خبرگزاری کردپرس _ گاهی آدم در می ماند از هم زمانی های زمان، گویی تک تک ثانیه ها شخصیت و روحی خاص خود دارند و هر ساعت و هر روز نیز در چشم معنا، ضمیر روشن و آشنا به رخدادی معین دارد.

بنا بر حسن اتفاق، با هنرمندان بسیاری هم صحبت و هم نشین و گاهی هم همسفر بوده ام، اما هیچ هنرمندی را چون سیاوش نورپور وفادار و دوستدار و غیور به باور علوی ندیدم، چنان که هرگاه از موسیقی و فرهنگ شعر کرمانشاه نام می برد تاکید می کرد که: " این موسیقی علوی ست!
و فرق دارد با آنچه که الان دیگران می نوازند ...

این (موسیقی کرمانشاهی) هویت دارد، شناسنامه ی علوی دارد!"
در ایام محرم به هیچ قیمتی دست به ساز نمی زد و می گفت "روزگار عزای حسین ع است"حرمت دارد!

سال ها و بارها به دوستان پیشین وی و هنرمندان شهیر امروز، سازمان های بی خاصیت و برخی مدیران بی خاصیت تر استان مراجعه کردم که حیف است، نگذارید چنین سرمایه ای، چنین مهجور بماند، دست کم حمایت کنید فیلم مستندی از وی ساخته شود اما دریغ که ما در کرمانشاه هستیم و...

هرچند نورپور در روزگار زندگی اش بنابر کرمانشاهی بودن و در کرمانشاه زیستن، به آنچه که روایش بود، کمتر دست یافت اما جای شکر است که مرد روزگار، به وفایش وفا دارماند و برای سفرش، علوی ترین روز روزگار، غدیر را
بایسته و شایسته دانست.
و دریغ...
و آه.‌‌
و بدرود

بدرود سیاوش از آتش بی وفایی روزگار رسته..
بدرود راوی مردان خدا..
بدرود پورِ نور!