به گزارش کردپرس، دجله مفتی اوغلو رئیس مشترک انجمن روزنامه نگاران معاصر (ÇGD) و اسراء کوچاک رئیس اتحادیه روزنامه نگاران ترکیه (TGS) شاخه آنکارا، در سخنانی با بیان این که «ترکیه به زندان روزنامه نگاران تبدیل شده است»، از تلاش حکومت ترکیه برای ساکت کردن رسانه های منتقد خبر داده و خواستار همبستگی و سازماندهی شدن روزنامه نگاران برای آزادی روزنامه نگاران زندانی شدند.
به نوشته مزوپوتامیا، روزنامه نگاران در ترکیه در خط مقدم نقض حقوق بشر در این کشور هستند و آزادی مطبوعات در سال های اخیر به قهقرا رفته است. به طور میانگین هر روز یک روزنامه نگار در ترکیه برای ارائه توضیحات به مراجع امنیتی فراخوانده می شود. در حال حاضر 65 روزنامه نگار در زندان به سر می برند و صدها تن از روزنامه نگاران دارای پرونده های قضائی هستند.
مفتی اوغلو روزنامه نگار کرد و رئیس مشترک ÇGD، با بیان اینکه دموکراسی و آزادی مطبوعات به یکدیگر مرتبط هستند، به افزایش فشار بر روزنامه نگاران اشاره کرد. او تصریح کرد که مکانیسم‌های فشار علیه روزنامه‌نگاران به کار گرفته شده است تا نقض قانون به افکار عمومی منعکس نشود. مفتی اغلو با اشاره به اینکه این منطق منجر به سانسور، مسدود کردن دسترسی به سایت های خبری، محاکمه و بسته شدن برخی از نشریات نیز شده است، گفت: «ما همزمان با اعلام وضعیت فوق‌العاده از سوی حکومت حزب عدالت و توسعه (AKP) شروع به بحث درباره آزادی مطبوعات و آزادی بیان کردیم. یکی از مسائل اصلی در ترکیه آزادی بیان و آزادی مطبوعات است که قدمت آن به دوران قدیم باز می گردد. ترکیه با این وضعیت غریبه نیست، اما از آنجایی که پیش از این فشارها بیشتر در شهرهای کردنشین متمرکز بود، این وضعیت خیلی به چشم نمی آمد. اکنون که متأسفانه این وضعیت به مطبوعات در سراسر ترکیه تسری پیدا کرده است. تصویری که در آن خبرنگاران کرد از دهه 90 تا کنون با آن مواجه بودند اکنون در سراسر ترکیه دیده می شود.»
مفتی اوغلو با یادآوری اینکه روند حل مسئله کرد در سال 2015 توسط دولت ناتمام ماند، و فشارها به ویژه بر ارگان های رسانه ای افزایش یافت، گفت: «در واقع این فشارها تصویر جدیدی نیست. این فشارها با شروع جنگ در 24 جولای 2015 دوباره شدت یافتند. آن زمان با عبدالله اوجالان، رهبر حزب کارگران کردستان (PKK) ملاقاتی صورت گرفت و هیچ جنگی در جریان نبود. با پایان یافتن روند مذاکرات صلح، بسیاری از رسانه ها، به ویژه خبرگزاری دجله (DİHA) درگیر فشار و ممنوعیت شدند. پس از هر خبر که وضعیت جنگ را توصیف می کرد دسترسی به اخبار مسدود می شد. اکنون این وضعیت بدتر شده است. تخلفات حکومت چنان گستره وسیعی یافته است که دسترسی به اخباری با عنوان های جنگ، سوء استفاده جنسی، تجاوز، شکنجه در زندان ها، و فساد دولتی مسدود شده است. اغلب دلایل مسدود شدن این رسانه ها حتی توسط دادگاه ها بیان نمی شود.»
مفتی اوغلو با بیان اینکه مواضع سازمان نظارت بر رسانه ها و مطبوعات (RTÜK) در سال های اخیر به آزادی مطبوعات و آزادی بیان آسیب بسیاری وارد کرده است، به جریمه های منظم به ویژه برای کانال هایی که از AKP انتقاد می کنند، اشاره کرد. مفتی اوغلو با بیان اینکه دولت بخش بزرگی از رسانه ها را از سال 2015 در اختیار گرفته است و حتی کوچکترین صدایی را که از او انتقاد می کند را تحمل نمی کند، گفت: «رسانه های منتقد حکومت از طریق RTUK هدف قرار می گیرند.»
این روزنامه نگار کُرد، فشارها و دستگیری‌ها علیه روزنامه‌نگاران را «بخشی از سیاست تهدید و ارعاب» توصیف کرد و گفت: «خبرنگار از انجام وظیفه‌اش منع می‌شود. مثلاً از پیگیری اخبار در خیابان جلوگیری می شود یا وقتی خبری را منتشر می کند، پرونده قضائی علیه او باز می شود و دسترسی به اخبار او ممنوع می شود. هر کدام از اینها حمله به خبرنگاران است. همه اینها را می‌توانیم تلاش برای از بین بردن روزنامه‌نگاری و انداختن روزنامه نگاران بین چهار دیواری بنامیم. ترکیه متاسفانه زندانی برای خبرنگاران است.»
مفتی اوغلو با بیان اینکه خبرنگاران در هر شرایطی به کار خود ادامه می دهند، افزود: «در سالهای اخیر بیش از سیصد سازمان رسانه ای تعطیل شده اند. خبرنگارانی که در موسساتی که بسته شدند، کار می کردند تسلیم نشدند. برخی از آنها در خارج از کشور به حرفه خود ادامه می دهند. برخی از آنها با تأسیس آژانس های خبری و روزنامه های جایگزین در اینجا به کار خود ادامه دادند. در این مورد، رسانه اینترنتی نیز توسعه یافته است. بسیاری به باز کردن کانال های خبری خود و انتشار اخبار در آنها به کار خود ادامه دادند. خبرنگاران در هر شرایطی و در همه رسانه ها به افشای حقیقت ادامه می دهند.»
اسراء کوچاک، رئیس اتحادیه روزنامه نگاران ترکیه شاخه آنکارا، نیز فشار فزاینده علیه خبرنگاران را اینگونه توصیف کرد: «نیزه ها دیگر در کیسه جا نمی شوند» (حقیقت را دیگر نمی توان پنهان کرد). قدرت سیاسی در تلاش است تا خبرنگاران را از طریق ابزارهای سرکوب دولتی، RTÜK و رسانه های حکومتی برای ساخت پروپاگاندا، تحت فشار قرار دهد. کانال های اپوزیسیون تحت مجازات های سنگین توسط RTÜK له می شوند و سایت های خبری مسدود می شوند زیرا قدرت سیاسی نمی خواهد حقیقت از طریق این کانال ها آشکار شود. حکومتی که نمی تواند رسانه های مجازی را کنترل کند، مسیر خود را به سمت رسانه های منتقد معطوف می کند. اگر نتواند آنها را ساکت کند، روزنامه نگاران آنها را به زندان می فرستد.»
کوچاک با تاکید بر اینکه ممنوعیت های وضع شده از سوی حکومت کاملاً خودسرانه هستند، ادامه داد: «ترکیه زندانی برای خبرنگاران است. خبرنگاران در داخل و خارج از کشور در شرایط بسیار سختی کار می کنند. آنها محکوم به بیکاری، نقض حقوق و سانسور می شوند. ما باید برای بهبود شرایط تلاش کنیم. اولین تلاش برای بهبود وضعیت روزنامه نگاران سازماندهی (گروهبندی برای ایجاد همبستگی) آنها است. اگر روزنامه نگاران را سازماندهی کنیم، می‌توانیم صدای روزنامه‌نگاران زندانی را سریع‌تر به گوش مردم برسانیم و برای آزادی آنها گامی مؤثر برداریم.»
نظر شما