خبرگزاری کردپرس _ مدیریت شهری در کرمانشاه مدت هاست خارج از مسیر توسعه پایدار است و از شانه خاکی جاده برای پیشرفت و یک آینده بهتر تلاش می کند. نهادی به اسم شورا به جای اینکه گشایشی در سامان شهری ایجاد کند خود بر پیچیدگی های کلاف سردرگم توسعه کرمانشاه، افزوده است. شهرداران هم اغلب تابعی از این دور باطل بوده اند. کسانی که اغلب با سلام و صلوات آمده اند و بعد از چند ماه به دلایل مختلفی مانند عدم همراهی شورا و یا ناتوانی های مدیریتی، گاه از انجام امورات معمول و جاری شهری هم درمانده اند.

دلایل گرفتار شدن کرمانشاه در این دور باطل هم چندان عجیب نیست. طی این سال ها بنا به هر دلیلی شورا گرفتار اختلافات عمیق اقلیتی و اکثریتی شده و این مجموعه حتی از در مقاطعی از تشکیل جلسات عادی خود ناکام بوده و در تدوین و تبیین یک برنامه توسعه پایدار شهری عاجز بوده است.

شهرهایی که در مسیر توسعه پایدار قرار گرفته اند، در گام اول سامان شهری خود را در قالب یک برنامه و چهارچوب دنبال کرده اند در حالیکه طرح جامع کرمانشاه بیش از دو دهه است که بازنگری نشده است. طی این سال ها کرمانشاه آزمایشگاه طرح های عجیب و غریب، غیرکارشناسی و گاه خلق الساعه ای مانند مونوریل، تله کابین، خیابان غذا، طرح تعریض، ساماندهی آبشوران، ساماندهی بافت تاریخی، تغییر کاربری باغات شهری و ... شده است. برنامه هایی که به دلیل اجرای غیر کارشناسی، آسیب های بسیاری به سرمایه های طبیعی، فرهنگی و تاریخی شهر زده اند.

اگر قرار است کرمانشاه بر مدار یک توسعه پایدار و واقعی حرکت کند، باید مدیریت شهری باز اجرای پروژه هایی که حقوق نسل های آینده، عدالت اجتماعی، محیط زیست، بافت تاریخی، باغات شهری، فرهنگ و هویت بومی را به خطر می اندازد؛ به شدت اجتناب کند. از همه مهتر مدیرانی که بر خلاف این مسیر حرکت می کنند؛ باید خیلی سریع عذرشان خواسته شود و پاسخگوی آسیب هایی باشند که به سرمایه های شهر و حقوق شهروندان وارد کرده اند.

شورا یک تجربه ناکام در کرمانشاه بوده و انتخاب شهردار با رای مستقیم مردم بسیار راهگشاتر است. ولی چه بخواهیم و چه نخواهیم تا اصلاح این رویه، موضوع اینکه چه کسانی شهردار و یا عضو شورا شوند، بسیار مهم است و اینکه تلاش کنیم در دور بعد افرادی انتخاب شوند که به اصول توسعه پایدار شهری و سلامت مالی پایبندی و الزام عملی و اخلاقی داشته باشند.