خبرگزاری کردپرس _ اولین سینما در در دوره قاجار و در سال ۱۲۷۹ توسط مظفرالدین شاه در تبریز ایجاد شد. این سینما تنها با فاصله پنج سال از اولین سالن های سینما در جهان ساخته شد. و با فاصله نیم قرن از آن در دهه سی سینما در اسلام آباد شروع به فعالیت کرد و با استقبال خوب مردم مواجه شد. در آن دوران شهرستان شاه آبادغرب تنها یک سینما داشت که نام آن سینما «شهریار» بود و در خیابان شاهی (راه کربلای) اکنون قرار داشت.

این سینما دارای سالنی دو طبقه بود که طبقه دوم آن لژ خانوادگی بود و در طول روز چندین فیلم در آن به نمایش گذاشته می شد. استقبال از سینما در آن دوران بسیار خوب بود چرا که شهر فاقد شبکه برق بود و تنها دور میدان تاج گذاری (میدان امام) در جای فعلی اداره برق، موتور دیزلی قرار داشت که تنها، خیابان بیمارستان شیر خورشید (چمران اکنون) را روشن می کرد. موتور برق لوله ای بلند داشت که آب آن به صورت فواره ای داخل حوض بزرگی که نزدیک به بیست متر بود سرازیر می شد و منظره قشنگی را ایجاد می کرد. در سال ۱۳۵۱ شبکه برق به شهرستان آمد و کم کم در کوچه ها تیرهای چوبی برق نصب شد؛ و به مرور تلویزیون هم به خانه ها آمد. مغازه ای دور میدان تاج گذاری مرکز فروش تلویزیون شد و شخصی متخصص نصب تلویزیون در خانه ها گردید.

قبل از اینکه سینما به شهر ما بیاید نقالی در قهوه خانه ها برگزار می شد و یکی از این قهوه خانه ها، « «قهوه خانه مراد» بود که کنار مسجد جامع قرار داشت و مردم آنجا پای نقالی می نشستند. قهوه خانه دیگر «قهوه خانه عزیز اشکه بوس» در سنگ معدن بود که تلویزیون را اولین بار جایگزین نقالی کرد و مردمی که هنوز توانایی تهیه تلویزیون را نداشتند در ساعت های مشخصی که فیلم پخش می شد به قهوه خانه می آمدند و چایی مینوشیدند و فیلم نگاه می کردند.

در آن سالها که مردم به مرور به فیلم علاقه نشان می دادند، بازیگران مطرح ایران چون «فردین» برای ساخت فیلم «ناجورها» به شاه آباد آمدند و در روستای بدره ای قسمت های از فیلم ساخته شد، یا حضور بازیگرانی چون «بیک»، «وثوقی» و خوانندگان مطرح آن زمان زمینه ای شد که مردم بیشتر با فضای فیلم سازی از نزدیک آشنا شوند. همچنین فولکس واگنی نیز در محلات برای بچه ها فیلم های کودکانه پخش می کرد که بر دامنه علاقه مندان به سینما هر روز می افزود تا جایی که دیگر سانس های سینما شهریار جواب گوی تقاضای مردم نبود و مسئولین وقت به فکر ساخت سینمای دوم برای شهر افتادند. در نهایت «سینما تابستانی» در حیاط خانه ی پاشاخان که حیاط خلوتی به مساحت بیش از هزار متر مربع بود در بالاتر از املاک (بانک کشاورزی اکنون) ایجاد شد. کف حیاط را سیمان و در آن صندلی قرار دادند و صفحه ای بتونی ایجاد کردند و مردم در آنجا فیلم نگاه می کردند. استقبال از سینما تابستانی به دلیل هزینه کم و فضای باز آن خیلی خوب بود و تا اوایل انقلاب فعالیت آن ادامه داشت.

سومین سینمای شهرستان «سینما فرهنگ» بود که نزدیک مدرسه شاپور (چمران اکنون) قبل از سینما تابستانی ساخته شد و مختص دانش آموزان بود. این سینما فیلم های آموزشی مرتبط با دانش آموزان پخش می کرد و در رشد فکری آنها نقش بالایی داشت.

روال کار به اینصورت بود که معلمین دانش آموزان را آنجا می بردند و برای آنها فیلم پخش می کردند. نکته دیگر اینکه از سالن سینما برای اجرای تئاتر هم استفاده می شد و دانش آموزان آنجا تئاتر را بصورت زنده می دیدند.
آنچه برای ما مردم اسلام آباد تاسف بار است اینکه در یک قرن گذشته به جای پیشرفت همواره پسرفت کرده ایم و آنچه را از لحاظ فرهنگی داشته ایم به مرور از دست داده ایم _ سینما شهریار که بعد انقلاب به «سینما احسان» تغییر نام داد در سال ۱۳۸۲ به تالار عروسی تغییر کاربری داد _ و از آن سه سینما اکنون سهم ما این شده که اگر بخواهیم فیلمی را در سینما ببینیم باید مسیر طولانی تا کرمانشاه را طی کنیم.

تصویری از پروژه «پردیس سینمایی امید»

شاید حرف زدن از پروژه «پردیس سینمایی امید» که زمین آن در پارک ولایت نیز مشخص شده تنها ناامیدی را به یاد ما بیاورد. اما نزدیکترین و قابل اجراترین خواسته ما شهروندان در مدت زمان کوتاه، بازگشت به نیاز سنجی و دغدغه مندی گذشته و احداث یک سینما تابستانی است که تا بچه های نسل جدید که از این فضاهای تفریحی استقبال بیشتری می کنند برای اولین بار لذت خاطره انگیز رفتن به سینما را تجربه کنند.