به گزارش کردپرس، ساعت 16:30 یکشنبه غم انگیز هفتم تیر ماه 1366 بود که بوی لیمو در تمام شهر سردشت پیچید و نگین سرسبز کوچک غرب کشور را پرپر کرد.

آسمانی آبی آن ظهر گرم تابستانی به ناگه سیاه و کبود شد و دودی عظیم آسمان شهر را در بر گرفت. چند فروند هواپیمای بعثی همانند کرکسی گشنه و درنده به تن مظلومانه سردشت یورش بردند. بوی خردل و لیمو بر تن انسان ها و جنگل های سرسبز سردشت نشست و تاول شد و ورم... . آدم ها دست در دست هم هنگام فرار مردند. آن ها نمی دانستند که عطر لیمو هم می تواند اینقدر ظالم باشد.

7 تیر و 7 بمب خردل بود که در نقاط مختلف شهر جا خوش کردند و هیچ کجا بی نصیب نماند، 2 بمب در بازار شهر، 2 بمب دیگر در منطقه مسکونی، 3 بمب هم نیز در باغ‌های مجاور شهر فرود آمد و سوزاندند.

از آن عصر لیمویی اما سی و دو سال می گذرد و هنوز جای تیغ های نامبارک لیمو بر تن و جان قربانیان بمباران شیمیایی سردشت، همانند خنجری برنده، داغ دل آن روز را در دل مردم این شهر و دیار زنده می کند و حتی شهیدانی که اکنون آرام، در دل سرد خاک خفته اند. هر سال سالروز این فاجعه انسانی که می شود سردشت سرتیتر رسانه ها می شود و مسئولان وعده می دهند اما بعد از اتمام مراسم همه این وعده ها به فراموشی سپرده شده و مردم مجدد با مشکلات عدیده دست و پنجه نرم می کنند.

با گذشت 32 سال از آن حمله وحشیانه، هنوز کشورهایی که سلاح شیمیایی را در اختیار رژیم بعث عراق قرار دادند، در دادگاه‌های بین‌المللی محاکمه نشده اند و هیچ غرامتی هم به بازماندگان و قربانیان این فاجعه ضد بشری پرداخت نشده است.

از شهر 12هزار نفری سردشت طبق آمارهای رسمی یکصد و 19 تن شهید و 8025 نفر مصدوم شدند، که این آمار شامل مصدومین خفیف نیز می شد. اما هنوز در خصوص تعداد دقیق جانبازان مدعی مصدومیت شیمیایی شفافیتی وجود ندارد.

خطیب موقت تهران در سال 1366 تعداد مصدومان شیمیایی سردشت را 8 هزار و 44 نفر معرفی کرده بود، اما پس از گذشت سه دهه و برگزاری چندین کمیسیون پزشکی، تعدادی کمتر از یک هزار و 600 نفر احراز جانبازی شده است.

علاوه بر این موارد، گلایه ها از عدم پیگیری مستمر حقوق قربانیان شیمیایی سردشت و ارائه خدمات به جانبازان شیمیایی ادامه دارد.

به گفته نماینده سردشت و پیرانشهر در مجلس شورای اسلامی، وزارت امور خارجه کشور در رابطه با پیگیری‌های حقوقی قربانیان و بازماندگان بمباران شیمیایی سردشت به شکل مقطعی وارد می‌شود، در حالیکه این موضوع استمرار می طلبد و نیاز است تا این موضوع در دادگاه بین المللی لاهه پیگیری شود چرا که سردشت قربانی تروریسم بین‌المللی شد.

درد قربانیان شیمیایی سردشت تنها عدم پیگیری جدی در مجامع بین المللی نیست، آنها بعد از 32 سال هنوز کلینیک جانبازانشان معلق مانده است. نبود مراکز درمانی مخصوص بیماران شیمیایی در سردشت بزرگترین معظل این دیار است.

به گفته نماینده سردشت در مجلس، هر چند در خصوص واگذاری و تجهیز این کلینیک قول‌هایی داده شد اما اختلافات وزارات بهداشت و بنیاد شهید مانع پیشرفت آن شد. بانک دی هم که با سرمایه خانواده شهدا می‌چرخد از پرداخت هزینه‌های پزشکی و فاکتورهای مصدومان تعلل می‌کند و این موضوع به اداره کل بنیاد شهید آذربایجان‌غربی مربوط می‌شود که دولت باید با تدبیر و اراده لازم اشک‌های جانبازان و خانواده‌هایشان را جبران کند.

باز هم قربانیان شیمیایی سردشت آرام و صبورند و شاید روزی با عطر لیمو آشتی کنند، اما آنها سال هاست منتظر به رسمیت شناساندن این فاجعه از سوی مجامع بین المللی اند.

امسال افتتاح مجتمع یادمان شهدای شیمیایی سردشت، کمترین کاری است که در سی و دومین سالگرد این حادثه جانگداز انجام می گیرد. هر چند دردی از سردشتیان زخم دیده دوا نمی کند، اما به نام و یاد یکصد و 19 تن شهید و بیش از 8 هزار نفر مصدوم شیمیایی موجودیت می یابد.

گزارش/ تانیا شعفی