بارها شنیده ایم که آموزش و پرورش و تربیت علمی و اخلاقی فرزندان این سرزمین زیربنای توسعه کشور است. هر نوع هزینه‌ای سرمایه گذاری است. اما آیا واقعا چنین است؟ مدیران استان چند جلسه برای بررسی وضعیت آموزش در استان برگزار نموده اند؟ آیا به اندازه کارخانه تعطیل شده ای برای این زیربنا اهمیت قائل هستند؟ واقعا جایگاه آموزش ما همردیف سایر ردیف های ما در کشور مانند بیکاری و بیماری و .... نیست؟
آیا چنان هست که هرسال با افتخار گزارش آن را تقدیم مردم شریف نماییم؟
راستی وضعیت اشغال تعداد صندلی های ارزشمند دانشگاهی توسط فرزندان این استان چقدر است؟
آیا اگر موفقیتی هم وجود دارد، جز همت چند خانواده و استعداد شخصی چند دانش آموز است؟
نمیدانم چرا، شاید گزارشی نیافتم....
اما میدانم فلان دانش آموز پایه اول با سهل انگاری مدیران و بعضاً بخشنامه های سراسری علیرغم مقاومت فلان معلم دلسوز به پایه دوم آمده است و چون «الف» را خوب نیاموخته از توان ««جمع و تفریق فرایندی» بر نمی آید. توان ادای حرف ««ب» را ندارد. با این حال پارسال بالاجبار قبول شده است و چاره ای نیست.
تاسف آنجاست که همین نظام آموزشی سهل انگار و سهل گیر می خواهد این دانش آموز علیرغم دسترسی به بستر دیجیتال، باز با همان شیوه بالا رود.
شاید برای یک معلم دلسوز که در شرایط همه گیری و جهان گیری کوید ۱۹ همه تلاش خود را برای یاددهی و یادگیری بکار بسته و تقریبا تمام روز و بخش اعظم شب را صرف این مقوله می نماید بدترین توهین آن باشد که دستوری نمره دهد. دستوری همچون آنکه نمره فلان درس نباید از خوب کمتر باشد. یعنی آن دانش آموز غیر فعال برابر با دانش آموزان فعال و کوشا... . یعنی آدم ساعی با کاهل برابر، یعنی دلمرده نمودن تلاشگران حوزه یاددهی و یادگیری... .
بهرحال این شیوه جز کم ارزش قلمداد نمودن حوزه تعلیم و تربیت نیست. دوست عزیز مدیر، ما به آمارهای تلخ در استان عادت داریم. بگذارید آنچه لایق دانش آموز است در کارنامه ثبت شود چرا که سیستم تعریف شده نمره دهی، به معلم اختیار تام داده است. بگذارید این پی مستحکم نهاده شود. ما سرزمین زلزله خیزی هستیم.
بگذارید حق به حق دار برسد. آسان گیری در حوزه آموزش خیانت است به سرنوشت فرزندان این سرزمین. کافیست که تعداد کسانی را که در کنار مخزن های جمع آوری پسماندها توقف می نمایند، بشماریم تا برونداد خود را دریابیم.