خبرگزاری کردپرس _ شعر فراتر از اوزان و قافیه و صنایع و ردیف، یک روح دارد، روحی که در آن خود شاعر، جغرافیای زندگی شاعر و تاریخ مردم هم زیست شاعر، زندگی می کند. هرچند علی اشرف نوبتی در گردش طنازانه روزگار در زادروز بهزاد کرمانشاهی، در آغوش راز روزگارانش آرام گرفت، اما همچنان "پرتو" در شعرش زندگی می کند.

شعر پرتو، شعری ست که در آن می توان بازنمایی هویت فرهنگی کرمانشاه و کرمانشاهی را جستجو کرد. در شعر پرتو می توان در کوچه های شهر قدم زد، فرهنگ کرمانشاهی ها را دید و زبان و گویششان را شنید. و این آن چیزی ست که پرتو را از دیگران متمایز می دارد.

هویت فرهنگی و تاریخی کرمانشاه در شعرش چنان بازنمایی شده است، که هر کرمانشاهی می تواند خاطرات کودکی تا عاشقی و میانسالی و حتی مرگ خویش را در شعر پرتو و در خاطر خویش بببیند. شعر پرتو، چون خود پرتو، متفاوت از هنر لوکس هنرمندان امروز است که یا از پشت ویترین های دور از دست مردم می توان آن را دید و یا در چکش های پولشویانه حراج های آنچنانی. شعر او خاطره جمعی مردم شهریست که نزدیک یک قرن در کنارشان به دنیا آمد، در کنارشان نفس کشید و در کنارشان چشم بست.

حس صمیمانه و بی تکلف شعر پرتو، بر خاسته از نهاد شاعری ست که همچنان که می تواند هم زمزمه ی شبانه ی عشقبازان پیکان چراغ بنزی ۵۹، باشد، هم آوازه ی آواز حسام الدین سراج و علیرضا قربانی نیز هست. روح او در شعرش همچنان جاری خواهد ماند و در لحن عاشقانه ی مردم شهر تکرار خواهد شد زیرا که شعر پرتو، تکرار زندگی تک تک مردم کرمانشاه است، بازنمایی مردمی که دردهایشان و زخم هایشان تنها میراث بازمانده از تاریخ در روح شان است و پرتو از دل دیروز، این دردها را بیرون کشید و در امروز و فردای فرهنگ به یادگار گذاشت. شعر پرتو، شجرنامه فرهنگ کرمانشاه است، شجره نامه ای که نیای مردم شهر کرمانشاه را به توتمی دریغناک اما آشنا و صمیمی می رساند.