خبرگزاری کردپرس _ سرراست بگویم که فصل این گورستان دیگر به سر آمده و گورستانی دیگر بباید ساخت، تا رفتگان آسوده‌تر بیارامند و از بابت ازدحام زائران، سروصدای بوقلمونی ماشین‌هایی که یک لحظه تاب ندارند، و فضایی که به خاطر شلوغی همه را متکدر و رنجور می‌کند، معذب نباشند که رضای خالق و مخلوق در همین است.

شهر ما، اسلام‌آبادغرب —یا به گویش محلی، شاباد— با تاریخ چند هزار ساله، گورستان‌های مختلفی به خود دیده است. نزدیکترین گورستان —که ارزش تاریخی دارد— در حاشیه شهر و در دامنه کوه گلال‌سیه و پشت جاده کمربندی قرار گرفته و مربوط به دوره اشکانیان است.

در دوره معاصر و تقریباً از یک سده پیش، سه گورستان درست شده که گورستان اول در محله شاه‌عباسی قدیم و شهریارشهر کنونی بوده است. این گورستان در اواخر دوره پهلوی یعنی در حدود سال ۱۳۵۱ تعطیل شد و دیگر اجازه دفن تازه در آن ندادند و سپس با کاشت درختان کاج به پارک تبدیل شد. اما نامی بر آن نهاده نشد و تنها مردم آن را «پارک قورسان» می‌گفتند. در سال ۱۳۹۰ با همت خانواده روانشاد رکسانا مینانشی بازسازی و به نام ایشان مزیّن شد و اکنون «پارک رکسانا مینانشی» گفته می‌شود.

گورستان دوم در همان سال‌ها که زمزمه تعطیلی گورستان نخست به گوش می‌رسید، چند سالی در دامنه «کوه وفرین» پشت محله شهریارشهر ایجاد شد، اما شمار گورهایش به ۱۰۰ نرسید. این گورستان در انتهای کوچه شهید پرویزی کنونی قرار دارد. با سیلی که در سال ۱۳۵۱ آمد و محله سیدحشمت را به زیر آب برد، آقای شهریاری —فرماندار وقت— به یاری خانواده‌های سیل‌زده شتافت و در پشت محله شاه‌عباسی زمین‌هایی به آنان داد و اکنون به پاس این لطف و به آیین قدرشناسی، مردم ما نام این محله را شهریار شهر می‌گویند. ساخت‌و سازها که آغاز شد، گورستان دوم دیگر به جایی نرسید و تعطیل شد.

گورستان سوم که اکنون در مکاتبات رسمی «باغ رضوان» گفته می‌شود و مردم ما به سادگی و بی‌پیرایه «سر خاک» می‌گویند، در مکان کنونی نزدیک روستای بدره‌ای (بَیْرَی) در حکم گورستان اصلی شهر است.

با گذشت چندین دهه از عمر این گورستان، شهر آرام آرام خود را به آن نزدیک کرده و ما اکنون دو محله «شهرک بسیج» و «روبروی پیام نور» را در کنار این گورستان داریم. از سویی، بَیْرَی نیز قدری پیش آمده و تا کنار پارکینگ گورستان گسترش یافته است.

صدای شیون و افغان بازماندگان و شدت رفت‌وآمد زائران، اوضاع را دیگر بسیار پردردسر نموده است. محلات همجوار به تنگ آمده‌اند. و تاثیرات مخربی چون افسردگی برای مردم بر جا گذاشته است که برای کاهش چنین آسیب های اجتماعی نیاز مبرم به تغییر مکان قبرستان امری ضروری و حیاتی می باشد.

اگر در قبرستان هر گونه کفن و دفن ممنوع شود در بلندمدت شرایط تغییر کاربری می یابد. همانطور که قبرستان قدیمی شهر به پارک زیبای مینانشی تبدیل شده، در آینده این قبرستان نیز می تواند به پارکی برای این سه محله تبدیل گردد.

یکی از اقدامات خوب مردم شهرستان استقبال از قبرستان روستاها است که اگر این موضوع مورد تاکید بیشتر قرار گیرد از تراکم کفن و دفن در قبرستان شهرستان کاهش می یابد و نوعی تمرکز زادیی در این زمینه به وقوع می پیوندد.
از چالش های اصلی که در مسیر تغییر قبرستان وجود دارد مکان مناسب است. مکان مورد نظر باید چند خصیصه را دارا باشد:

_مسیر آن کوتاه و دسترسی مردم به آنجا راحت باشد؛
_شرایط تجهیز امکانات آن به سهولت انجام پذیر باشد؛
که بنظر می رسد روبه روی دور برگردان سه راه ملاوی پشت سنگبری، دامنه کوه پشت قبرستان برف آباد، دشت تجر اکبر، تپه پشت قبرستان امیرآباد و تپه بالاتر از سیلو دارای چنین شرایطی باشند.