به گزارش خبرگزاری کردپرس، معلوم نیست چرا مسئولین منابع طبیعی برای وضعیت درختان هزار ساله منطقه گله‌جار، گلزار و تنگ دالاب احساس نگرانی و خطر نمی‌کنند؟! آیا وقت آن نشده برای این مناطق اعلام وضعیت قرمز کنید؟ مگر قرار است دیگر چه اتفاقات دیگری رخ دهد تا خون شما به جوش آید؟!

کاش مدیر کل منابع طبیعی به جای هزینه های گزاف تبلیغاتی و شوآف های پرهزینه رسانه‌ای معرفی طرح ها و پروژه های مبهم جنگل‌کاری برخی مناطق که آینده آنها مشخص نیست، برای حفظ بلوط های بی پناه مناطق یاد شده دست به کار شود.

یادمان باشد، جنگل ها و منابع طبیعی، پالایشگاه و پتروشیمی چوار نیستند که هر کسی به خود اجازه دهد ادعای سهم خواهی کند. اینجا میراث کهن ساکنین محلی است که هزاران سال با غیرت و تعصب همانند جان خویش از آنها حفاظت نموده اند. شایسته نیست اجازه داده شود افرادی که هیچ تعلق خاطری به این مناطق نداشته و با بی رحمی تمام و انداختن آتش به جان درختان بلوط، هم بخورند و هم ببرند.

بدون تردید آن نادان بی تعهدی که برای کسب سود و تهیه ذغال به درختان نورسته و جوانه زده هم رحم نمی کند، آنان که مانند عصر حجر دو هفته چادر می زنند و هر شبانه روز یک درخت را برای گرمایش خود به آتش می کشند، ارشاد و راهنمایی با زبان فرهنگ کارساز نیست، چاره این گونه افراد سیلی محکم قانون و برخورد های قوی بازدارنده است.

چه ضرورتی دارد تا انتهای دامنه کوه ها، جاده دسترسی وجود داشته باشد؟! جولان این همه خودرو سواری در تمام نقاط کوهستان به چه معناست؟ آیا منابع طبیعی نمی تواند در این ایام خاص دسترسی به برخی مسیرها را محدود کند؟!

چرا سازمان بازرسی استان از مسئولین منابع طبیعی بابت اهمال در اجرای وظایف و حراست از جنگل ها توضیحات نمی خواهد؟!

تاکنون خسارت های جبران ناپذیری به طبیعت و درختان بلوط شهرستان چوار وارد شده است. به جز زخم های عمیق ناشی از تبر، تیشه، اره های چینی و دایر شدن کوره های سنتی ذغال سازی، اینک باید خفگی ناشی از دود فلر پالایشگاه گاز و پتروشیمی هم به این مصائب اضافه کنیم.

و اما چند راهکار پیشنهادی؛ استقرار پاسگاه های سیار جنگلبانی در مناطق گله‌جار، گلزار، تنگه دالاب در ماه‌های پایانی زمستان و فصل بهار، اجرای گشت های سیار و حضور موثر نیروهای منابع طبیعی در منطقه، مسدود کردن جاده های فرعی و غیر کاربردی بین مزارع تا فصل برداشت، برخورد محکم و بازدارنده با متخلفین و اعلام عمومی این برخوردها از طریق رسانه ها و شبکه های اجتماعی، توقیف خودروهای حامل هیزم و ذغال و اعمال جرایم سنگین برای آنها، اجرای طرح های فرهنگی و...، می تواند التیام بخش زخم های وارده به بلوط ها کهنسال و باعث آرامش خاطر حامیان محیط زیست و طبعیت دوستان گردد.

امیدواریم این رنجنامه اندکی حساسیت ها را بیشتر تا شاید مسئولین هم حرکتی از خود نشان دهند.

*مهدی کاکاخانی