به گزارش کردپرس، ترکیه در روزهای اخیر شاهد آغاز مجدد بحث‌ها پیرامون یک فرآیند صلح جدید بوده است. این مباحث با اقدام غیرمنتظره «دولت باغچه‌لی»، رهبر حزب حرکت ملی، آغاز شد که در تاریخ 1 اکتبر در مراسم افتتاحیه مجلس با تونجر بکرهان، رئیس مشترک حزب دموکراسی و برابری خلق ها (دم پارتی)، دست داد و در 22 اکتبر پیشنهاد داد که عبدالله اوجالان، رهبر حزب کارگران کردستان (PKK)، به مجلس بیاید و پایان تروریسم را اعلام کند.
عبدالله اوجالان، در دیداری که در 23 اکتبر با عمر اوجالان، نماینده مجلس از حزب DEM، داشت، اعلام کرد که: «تحت شرایط مناسب، توانایی نظری و عملی برای انتقال این فرآیند از بستر خشونت و درگیری به زمینه‌های حقوقی و سیاسی را دارم.»
دولت باغچه‌لی همچنین در تاریخ 26 نوامبر خواستار برقراری ارتباط فوری میان حزب DEM و مقامات جزیره امرالی شد. این در حالی است که حزب DEM از سه هفته قبل منتظر پاسخ وزارت دادگستری برای انجام این دیدار بوده است.
فرآیند «صلح خیالی»
اورهان غازی ارترکین، حقوقدان، در مصاحبه ای بلند با خبرگزاری «آرتی گرچک» این تحولات را «فرآیند صلح خیالی» توصیف می‌کند. او در گفتگوی خود با «آرتی گرچک» می‌گوید: «دولت ترکیه به دنبال روند صلح است اما این صلح نباید هیچ بازتاب عمومی داشته باشد. آن‌ها می‌خواهند مذاکرات صلح را پیش ببرند اما همزمان دستگیری‌ها انجام می‌شود و شهرداری‌ها تحت مدیریت قیم‌ها قرار می‌گیرند.»
او این وضعیت را به «دعوت به همکاری» تشبیه می‌کند و می‌افزاید: «این صلح نه به ایجاد فرهنگ صلح، نه به تأسیس نهادهای مربوط به آن، و نه به وعده‌های برابری و آزادی منجر می‌شود. بلکه تنها درباره تبادل منافع است.»
ارترکین در ادامه به تاریخ صلح‌ها در خاورمیانه اشاره کرده و می‌گوید: «در خاورمیانه روندهای صلح با جنگ همراه هستند. تاریخ خاورمیانه نشان می‌دهد که این فرآیندها نه شبیه صلح‌های ایرلند شمالی یا باسک، بلکه بر اساس طرح‌ریزی‌های دولتی پیش می‌روند.»
به گفته او، دولت ترکیه به دنبال آن است که با ایجاد این نوع صلح، کردها را به بخشی از منافع منطقه‌ای خود تبدیل کند. سیاست‌های آنکارا در این راستا از یک سو بر اساس جذب اقتصادی و اجتماعی کردها به بدنه ترکیه طراحی شده و از سوی دیگر، بر کنترل و مدیریت مطالبات هویتی آنان استوار است. این استراتژی شامل سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های مناطق کردنشین، حمایت‌های مشروط اقتصادی، و تلاش برای ایجاد انسجام ملی بر مبنای هویت ترکی است.
در عین حال، دولت ترکیه همواره کوشیده است با ارائه یک روایت دولتی از «صلح»، از قدرت‌گیری جریان‌های سیاسی مستقل کرد جلوگیری کند. این سیاست‌ها شامل سرکوب حزب‌های سیاسی کرد، محدودسازی فعالیت‌های مدنی و رسانه‌ای در این مناطق، و اعمال فشار بر فعالان حقوق بشر بوده است. هدف اصلی این اقدامات، جلوگیری از ظهور هرگونه نیروی مخالف است که بتواند به تهدیدی برای هژمونی دولت تبدیل شود.
در عرصه بین‌المللی، ترکیه تلاش می‌کند تا با ترویج گفتمان «توسعه و صلح منطقه‌ای» از انتقادات حقوق بشری نسبت به سیاست‌های داخلی‌اش بکاهد و حمایت بازیگران خارجی را برای منافع منطقه‌ای خود جلب کند. این استراتژی به ویژه در قبال تحولات سوریه و عراق و نقش کردها در این مناطق نمود بیشتری یافته است.
منبع: آرتی گرچک
ترجمه و تلخیص: کردپرس- سرویس ترکیه
نظر شما