خبرگزاری کردپرس _ تالاب هشیلان یکی از زیباترین و منحصر بفردترین جاذبه ها و هدایای الهی به استان کرمانشاه است که هر ساله میزبان گونه های مختلفی از پرندگان دیگر نقاط دنیا بود. شمار زیاد جزیره های این تالاب و همزیستی آبزیان و دو زیستان و پرندگان مهاجر ، زیبایی شگرفی به این منطقه داده و علاقه مندان و پرنده نگران را همواره جذب این رخداد طبیعی می نمود.

اما امسال تالاب هشیلان همچون سایر سرابها و روان آبها حال و احوال خوشی نداشته و توانایی میزبانی از پرندگان مهاجر را ندارد و معلوم هم نیست که آیا بتوانند در آتی به حیات خویش ادامه دهند یا خیر.

حملات به شدت سنگین مجاورین این تالاب و سراب های استان از یکسو و فشار بی امان صنایع سنگین آب بر به منابع آبی زیرزمینی، امکان ترمیم مجدد آنرا برای طبیعت بسیار سخت و دشوار نموده و چنانچه چاره ای برای آن اندیشیده نشود بعید به نظر نمی رسد که دیر یا زود همچون همدان که روزگاری از پر آب و سبزترین ترین مناطق کشور بوده ، درمانده تامین آب آشامیدنی برای مردم این دیار شویم.

جالب اینجاست که دانشگاهیان،خردمندان و اهالی علم استان نیز در زمینه رفع این بحران هیچگونه تلاش موثری را از خود بروز نداده و هیچ دغدغه ای نسبت به آینده طبیعت و محیط زیست استان ندارند و معلوم نیست که ثمر علم و دانشی که بدرد حل مشکلات امروز و فردای جامعه نخورد در چیست؟

از بزرگان علمی این شهر همچون پروفسور شمسی پور و دیگر دانشمندان و اعضا هیات علمی دانشگاههای رازی ، علوم تحقیقات و پیام نور انتظار می رود که تا فرصتی باقیست برای نجات طبیعت و محیط زیست کرمانشاه تلاشی کنند تا شاید افاقه ای در امور پدیدار شود.

کرمانشاه زمانی زیباست که همچون گذشته ای نه چندان دور از نعمت آب قابل مشاهده در تالاب ها،سرابها ،رودها و رودخانه برخوردار باشد. البته دردی دیرینه که پیچیده در کالبد کرمانشاه است عدم انسجام نخبگان است که تاکنون امکان تحقق فردایی بهتر برای کرمانشاه را فراهم ننموده و همچنان گرفتار معضلات اساسی همچون بیکاری فرزندانش است.

نمی دانم چگونه و به چه روشی می توان این درد را درمان نمود که خود حدیث مفصلی است ولی باز امیدوارم که خداوند کریم نظری به قلوب اصحاب علم و فرهنگ کرمانشاه نموده و آنان را مشتاق به مشارکت در باز زنده سازی طبیعت کرمانشاه نماید که ودیعه ایست متعلق به همگان .