بسنده نشود.

کوتاه سخن اینکه نارضایتی‌های نسل جدید به عنوان آینده ساز این مملکت، محصول بی توجهی ها و غفلت های دیروز است و امروز باید مجموعه های مختلف با پذیرش مسئولیت این قصور و کوتاهی، برای جبران اين غفلت‌ها تلاش کنند.