به گزارش کردپرس، لیلا گوون، رئیس مشترک کنگره جامعه دموکراتیک (DTK) و نماینده سابق حزب دموکراتیک خلق ها (HDP) در مصاحبه ای یکی از بزرگترین مشکلات مردم ترکیه را وجود اپوزیسیونی بی شهامت و پر ادعا توصیف کرد که باعث شکست مردم در انتخابات ترکیه شد. او همچنین از زندان به عنوان دانشگاهی برای زندانیان سیاسی یاد کرد.

گوون از 22 دسامبر 2020 به اتهام عضویت در یک سازمان تروریستی (PKK) و تبلیغ برای این سازمان، و به دنبال محکومیت به تحمل 22 سال و 3 ماه زندان، در زندان به سر می برد. حتی پس از دستگیری گوون، تشکیل پرونده ها و تحقیقات قضائی جدید علیه او به پایان نرسید. گوون در 17 اکتبر 2022 به اتهام «تبلیغ تروریسم» با استناد به 3 سخنرانی جداگانه به 11 سال و 7 ماه زندان دیگر محکوم شد. علاوه بر این، به دلیل فعالیت های سیاسی در زمان آزادی اش پرونده های قضایی و تحقیقات قضائی جدید زیادی با اتهاماتی مشابه علیه او آغاز شد. او در زندان هم از سوی کمیته انضباطی به نقض قوانین زندان متهم و به مجازات محکوم شد.

لیلا گوون که اکنون در زندان فوق امنیتی الازیغ زندانی است، در مصاحبه ای مکتوب با مژدات جان خبرنگار مزوپوتامیا، درباره وضعیت زندانیانی سیاسی در زندان های ترکیه و تحولات جاری سخن گفت.

سهم ما زندانی ها از آسمان کم است

او درباره زندان گفت: «هر چه که بیرون هست، اینجا هم هست، فقط محدود تر. هوا، آب، آسمان، باران، برف، غذا، تخت... اما اینجا همه چیز محدود است. به طور خلاصه، بهتر است که زندان را مینیاتوری از همه چیز بنامیم. من فکر می کنم آنچه اینجا بیش از همه از دسترس ما دور است، خاک، درختان، برگ ها، طبیعت سبز بی پایان و یک آسمان بزرگ است. در حالی که ما در بندهای جمعی هستیم، برخی از دوستان ما (فعالان سیاسی) سی سال است که در سلول های انفرادی یا دو نفره به سر می برند.بنا بر این من شرم می کنم که از رنج زندان شکایت کنم.»

ما یازده زن سرکش کُرد هستیم

او افزود: «ما در این بند یازده زن کُرد سرکش از سه نسل مختلف هستیم. در حالی که مادر بصرا (یکی از زندانیان سیاسی کرد) 5 نوبت نماز می خواند و برای ما دعا می کند، دوستان علوی آتش روشن می کنند و از حضرت خضر طلب یاری می کنند. ما هم با همه آنها دعا می کنیم زیر در اینجا هیچ کاری فردی نیست و همه چیز جمعی است.»

زندان ها مراکز تولید فکر هستند

لیلا گوون با اشاره به فعالیت های فکری در زندان ها گفت: «زندان ها نوعی آکادمی برای افرادی است که می خواهند خودشناسی کنند. خواندن، نوشتن و تحقیقی که در خارج از آنها غفلت می شود را می توان در اینجا انجام داد. علاوه بر این، دوستان ما کارهای تحقیقاتی ارزشمندی را در مدت حبسشان انجام داده اند. باید بگویم که این جا جای لم دادن و تنبلی نیست. زندان ها مراکز تولید فکر هستند.»

خشونت علیه زندانیان سیاسی کرد ادامه دارد

او با اشاره به تداوم خشونت ها در زندان های سیاسی ترکیه گفت: «شکنجه های بدنی دهه 80 و 90 با روش های مختلفی که در این دوره اصلاح شده است، ادامه دارد. همانطور که در آن زمان این روش ها کارساز نبودند، امروز نیز بی فایده هستند. نیروهای گارد زندان هفته ای یک بار می آیند و به نام جستجو، بندهای ما را به هم می ریزند. ما هم در حالی که آنها دارند از بندهای ما خارج می شوند، با ترانه کردی "Şemle" هلپرکی می کنیم. بنابراین آنها به هیچ وجه نمی توانند روحیه ما را تضعیف کنند. تنها چیزی که در اینجا به عنوان مشکل وجود دارد، مسئله کمبود وقت است. ای کاش روزها طولانی تر بودند.»

برای فهمیدن واقعیت هر چیزی که رسانه های دولت می گویند را برعکس می کنیم

لیلا گوون در ادامه به رد درخواست های زندانیان سیاسی به حق استفاده از کانال های تلویزیونی اپوزیسیون و نشریه های مورد علاقه زندانیان اشاره کرد و گفت: «ما بارها خواستار تماشای تلوزیون هایی مثل، TELE1، خلق تی وی، آرتی گرچک و ... شده ایم. با این حال، هر بار به ما پاسخ های انتزاعی و بدون توجیه قانونی داده شده است و درخواست های ما رد شده اند. با این حال با تماشای تلوزیونهای رسمی حکوت می توانیم حدس بزنیم که آن بیرون چه خبر است. زیرا عبدالله اوجالان می گوید شما برای درک حقیقت ماجرا باید هر آنچه را که حاکمان می گویند، وارونه کنید.»

لیلا گوون مقاومت زنان کرد مانند ناگهان آکارسل (یکی از اعضای هیات تحریریه نشریه ژنولوی که در یک ترور در سلیمانیه جان باخت)، مادران صلح، مادران شنبه و امینه شن یاشار بانوی عدالت خواه کرد را باعث دلگرمی زندانیان سیاسی در بند زنان زندان توصیف کرد.

اگر ما کارمان را درست انجام داده بودیم، الان وضعمان این نبود

این فعال سیاسی کرد با بیان این که از سال 1994 بدون وقفه در حوزه سیاست دموکراتیک حقوق بشر فعالیت کرده است، گفت: «با این که ما سخت کار کردیم وقتی امروز به گذشته نگاه می کنم می بینم که این تلاش ها نا کافی بوده اند. اگر تلاش بیشتر و موثر تری کرده بودیم و آینده نگر تر بودیم، اکنون وضع دیگری داشتیم. با این حال حزب ما در عرصه سیاسی تاوان های سنگینی پرداخته و همچنان هم می پردازد. ما فعالان سیاسی کرد کشته و زندانی می شویم چون سیاست دموکراتیک را دنبال می کنیم.»

مسئله کرد ابعاد جهانی پیدا کرده است

لیلا گوون با اشاره به تحولات اخیر خاورمیانه گفت: «روند طراحی خاورمیانه جدید که با مداخلات در افغانستان و عراق آغاز شد، هنوز تکمیل نشده است. ایلات متحده و ناتو که می خواستند با طراحی مجدد عراق و سوریه در منطقه حضور داشته باشند، با افزایش مقاومت ها در این مناطق دچار شکست شدند. ایالات متحده آمریکا برای برون رفت از این وضعیت، بر اساس احساسات ضد روسیه و ضد چین، برای ایجاد هژمونی جدید شروع به گسترش و نظم دادن دوباره ناتو کرد. این درست زمانی رخ داد که درباره شکست و وجود غیرضروری ناتو صحبت می شد. جنگ اوکراین نیز به بهانه ای برای ترمیم و گسترش ناتو بدل شد. آنها حتی با بهانه های دموکراتیک کشورهایی مانند سوئد و فنلاند را به بخشی از ناتو تبدیل کردند. این امر راه را برای دولت ترکیه هموار کرد تا بر اساس احساسات ضد کردی امتیاز بگیرد و سیاستی ضد کردی را دنبال کند. در این مرحله، مسئله کرد که از منطقه خاورمیانه آغاز شده بود، اکنون به ابعاد جهانی رسیده و یک مسئله جهانی شده است. با وجود تمام جهت گیری های قدرت های امپریالیستی، هیچ قدرتی نمی تواند نسبت به این مسئله که خصلت جهانی پیدا کرده است بی تفاوت بماند. اگر هم بخواهند نمی توانند در  روندی که زمزمه های جنگ جهانی سوم آغاز شده، کردها را از معادله های سیاسی کنار بگذارند.»

بدبختی مردم ترکیه وجود یک اپوزیسیون بزدل و حراّف است

سیاستمدار کرد و نماینده سابق HDP، با تحلیل انتخابات ماه می، یکی از بزرگترین مشکلات ترکیه را وجود اپوزیسیونی ترسو دانست و گفت: «دولت AKP-MHP به منظور حذف آرای کردها از معادله، با دو شخصیت سیاسی فاشیست و نژادپرست قرار همکاری بست.  یکی از آنها را در کنار خود جای داد و دیگری را در کنار قلیچداراوغلو قرار داد. بنابراین، آنها استدلال کردند که آرای HDP/حزب چپ سبز که حداقل 10 درصد آرای ترکیه را دارند، بی ارزش هستند. دولت ترکیه هرگز در پرتو ارزش های دموکراتیک-اخلاقی سیاست ورزی نکرده است. حکومت نژادپرست AKP-MHP به دنبال چاره ای برای کاهش تاثیرات ناشی از موج خشم مردم کرد بود. حکومت با درک قدرت درد مشترک و اینکه شورش از این قدرت سرچشمه می گیرد، می خواست جامعه را به هر وسیله ای که می توانست ساکت کند.»

گوون با بیان این که حکومت ترکیه به خوبی بر همه افکار و برنامه های اپوزیسیون واقف است، گفت: «بزرگ‌ترین بدبختی جامعه ترکیه و کردها وجود یک اپوزیسیون بی‌شهامت، ترسو و بزدل است که از قضا زیادی حرف می زند. مردم کرد هنوز نمی دانند که احزاب اپوزیسیون چه سیاست هایی برای حل مسئله کرد دارند. این در حالی است که AKP-MHP  همه رمزهای اپوزیسیون را به خوبی از برند (از همه برنامه های اپوزیسیون با خبر هستند).»

اپوزیسیون فکر کرد می تواند انتخابات را مهندسی کند

او با متهم کردن اپوزیسیون ترکیه به مهندسی انتخابات افزود: «از سوی دیگر، اپوزیسیون این واقعیت را نادیده گرفت که احزاب، جنبش‌های اجتماعی هستند.  اپوزیسیون درگیر مهندسی اجتماعی شد و به جای میلیون‌ها نفر، بر اساس احساسات و افکار یک گروه کوچک نخبه-بوروکرات عمل کرد. بنابراین در یک فضای ضد دموکراتیک، نتایج انتخابات به عنوان یک پیروزی (به نفع جریان حاکم) تمام شد.»

دولت ترکیه فرسوده شده است/امید به همزیستی مردم در سرزمین مشترک افزایش یافته است

لیلا گوون با بیان این که اگرچه AKP و MHP در انتخابات پیروز شدند، اما با سندروم فرسودگی مواجه هستند، گفت: «AKP در تلاش است تا با دستکاری جامعه در فرآیندی که به عنوان یک ضد کودتا توسعه داده، برای خود زمان بخرد. این دولت  تلاش می کند تا با روش های جنگی ویژه همه گروه های مخالف را از بین ببرد. با این حال می توان دید که درگیری و جنگ پایان خواهد پذیرفت و این واقعیت که امکان زندگی برابر و آزاد در یک وطن مشترک وجود دارد، هر روز بیش از گذشته آشکار می شود.»

منبع: مزوپوتامیا

ترجمه و تلخیص: کردپرس- سرویس ترکیه