خبرگزاری کردپرس _ روزگاری در این شهر بیمارستان حضرت مسیح ع به عنوان دومین بیمارستان تاریخی کشور خدمات درمانی  قابل توجهی به اهالی کرمانشاه ارائه می نمود و بر بزرگان کرمانشاه بود که این بنای پر خیر و برکت را به پاس آنهمه خدماتش گرامی داشته و با احیا آن ضمن ادای دین شهروندی سنت حسنه ای را در حفظ و نگهداری اماکن تاریخی شهر که بخشی از  هویت آن به شمار می آید   را بر پای می داشتند.

افسوس که این گونه نشد و بیمارستان حضرت  مسیح ع در سکوت کامل شهر و شهروندانش تخریب شد تا برج دیگری همچون قارچ بر مزار آن از زمین برآید و یاد و خاطره آنرا به کلی از تاریخ کرمانشاه بزداید.

هر چند شاید این یادداشت اندکی با تاخیر تنظیم شده باشد که آنهم به دلیل یاس و ناامیدی از اوضاع و احوال فرهنگی شهر و عدم مطالبه گری شهروندان و بزرگان فرهنگی شهر  بازمی گردد که نسبت به از بین رفتن داشته های تاریخی کرمانشاه هیچگونه دغدغه و احساس  مسئولیتی ندارند.

انگار بزرگان فرهنگی شهر هم دیگر امیدی به بهبود امور ندارند و نسبت به حفظ و احیای بناهای تاریخی شهر بی تفاوت گردیده و ترجیح می دهند مداخله ای در این زمینه نداشته باشند. ایکاش مردان بزرگی همچون مرحوم معتضدی و حاجی دایی زنده بودند و از آنان برای حفظ و نگهداری آثار تاریخی  شهر کمک می گرفتیم.

ما را چه می شود؟! ما از این شهر بر آمدیم و سرانجام نیز در گوشه ای از آن آرام می گیریم. پس چگونه است که برای تقویت هویت و تاریخش نمی کوشیم و با تیشه به ریشه خویش می زنیم. یارمحمدخان را که در خرابه ای مدفون نمودیم و اجازه بازدید را از شهروندان و گردشگران گرفتیم، هتل بیستون را تعطیل، بیمارستان مسیح را تخریب و ... .

شهری که با داشته های تاریخی و  فرهنگی اش این گونه رفتار می نماید؛ نمی تواند امیدی به بهبود دیگر شاخصه های  توسعه ای داشته باشد.
امیدوارم با تسریع در راه اندازی خیرین میراث فرهنگی بتوانیم از باقیمانده آثار و بناهای تاریخی به نحو مطلوبتری حفاظت نماییم.

ناگفته نماند که رای اخیر اداره کل میراث فرهنگی در الزام به باز زنده سازی بنا، بارقه ای از امید در دلهای خسته مان ایجاد نمود که برای این عزیزان نیز در دفاع از حقوق میراث فرهنگی شهر آرزوی موفقیت و پیروزی را داریم.